«Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τά τῆς Πίστεως» – Άρθρο του π.Παΐσιου Παπαδόπουλου

Θα μπορούσαμε ανεπιφύλακτα να παραλληλήσουμε απο την μία την πλάνη του οικουμενισμού με τη Σκύλλα και από την άλλη την έτερη πλάνη του να οικονομούμε τα ανοικονόμητα ως προς την πίστη με την Χάρυβδη.

Πολλά έχουν γραφτεί για τον Οικουμενισμό και οι περισσότεροι πιστοί που ζουν ενσυνείδητα την εν Χριστώ ζωή τους, γνωρίζουν σχετικά με την παναίρεση της εποχής μας τον Οικουμενισμό. Αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι πιστοί είναι ότι στον αντίποδα του Οικουμενισμού ανδρώνεται μια άλλη αίρεση η οποία τρέφεται απο το φοβικό σύνδρομο για αγώνα γι’αυτό και καλλιεργεί την δικαιολογία άχρι  καιρού.

Οι περισσότεροι από τους προασπιστές της πίστεως  που δεν θέλουν την διακοπή κοινωνίας με τους αιρετικούς  πλέον επισκόπους,  επειδή ψάχνουν το βόλεμα μιλούν για οικονομία, πρώτον μη γνωρίζοντας τι σημαίνει και δεύτερον μη συνειδητοποιώντας ότι την σχετίζουν με θέματα πίστεως. Για να είμαστε πιο σαφείς θέτουμε ένα ερώτημα: Υπάρχει περίπτωση να υπάρχει οικονομία σε αυτό που γενικεύεται και ανακοινώνεται απ Εκκλησίας και δημόσια όταν κηρύττουμε, αρθρογραφούμε ή δίνουμε συνέντευξη;

Το οικονομητέο δεν το καθιστούμε κανόνα όταν το κοινοποιούμε;

Μήπως όμως έτσι ο κανόνας τελικά καταντά εξαίρεση και η εξαίρεση γίνεται κανόνας;

Αν σε θέματα βιωτής δεν είναι θεμιτό  να οικονομούμε χωρίς μέτρο και αδιάκριτα, σε ζητήματα  πίστεως  πόσο πιο τραγικό είναι να λέμε ότι μπορεί να γίνεται  οικονομία η οποία καταλήγει στον συμφυρμό με την αίρεση; Υπάρχει περίπτωση να τελεσφορήσει η αποτείχιση όταν παρέχουμε στους πιστούς την άνεση να εκκλησιάζονται όπου τους είναι βολικό; Γιατί οι χριστιανοί να μπουν σε μια περιπέτεια εφόσον υπάρχει ο εύκολος δρόμος στο να τους οικονομίσουμε χωρις κοστος αγώνα;

Είναι λοιπόν σαφές και μόνο με την απλή λογική ότι βρίσκονται σε πλάνη όσοι θέλουν να οικονομούμε σε ζήτηματα της πίστεως, επειδή  “Οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τά τῆς Πίστεως”. Αν τώρα πνευματικοί μας αδελφοί θεωρούν εαυτούς αλαθήτους και όχι μόνο δεν συμμορφώνονται με τα προηγούμενα αγιοπατερικά παραδεδομένα παραδείγματα αλλά μας εγκαλούν για πρεσβυτεριανή αίρεση σαφώς είναι αντικείμενοι και επειδή δεν μπορούμε να αφήσουμε την αποτείχιση να ναυαγήσει εξ αιτίας της μεσοβέζικης στάσης τους θα περάσουμε στην αντεπίθεση διότι υπάρχει το στρατηγικό δόγμα που ορίζει ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση.

Επειδή τώρα κρίνεται και ως αδόκιμος από πολλούς ο όρος «Αντιοικουμενισταί» αλλά και δεν  ταιριάζει σε όσους θέλουν να κάνουν διαρκώς οικονομία και σε θέματα που δεν επιτρέπεται οικονομώντας στην πραγματικότητα όχι τους πιστούς αλλά τον Οικουμενισμό να πορεύεται ακάθεκτος, αντί του όρου «Αντιοικουμενισταί» θα άρμοζε σε αυτούς περισσότερο ο όρος ο οποίος και θα απέδιδε χαρακτηριστικά το ποιόν τους. Κάθε αίρεση έχει το όνομά της είτε από τον αρχηγό της είτε από την δόξα που πρεσβεύει.

Λέμε Αρειανισμός από τον Άρειο αλλά και Μονοφυσιτισμός απο την μια φύση που παραδέχεται η αίρεση τους. Οταν μια δόξα, γνώμη υπερεκφράζεται αλλοτριώνοντας την αλήθεια καταντά ή θρησκεία ή σύστημα ή αίρεση χωρίς να διασώζει το ορθό περιεχόμενό της πίστεως και τον σωστό τρόπο διαφύλαξης της. Ο νέος όρος «Οικονομισμός» από την χωρίς μέτρο οικονομία και μάλιστα σε ζητήματα πίστεως είναι ο πιο κατάλληλος για να αποδώσει την πλάνη των μη ορθά αποτειχισμένων που δεν αφήνουν να ξεμπλοκάρει το χριστεπώνυμο πλήρωμα απο την σύγχυση που του δημιούργησαν.

Οι Οικονομισταί οικονομούν τους δεσποτάδες να συνεχίζουν το βαρούχιο ύπνο τους και τους δειλούς κληρικούς να επαναπαύονται στην καλοπέραση. Νομίζουν ότι οικονομούν τους πιστούς ενώ στην πραγματικότητα τους δένουν με την απραγία των αχρικαιριτών. Δίκαιο είναι λοιπόν  να ονομάζονται «Οικονομιστές» προκειμένου να τους ξεχωρίζουμε από τους οικουμενιστές και από τους Αχρικαιρίτες και τους Ζηλωτές.