«Η πολύπαθη Λιβύη» του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η Λιβύη είναι πολύπαθη χώρα. Η μακραίωνη αραβική κατοχή έφερε τον εξαραβισμό του λαού της, ο οποίος κατά την αρχαιότητα είχε στενές σχέσεις με τους Έλληνες. Τα ερείπια, μάρτυρες της ελληνικής εκεί παρουσίας είναι ακόμη άφθονα. Η ξέφρενη προέλαση των Οθωμανών Τούρκων τους έκανε κυρίαρχους και στη χώρα αυτή μέχρι το 1912. Τότε η ανερχόμενη Ιταλία, που επί τέλους είχε ενοποιηθεί στα τέλη του 19ου αιώνα, ονειρεύτηκε την ανασύσταση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας περί την λεκάνη της Μεσογείου. Η οθωμανική αυτοκρατορία, ο μεγάλος ασθενής κατά τους δυτικούς διπλωμάτες, στάθηκε ανήμπορη να εναντιωθεί στη βουλιμία των μεγαλοϊδεατών της Ιταλίας. Έτσι η Λιβύη, αλλά και τα ελληνικότατα Δωδεκάνησα πέρασαν στην ιταλική κυριαρχία. Οι δύο χώρες, Ιταλία και Τουρκία, βρέθηκαν αντιμέτωπες κατά τον Α΄ μεγάλο πόλεμο του 20ου αιώνα. Η πρώτη έλαβε από τους ισχυρούς συμμάχους της την υπόσχεση εκχώρησης της Ιωνίας και  των νοτιοδυτικών παρακτίων εδαφών της Μικράς Ασίας. Η δεύτερη τάχθηκε με το μέρος των ηττημένων κεντρικών αυτοκρατοριών και διαλύθηκε. Κύριος στόχος των κυριάρχων νικητών ήταν ο έλεγχος των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής. Η Ιταλία έδειξε εξ αρχής την εχθρική της στάση κατά της Ελλάδος, μετά την απόβαση ελληνικού στρατού στη Σμύρνη. Την ακολούθησαν η Γαλλία, φανερά και η Αγγλία, στο παρασκήνιο όπως πάντα. Σ’ αυτούς έμειναν τα πετρέλαια και εμείς υποστήκαμε τη μεγαλύτερη συμφορά στη μακραίωνη ιστορία μας. 

Η κατοχή της Λιβύης από την Ιταλία παρέτεινε τις συγκρούσεις στο μέτωπο της Αφρικής και η Αγγλία διέτρεξε μεγάλο κίνδυνο να δει τους Γερμανούς να εισβάλουν στην Αίγυπτο. Η λήξη του Β΄ μεγάλου πολέμου έθεσε σταδιακά τέρμα στην αποικιοκρατία στην Αφρική, για να εμφανιστεί όμως η νεοαποικιοκρατία, για την οποία δεν γίνεται ουδεμία αναφορά από τους υπέρμαχους των πανανθρωπίνων ιδανικών και ιδίως της ελευθερίας. Η υποταγή των δυτικών χωρών στον σιωνισμό και η προκλητική στήριξή του στον ΟΗΕ συνέβαλε στην έξαρση του αραβικού εθνικισμού, ο οποίος είδε τον προαιώνιο εχθρό του να έχει την ολόθερμη συμπαράσταση της Δύσης. Τότε επικράτησαν στην Αίγυπτο στη Συρία και στο Ιράκ καθεστώτα αντιδυτικά. Αργότερα το φιλοδυτικό βασιλικό καθεστώς ανετράπη και στη Λιβύη από νεαρό αξιωματικό, οπωσδήποτε ψυχοπαθολογική προσωπικότητα, αλλά και με ζωηρό ενδιαφέρον, πέρα από την σπάταλη οικογένειά του, και για τον λαό του. Ο Καντάφι διέθεσε σημαντικά ποσά για έργα υποδομής  σε αντίθεση με τους σεΐχιδες πετρελαιάδες, οι οποίοι ζώντας προκλητικά στη χλιδή αδιαφόρησαν και αδιαφορούν για τους λαούς τους. Η Συρία και το Ιράκ τιμωρήθηκαν πολύ βαρειά για την «ιταμή» στάση τους, δηλαδή για τη μη υποταγή στη Δύση. Στην Αίγυπτο οι δυτικοί Κατάφεραν να ανατρέψουν το πατριωτικό καθεστώς και να εγκαταστήσουν στην εξουσία ηγέτες πλήρους ελεγχόμενους. Τελευταίος ατιμώρητος έμεινε ο ατίθασος και ανυπότακτος Καντάφι, ο διαχειριστής σημαντικών κοιτασμάτων πετρελαίου. ΟΙ άπληστοι δυτικοί με την ακόρεστη δίψα για ενεργειακές πηγές σχεδίασαν την ανατροπή του. Τον κύριο ρόλο ανέλαβε να διαδραματίσει στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, του «προασπιστού της παγκόσμιας ειρήνης», η Γαλλία. Και η χώρα μας για μία ακόμη φορά πρόσφερε «πολύτιμες υπηρεσίες», παραχωρώντας τη βάση της Σούδας για τον ανηλεή αεροπορικό βομβαρδισμό της πολύπαθης Λιβύης. 

Ο Καντάφι εξοντώθηκε, η χώρα αιματοκυλίστηκε, πολλές υποδομές της σωριάστηκαν σε ερείπια και οι Λϊβυοι αντικαθεστωτικοί, στην υπηρεσία των δυτικών, πανηγύρισαν την «ελευθερία» της χώρας τους από τον τύραννο! Έκλεισαν και συμφωνία με τη χώρα μας για την εξέταση πασχόντων πολιτών της Λιβύης και για μία ακόμη φορά φάνηκε ότι η χώρα μας μπορεί να εμπαιχθεί από την πλέον αδύναμη χώρα του πλανήτη. Ακολούθησε περίοδος χάους. Τα πετρέλαια πέρασαν σε «καλά χέρια» και η Λιβύη έγινε ανοικτό στρατόπεδο αποκλήρων της υποσαχάριας Αφρικής που συνέρρεαν στη χώρα με την ελπίδα ευκαιρίας για πλεύση προς Ιταλία. Αρκετοί υποχρεώνονταν να εργαστούν για μεγάλο διάστημα ως σκλάβοι, εν «αγνοία» βέβαια των «υπερασπιστών» της ελευθερίας. Για διάστημα η Λιβύη ξεχάστηκε, ώσπου ξαφνικά επανήλθε στο προσκήνιο της ειδησεογραφίας. Ο εμφύλιος πόλεμος μαίνεται. Γιατί; Επειδή υπάρχει προφανώς σύγκρουση συμφερόντων των ισχυρών.  Η εικόνα συγκεχυμένη, ιδιαίτερα με την ανάμειξη της παρείσακτης για τη Δύση Ρωσίας. Και ενώ διαφαινόταν η επικράτηση του επελαύνοντος  κατά της πρωτεύουσας κατόχου της ανατολικής Λιβύης, αίφνης ο αναγνωρισμένος από τη Δύση ηγέτης της χώρας ισχυροποιείται με την επέμβαση της Τουρκίας, η οποία αποδέσμευσε μαχητές του δολοφονικού στρατού του ISIS από τη Μέση Ανατολή, ο οποίος απαρτιζόταν κατά το 20% από Τούρκους πολίτες. Η Τουρκία ενεργεί προφανώς με την υποστήριξη ΗΠΑ και Γερμανίας, οι οποίες ουδόλως ενοχλούνται από την ογκούμενη προκλητικότητα της γείτονός μας ιδίως σε βάρος μας, τώρα που δεν ενημερωνόμαστε στο ελάχιστο για τις εξελίξεις στη Συρία. Το σύμφωνο μεταξύ Τουρκίας και αναγνωρισμένης από τη Δύση λιβυκής κυβέρνησης, το οποίο παραβιάζει κατάφωρα το ανύπαρκτο στην πράξη θαλάσσιο δίκαιο, σιωπηλά γίνεται αποδεκτό από τους ισχυρούς «συμμάχους» και «εταίρους» μας. Φιλοτουρκική εκδηλώνεται και η Ιταλία, αν και αντιμετωπίζει και αυτή οξύ το πρόβλημα από τη λαθρομετανάστευση. 

Μπροστά σ’  αυτές τις δυσοίωνες όχι μόνο για τη Λιβύη αλλά και για τη χώρα μας εξελίξεις σπασμωδικές είναι οι κινήσεις της κυβέρνησής μας, όπως και των προηγουμένων. Απεγνωσμένα αναζητεί υποστηρικτές των δικαίων μας. Η μόνη χώρα η οποία έχει σαφώς τοποθετηθεί κατά της τουρκικής προκλητικότητας είναι η Γαλλία. Φιλελληνικά τα αισθήματά της; Ασφαλώς όχι. Φαίνεται ότι μάλλον δεν κατάφερε να επωφεληθεί όσο ανέμενε από τη καταστροφή της Λιβύης και κάποιοι άλλοι προωθούν τα συμφέροντά τους μέσω της Τουρκίας σε βάρος της Γαλλίας. Αναζητούμε ακόμη στήριξη στο Ισραήλ, τον κύριο παίχτη στο παρασκήνιο και αληθινή σφίγγα στο προσκήνιο. Αναζητούμε τέλος συνεργασία με την Αίγυπτο, η οποία ανησυχεί, όπως και άλλες αραβικές χώρες από την ανάδειξη της Τουρκίας σε περιφερειακή δύναμη εκ νέου. Για πρώτη φορά ο ρόλος της είχε ανατεθεί μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, προκειμένου να ηγηθεί ενός παντουρανικού τόξου από τη Μικρά Ασία μέχρι την Κίνα, ώστε να είναι διαρκής απειλή της Ρωσίας. Τώρα φαίνεται ότι της έχει ανατεθεί ο ρόλος του ηγέτη των σουνιτών μουσουλμάνων. Αυτό γίνεται σε συνδυασμό με τον δύοντα ρόλο της Σαουδικής Αραβίας, καθώς τα αποθέματα πετρελαίου της χώρας αυτής βαίνουν προς εξάντληση. Αλλά για να διαδραματίσει τον νέο ρόλο η Τουρκία χρειάζεται κινητήρια δύναμη, χρειάζεται χρήματα, καθώς είναι πανθομολογούμενο ότι η οικονομία της νοσεί βαρύτατα. Το να της δοθούν ενεργειακές πηγές που ανήκουν στην Ελλάδα και στην Κύπρο, πέρα από το να συνεχιστεί η χρηματοδότηση για την περίθαλψη δήθεν των στο έδαφός της μεταναστών και προσφύγων είναι η πλέον ανώδυνη λύση για τη Δύση, η οποία μας πουλά για μία ακόμη φορά. Θα καταφέρει άραγε η Τουρκία να ξεπεράσει την ακραία αντιπάθεια πολλών Αράβων, κατακτημένων επί αιώνες από τους Τούρκους;  Μήπως η προκλητική στήριξη της Τουρκίας από τη Δύση συντελέσει σε νέα έξαρση του αραβικού εθνικισμού σε κάποιες χώρες, πρωτίστως στην Αίγυπτο; Η χώρα αυτή στηρίζει τον ηγέτη που κατέχει την Ανατολική Λιβύη συνεργαζόμενη με τη Ρωσία. Μήπως επανέλθει η εποχή του Νάσερ; 

ΟΙ δύο αντίπαλοι στη Λιβύη ετοιμάζονται για την τελική σύγκρουση. Ο λαός της χώρας  θα χύσει το αίμα του για τα συμφέροντα των ισχυρών. Και  η χώρα μας στη φαντασίωσή της αναμένει τη δικαίωσή της με βάση το διεθνές δίκαιο!

« ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.