«Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία»του Απόστολου Παπαδημητρίου

ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗΝ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗΝ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ 

                                                  Ανδρέας Κάλβος

Η ελευθερία είναι άκρως κακοποιημένη έννοια στις σύγχρονες κοινωνίες. Η ανάλυση των συμβαινόντων γίνεται με βάση την υλιστική φιλοσοφία, η οποία έχει επικρατήσει στον δυτικό κόσμο, στον οποίο και εμείς ανήκομε. Η φιλοσοφία αυτή όχι μόνο θέλει να αγνοεί, αλλά περιφρονεί στο έπακρο τις έννοιες πνεύμα και αρετή, όπως αυτά ορίζονται στην εκκλησιαστική γλώσσα. Απόρροια αυτής της πάμφτωχης και ρηχής ανάλυσης είναι η συρρίκνωση του περιεχομένου του όρου ελευθερία, η οποία νοείται υπό τις μορφές οικονομική, κοινωνική και εθνική. Ο πολύς Τσόρτσιλ, ο οποίος αισθανόταν ηδονή με το πολεμικό παίγνιο, είχε τονίσει: Για να είναι κάποιος ελεύθερος πρέπει να διαθέτει ποσότητα χρημάτων! Την ευκαιρία απόκτησης αυτών καυχάται ότι προσφέρει το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο εδράζεται στον κοινοβουλευτικό θεσμό. Καυχάται ακόμη ο θεσμός αυτός ότι εγγυάται την κοινωνική ελευθερία (δημοκρατία)! Όταν το σύστημα αυτό, το οποίο θριάμβευσε επί του αντιπάλου δέους του ολοκληρωτικού κομμουνισμού, επιτυγχάνει τη συνεργασία των κρατών και την ειρηνική συνύπαρξη αυτών, τότε αυτοπροβάλλεται ως εγγυητής της εθνικής ελευθερίας και προσφέρει στους λαούς, στους οποίους έχει επικρατήσει, την ελευθερία στην ολοκληρωμένη της μορφή! 

Η χώρα μας απέκτησε την ανεξαρτησία της ή την εθνική της ελευθερία μετά από αιματηρούς αγώνες, οι οποίοι στοίχισαν ποταμούς αιμάτων των τέκνων της. Γι’ αυτό και ο εθνικός μας ποιητής την υμνεί με τον στίχο «σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή»! Στις επαναστατημένες περιοχές με τη λήξη των πολεμικών επιχειρήσεων είχε απομείνει μόλις ο μισός πληθυσμός. Προς τι η τόσο μεγάλη θυσία; Ασφαλώς η εθνική ελευθερία είναι πολύ σημαντική, καθώς με αυτήν εξασφαλίζονται οι προϋποθέσεις της κοινωνικής και οικονομικής. Λογική η απάντηση, που φαντάζει και πολύ ικανοποιητική. Όμως ούτε όλοι αγωνίστηκαν ούτε όλοι θυσιάστηκαν. Αρκετοί επέλεξαν λύση άκρως ανώδυνη και επικερδή: Εξισλαμίστηκαν! Οι εξισλαμισμένοι διατηρούσαν την περιουσία τους (οικονομική ελευθερία), απαλλάσσονταν από την καταπίεση, τους εξευτελισμούς και τις ατιμώσεις και δεν είχαν ουδεμία αίσθηση απώλειας της εθνικής τους ελευθερίας, καθώς εντάσσονταν στον εθνικό κορμό των κατακτητών (όχι με τη σημερινή έννοια του έθνους). Γιατί δεν εξισλαμίστηκαν όλοι οι πρόγονοί μας, αν το οικονομικό είναι το αποκλειστικό κίνητρο των ανθρωπίνων ενεργειών; Στα αδιέξοδα αυτά οδηγούνται όσοι αρνούνται κατά την ανάλυσή τους την πνευματική ελευθερία, την ελευθερία του ήθους! Οι ενδόσαντες  και εξισλαμισθέντες υπήρξαν πρόγονοί μας υποδουλωμένοι σε πάθη, όπως φιλαργυρία, απληστία, φιληδονία, ήσαν δηλαδή στερημένοι αρετής. Και η ελευθερία, πρωτίστως η πνευματική θέλει αρετήν. Πλέον θεολογικό είναι να γράψουμε ότι με την άσκηση, καθ’ υπόδειξη της Εκκλησίας, επέρχεται κάθαρση από τα πάθη και ο άνθρωπος γεύεται την πνευματική ελευθερία. Την ελευθερία αυτή μαρτυρούν ότι γεύθηκαν οι άγιοι της Εκκλησίας σε πολύ υψηλό βαθμό. Και ήσαν όλοι πάμφτωχοι και μάλιστα εθελουσίως, ώστε να διαψεύδουν παταγωδώς τον εκφραστή της προτεσταντικής ηθικής Τσόρτσιλ! Πολλοί δοκίμασαν στο έπακρο την κοινωνική αδικία και έμειναν έγκλειστοι για έτη, καθώς αρνήθηκαν να υποταχθούν στο θέλημα δυναστών. Υπήρξαν αυτοί δυστυχείς και ανελεύθεροι; Και απολαμβάνουν την ελευθερία οι ζάπλουτοι και οι διαπλεκόμενοι μ’ αυτούς πολιτικοί, κόλακες και παράσιτα;

Το νεοελληνικό κράτος δεν απέκτησε την εθνική του ανεξαρτησία. Η ελληνική επανάσταση παρέμεινε ανολοκλήρωτη. Μετά τη δολοφονία του «πνευματικά ελεύθερου πολιορκημένου» Καποδίστρια, οι προστάτες (protectors) μας επιδόθηκαν σε αγώνα «ολοκλήρωσης της προστασίας» τους!  Σε όλους μας είναι γνωστή η έννοια προτεκτοράτο της διεθνούς διπλωματίας. Η Ελλάδα λοιπόν δεν είναι ανεξάρτητη χώρα. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια κυβερνάται από ομοεθνείς πρόθυμους να υπηρετήσουν τα συμφέροντα των ισχυρών «προστατών» μας σε βάρος του λαού! Πικρή η αλήθεια, αλλά μαρτυρούμενη ιστορικά με πλήθος συμβάντων. Γράφει ο Μακρυγιάννης το τι ακολούθησε την έλευση του βασιλιά Όθωνα: «Οι πολιτικοί μας και οι ξένοι τρώγονταν και καθένας κύταζε να ‘περισκύση η δική του φατρία. Άλλος το ήθελε Αγγλικόν, άλλος Ρούσσικον, άλλος Γαλλικόν. Οι Αντιβασιλείς μας τήραγαν κι’ αυτείνοι να πάρουν κάνα λεπτό, ότι εις την Ελλάδα ηύραν αλώνι ν’ αλωνίσουν. Πιάσαν φατρίες με τους δικούς μας». Από του 1864 όλοι οι δικοί μας το ήθελαν πλέον αγγλικό και από το 1947 Αμερικανικό (γεωστρατηγικά)! Κάποιος ξενόφερτος το θέλησε γερμανικό. Αποτέλεσμα: Η συμφορά της Μικρασίας! Κάποιοι άλλοι το θέλησαν Σοβιετικό. Αποτέλεσμα: Η συμφορά του εμφυλίου πολέμου! 

Υποταγμένοι, οι πλείστοι φερμένοι από τη «διαφωτισμένη» Εσπερία, στη φιλοσοφία της Δύσης ήλθαν να επιβάλουν τις θέσεις της και να αλλάξουν τον τρόπο του βίου στον δύσμοιρο λαό μας, τον πόνο του οποίου ποτέ δεν ένοιωσαν, καθώς χάσμα μέγα ορθωνόταν ανάμεσα στις αίθουσες των δεξιώσεων και τα χαμόσπιτα των πεινασμένων χηρών και ορφανών των κατά καιρούς πολέμων. Και φυσικά αυτό δεν συνέβη μόνο στη χώρα μας. Παρ’ όλο που οι οικονομικά εύρωστες χώρες υπήρξαν στο σύνολό τους αποικιοκτητικές, η οικονομική ελευθερία δεν επετεύχθη σε καμία μέχρι σήμερα. Όσο για την κοινωνική υπάρχει μόνο στη χώρα της φαντασίωσης. Σήμερα είναι πλέον πασίδηλο ότι την εξουσία ασκούν πολιτικοί εντολοδόχοι του τραπεζικού κεφαλαίου. Και μέσα από τις διεθνείς ενώσεις των κρατών, όπως η ΕΕ, έχει δειχθεί κατά τρόπο προκλητικότατο ότι έχει απολεσθεί και η εθνική κυριαρχία εν καιρώ ειρήνης. Νεοαποικιοκρατία ονομάζεται ο συνεχιζόμενος έλεγχος των πρώην αποικιών χωρίς δαπάνες εκ της παρουσίας στρατού και διοικητικού μηχανισμού σ’ αυτές. Εμείς ζούμε με την ψευδαίσθηση ότι αυτά συμβαίνουν μόνο σε άλλες ηπείρους! Ελπίζω κάποτε να προσγειωθούμε στη θλιβερή πραγματικότητα διαπιστώνοντας ότι οι Γερμανοί ξαναήλθαν ως οικονομικοί αυτή τη φορά κατακτητές. 

Είναι κυρίαρχο γνώρισμα του ανθρώπου το πάθος της φιλοδοξίας. Γι’ αυτό και οι ισχυροί «προστάτες» δεν δυσκολεύονται να βρουν πρόσωπα πρόθυμα να τους υπηρετήσουν. Πόσο διαφέρουν αυτά από τους εξισλαμισμένους προγόνους μας; Σήμερα ο ενδοτισμός έχει καταστεί κατά πολύ πιο ανώδυνος. Το θρησκευτικό αίσθημα έχει ξεθωριάσει στο έπακρο υπό τα οργανωμένα πλήγματα της υλιστικής διδασκαλίας και την έλλειψη τόλμης ή, το ορθότερο, την κυρίευση από πνεύμα δειλίας αυτών που υποτίθεται ότι «ώρισαν στη ζωή τους να φυλάγουν Θερμοπύλες». Η θρησκευτική και εθνική απομόνωση δεν συνιστά εμπόδιο, αλλά απεναντίας, με τη βοήθεια των ισχυρών, οι αρνησίθρησκοι και αρνησιπάτριδες απολαμβάνουν δόξες τιμές και αξιώματα χειροκροτούμενοι από λαό, ο οποίος φαντάζει «ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα»! Αήθεις φράση, όπως εκείνη η αμίμητη πολιτικού μας προς ξένο αξιωματούχο «στρατηγέ μου ιδού ο στρατός σας», ή στάσεις όπως η αναιδής του προηγουμένου πρωθυπουργού μας ενώπιον του μνημείου του Αγνώστου στρατιώτου (σε αντίθεση με τον φιλοξενούμενο τότε Γάλλο πρόεδρο) ή η περιφρονητική του εθνικού μας ύμνου από τον νυν πρωθυπουργό μας, κατ’ απαίτηση της Γερμανίδας καγκελαρίου, είναι κοινά πταίσματα.

Θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία. Τα διαθέτουμε;

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»                    

Ωτινι ήττηται τούτω και δεδούλωται 

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.