Πυρκαϊές και άλλες συμφορές – του Απόστολου Παπαδημητρίου

Ο παρατεταμένος καύσων που επικρατεί σε μεγάλη έκταση του πλανήτη, ήταν αναπόφευκτο να συντελέσει στην εκδήλωση πυρκαγιών, αναμενομένων βέβαια κατά το θέρος όχι όμως αυτής της έκτασης και της έντασης. Όπως σε κάθε ανάλογη περίπτωση στο παρελθόν άρχισαν οι σχολιασμοί και η άσκηση κριτικής κατά παντός υπευθύνου με τη βεβαιότητα ότι κατέχουμε τη λύση του προβλήματος, ώστε αυτό να μην επαναληφθεί. Θα επαναληφθεί πάντως με βεβαιότητα, καθώς ο άνθρωπος έχει διαπράξει πολλά σφάλματα και παραμένει αδιόρθωτος.

Συνηθίζουμε σε κάθε περίπτωση φυσικής καταστροφής να σχολιάζουμε επικριτικά τους αρμοδίους. Το διαδίκτυο προσφέρεται για τη δημοσιοποίηση των απόψεων, οι οποίες πολλές φορές εκτρέπονται σε απρεπείς χαρακτηρισμούς, ιδιαίτερα όταν o γράφων καλύπτεται με πέπλο ανωνυμίας. Έτσι είναι εύκολο να κατηγορήσουμε τους αρμόδιους για την έλλειψη εξοπλισμού και μέσων, για την έλλειψη προσωπικού, για την ανεπαρκή οργάνωση και εκπαίδευση. Όλα αυτά καταλήγουν στην επίρριψη της ευθύνης στην εκάστοτε κυβέρνηση, ωσάν να μην υπάρχει συνέχεια του κράτους.  Και επειδή η αντιπαράθεση διεξάγεται στον κομματικό χώρο άμεση είναι η απόκρουση των κατηγοριών με διάθεση απαλλαγής των πάντων από κάθε ευθύνη. Επισημαίνεται ότι πυρκαγιές μαστίζουν και τις πλέον ισχυρές οικονομικά χώρες, όπως οι ΗΠΑ. Προβάλλεται η κλιματική αλλαγή, την οποία θεωρούν έκδηλη πλέον με συνέπεια το κλίμα της πατρίδας μας να καταστεί σύντομα υποτροπικό, αν όχι τροπικό. Κάποιοι αντικρούουν τους επικριτές των υπευθύνων επιρρίπτοντας την ευθύνη πρωτίστως στην αυθαίρετη δόμηση σε δασικές εκτάσεις και στην παντελή αδιαφορία των ιδιοκτητών να λάβουν μέτρα προστασίας της ιδιοκτησίας τους, καθώς τα περιμένουν όλα από το κράτος.  

Οι επικριτές των εργαζομένων σε περιπτώσεις μεγάλης έντασης εργασιών, όπως επιδημίες, πυρκαγιές, εκτεταμένες ζημίες σε δίκτυα ενέργειας είναι κακόβουλοι και ανεύθυνοι. Όλοι οι εργαζόμενοι σε καταστάσεις, όπως αυτές που περιγράψαμε, δίνουν τα πάντα φθάνοντας στα όρια της αντοχής τους. Άραγε όμως η Πολιτεία, η κάθε Πολιτεία, έχει εξαντλήσει όλες τις δυνατότητες, οικονομικές, οργανωτικές, εκπαιδευτικές και άλλες, ώστε οι αναπόφευκτες φυσικές καταστροφές και επιδημίες να επιφέρουν κατά το δυνατόν λιγότερες καταστροφικές συνέπειες; Εκφράζω έντονη την αμφιβολία. Και επειδή το κάθε πρόβλημα αντιμετωπίζεται στη βάση του κόστους για την επίλυσή του, ας εξετάσουμε πρώτα την οικονομική πλευρά. Μπορούν οι κυβερνήσεις να αυξήσουν στον προϋπολογισμό τα κονδύλια για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών και επιδημιών; Ασφαλώς και μπορούν και σφάλλουν όσοι σπεύδουν να απαντήσουν αρνητικά. Οι ΗΠΑ βαρύνονται με την πρόκληση πληθώρας πολεμικών συρράξεων σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, οι οποίες επιβάρυναν πολύ το δημόσιο ταμείο τους. Αν αποφεύγονταν οι πόλεμοι, που δεν διεξάγονται βέβαια για το καλό των πολιτών της χώρας ούτε για το γόητρό της χώρας, που σε περιπτώσεις καταρρακώθηκε (Βιετνάμ, Αφγανιστάν), δεν θα διέθετε σήμερα πολλαπλάσια μέσα, ώστε οι κατ’ έτος πυρκαγιές στην Καλιφόρνια, οι πλημμύρες στη Βαλτιμόρη και οι καταστροφές από τους τυφώνες να έχουν επιφέρει λιγότερο καταστροφικές συνέπειες για τον λαό της χώρας; Αλλά για φτωχές χώρες, όπως κατάντησε η δική μας θα μπορούσε να γίνει κάτι; Ασφαλώς ναι. Κατασπαταλήθηκαν κατά τρόπο άθλιο μεγάλα ποσά εκ του εξωτερικού δανεισμού, και αυτό βαρύνει όλες τις κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης. Πέραν αυτού, ναι μεν δεν προκαλούμε πολέμους ούτε συμμετέχουμε, όπως οι γείτονές μας Τούρκοι, όμως τόσο εμείς όσο και αυτοί είμαστε δέσμιοι επιβαλλόμενης από τους «συμμάχους» μας πολιτικής στρατιωτικών εξοπλισμών, οι οποίοι απομυζούν τρομακτικά ποσά. Γιατί, αφού είμαστε μέλη της ίδιας συμμαχίας, να υπάρχει διαρκής ο κίνδυνος θερμού επεισοδίου και αυτό να «δικαιολογεί» την αιμορραγία των εξοπλισμών; Δεν θα μπορούσαν οι «σύμμαχοί» μας να μας εφοδιάζουν με τα ίδια ποσά σύνεργα ειρήνης, όπως κλίνες ΜΕΘ, πυροσβεστικά αεροπλάνα και οχήματα, σύγχρονους εξοπλισμούς δικτύων ενέργειας. Κινδυνεύω να χαρακτηριστώ αιθεροβάμων. Αν υπάρχουν κάποιες αμφιβολίες για την κλιματική αλλαγή, δεν υπάρχει ουδεμία ότι οι χώρες δεν θα πάψουν να εξαντλούνται οικονομικά, για να εξοπλίζονται! Αλλά δεν γράφω για να προτείνω λύση. Γράφω για να επισημάνω τη ρίζα του κακού.

Η οργάνωση είναι υπόθεση ειρηνικής περιόδου τόσο στον στρατιωτικό, όσο και σε κάθε άλλον τομέα. Ότι υστερούμε δραματικά στον οργανωτικό τομέα, γίνεται καθολικά αποδεκτό σε νηφάλιες συζητήσεις. Υστερούμε σημαντικά σε σχέση με τις λεγόμενες ανεπτυγμένες χώρες. Όχι ότι μας λείπουν οι ικανότητες και τα προσόντα. Η χαλάρωση, όταν δεν υπάρχει πιεστική ανάγκη, είναι αδυναμία της φυλής μας. Επειδή στη χώρα μας έχει επικρατήσει πλήρης ατιμωρησία, η νωχέλεια καταπίπτει σε κακία, με συνέπεια να δοκιμάζεται ο λαός μας. Δεν γνωρίζω πού θα καταλήξει η υπόθεση «πυρκαγιά στο Μάτι», όμως τα όσα έγιναν γνωστά, γεννούν θλιβερές σκέψεις για την οργάνωση του κρατικού μηχανισμού. 

Φταίγουν ή δεν φταίγουν οι κυβερνήσεις; Ασφαλώς φταίγουν, ιδιαίτερα των ισχυρών χωρών, επειδή έχουν καταστεί υποχείρια του πανίσχυρου οικονομικού παράγοντα. Είναι φαιδρό να υπερτονίζεται το πρόβλημα εκ της κλιματικής αλλαγής και να αφανίζονται τροπικά δάση, όπως αυτά του Αμαζονίου και του Βόρνεο, μάλιστα να εξοντώνονται εκείνοι που αγωνίζονται να αποτρέψουν την ολοκληρωτική καταστροφή. Είναι άθλιο οι οικονομικά ισχυροί λαοί να κατασπαταλούν τα αποθέματα πόσιμου νερού και 1.000.000.000 συνάνθρωποί μας να μην έχουν πρόσβαση σ’  αυτό, σε πολλές περιπτώσεις λόγω ρύπανσης των πηγών από τη δραστηριότητα των νεοαποικιοκρατών. Η λίμνη Τσαντ της Αφρικής απώλεσε σημαντικό μέρος της επιφάνειάς της, η έρημος Σαχάρα επεκτείνεται ακάθεκτη προς νότο. Και όμως η πρόταση να επενδυθούν κεφάλαια στην υποσαχάρια Αφρική για εγκατάσταση φωτοβολταϊκών συσκευών και σταθμών αφαλάτωσης, φαντάζει όνειρο απραγματοποίητο. Και εμείς, οι κρίνοντες τα πάντα, ενοχλούμαστε, επειδή οι απόκληροι του πλανήτη, Αφρικανοί και Ασιάτες, παραβιάζουν τα σύνορά μας αναζητώντας υποφερτές συνθήκες βίου. Για να σπαταλούν νερό στο Λας Βέγκας έκαναν στον Κολοράντο φράγμα συγκράτησης του νερού και οι φτωχοί Μεξικανοί αγρότες βρίσκονται σε απόγνωση. Μόνη καταφυγή πλέον το κύκλωμα κοκαΐνης. Η Κύπρος δεν έχει επάρκεια πόσιμου νερού. Με ερημοποίηση απειλούνται ακόμη και περιοχές της χώρας μας, αλλά οι εγκαταστάσεις αφαλάτωσης φαντάζουν πολύ πιο δαπανηρές από τους εξοπλισμούς!

Οι λαϊκιστές αποφεύγουν να επιρρίψουν την παραμικρή ευθύνη στον λαό. Όντως έχει ευθύνη για τη δόμηση σε δασικές εκτάσεις. Όντως έχει ευθύνη για την αδιαφορία προς ενημέρωση επί των κινδύνων και τη λήψη των αναγκαίων μέτρων. Όντως έμαθε να τα ζητά όλα από το κράτος. Έχει ευθύνη για τη χρήση φωτιάς στην ύπαιθρο υπό δυσμενείς συνθήκες. Αλλά είναι το κράτος πρωτίστως υπεύθυνο. Αυτό ανέχθηκε την παράνομη δόμηση σε συνέργεια με την τοπική αυτοδιοίκηση και τα εργολαβικά κυκλώματα. Μάλιστα κατά καιρούς επωφελείται με το να εξαγγέλλει ανεκτικότητα έναντι καταβολής προστίμων για αυθαίρετη δόμηση. Υπάρχει εγγύηση για μη αλλαγή χρήσης γης μετά από πυρκαγιά;

Ο αστικός πληθυσμός έχει απομακρυνθεί από τη φύση και καλλιεργεί αίσθημα αντιπάθειας προς αυτήν. Οι δενδροφυτεύσεις από μαθητές και άλλους τείνουν να εκλείψουν. Η εθελοντική προσφορά εργασίας σε έκτακτες περιστάσεις χλευάζεται. Οι πολλοί απολαμβάνουν τα θαλασσινά λουτρά αποστέλλοντας φωτογραφίες προς πάσαν κατεύθυνσιν, όταν άλλοι διακινδυνεύουν ακόμη και τη ζωή τους. 

Έλλειψη σοβαρότητας και υπευθυνότητας δεν χαρακτηρίζει μόνο τους κυβερνώντες, αλλά όλους μας.

« ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»                 

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.