«…Θα νικήσω, pittore, πρέπει να νικήσω.» Της Βιολέττας Μπούσιου

H Mαρία Πλαστήρα-Βαλκάνου, επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Φιλολογίας του ΑΠΘ, επιμελήθηκε την έκδοση του βιβλίου με τίτλο, «Το χρονικό  μιας εκούσιας απαγωγής Aline Fernandez Diaz- Σπύρος Αλιμπέρτης, Θεσσαλονίκη 1914» του εκδοτικού οίκου University Studio Press. 

Η Casa Bianca, το αρχοντικό του Εβραίου Dino Fernandez Diaz και πατέρα της Αline, στην Θεσσαλονίκη,  οι αδημοσίευτες, μέχρι την έκδοση του βιβλίου,  επιστολές του Σπύρου Αλιμπέρτη και της Αline στον κοινό τους φίλο αρχιτέκτονα και ζωγράφο Δημήτρη Πικιώνη, δεν μας αποκαλύπτουν μόνον τον ρομαντικό κρυφό έρωτα δύο αλλοθρήσκων, τους τρόπους επικοινωνίας και δράσης τους προκειμένου ένας, κατ’ αρχήν, ανέφικτος στόχος να καταστεί εφικτός, αλλά παράλληλα αναδεικνύουν την αληθινή φιλία, τη φυσική ευγένεια, το μορφωτικό επίπεδο των πρωταγωνιστών του βιβλίου αλλά και τις μικροπρεπείς συμπεριφορές ανθρώπων, που καταφεύγουν σε συκοφαντίες, με την ελπίδα ότι θα ματαιώσουν την επίτευξη των στόχων  του προσώπου που φθονούν  και, εν προκειμένω, του Σπύρου Αλιμπέρτη. 

Το εγχείρημα  της έκδοσης του  χρονικού «μιας εκούσιας απαγωγής», αναδεικνύει επίσης την αξία των πηγών,  αφού  μας  μεταφέρει -μέσω των επιστολών- άμεσα σε μια εποχή   λίγο – πολύ άγνωστη για τους περισσότερους από μας, μας καθιστά κοινωνούς  των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, ακόμα και αν η καταγωγή και  το μορφωτικό επίπεδο μεταξύ αυτών  ήταν  ισοδύναμο ή και ανώτερο για ορισμένα από τα μέλη τους, αναδεικνύει την οικονομική υπεροχή μιας μερίδας  Εβραίων στην  κοινωνία της Θεσσαλονίκης, και τέλος καταγράφει τις συνέπειες του Β’ παγκοσμίου πολέμου ακόμη και στην ανώτερη τάξη του Εβραϊκού πληθυσμού. 

Και φυσικά ο Σπύρος Αλιμπέρτης νίκησε, αφού η συμφωνημένη απαγωγή της Αline, πέτυχε  και η οικογένεια της Αline αναγκάστηκε,  εκ των πραγμάτων σε μεταγενέστερο χρόνο, να αποδεχθεί τα τετελεσμένα. 

 Επιπλέον, η   συμβολή του Δημήτρη Πικιώνη  στην επίτευξη  του στόχου,  η φιλία  τους που κράτησε ως το τέλος της ζωής του Σπύρου Αλιμπέρτη,   ο τρόπος έκφρασης της σκέψης και των συναισθημάτων εκατέρωθεν, στις επιστολές τους, αναδεικνύουν ένα ήθος ανθρώπων που σπανίζει στις μέρες μας και δημιουργεί μια παρακαταθήκη αξιών για τις νέες γενιές. 

Μία επιστολή της  Αline, γραμμένη στα γαλλικά,  (Θεσσαλονίκη, 13 Ιουλίου 1964, Βασιλίσσης Όλγας 214) με αποδέκτη τον  Δημήτρη Πικιώνη, έμμεσα αποκαλύπτει τα αισθήματα «του ρομαντικού έρωτα» που σηματοδότησαν μισό αιώνα κοινής ζωής:    «Πολυαγαπημένε μου φίλε …. Έφυγε σε πλήρη νιότη, σ’ ένα πλήρες άλμα της ζωής….Πέθανε όπως ένας άγιος. Στη συνέχεια το πρόσωπό του, που ήταν καταπονημένο από την κρίση, έγινε ήρεμο, γαλήνιο, φωτεινό, πανέμορφο, μ’ ένα χαμόγελο εξαίσιο και μυστηριώδες. Όσοι τον είδαν συγκινήθηκαν κι έλεγαν «Είναι στον Ουρανό».

Η Μαρία Πλαστήρα-Βαλκάνου, με την αφιέρωση: «Μία ιστορία αγάπης και αγώνα στον Νίκο Βαλκάνο, τις κόρες μας Ελένη, Θεοδώρα, Άννα, Ηλέκτρα και την πρώτη μας εγγονή Ιόλη»,  επικυρώνει έμπρακτα το περιεχόμενο των επιστολών και τις αξίες που εμπεριέχονται σε αυτές. 

Μαρία Πλαστήρα-Βαλκάνου εύχομαι, από καρδιάς, το βιβλίο σου να είναι καλοτάξιδο!

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.