«Η Μακεδονία είναι Ελλάδα» Της Βιολέττας Μπούσιου

Στην Ιερά Μητρόπολη Καστορίας  το  Σάββατο 17-2-1018 τελέστηκε, προεξάρχοντος  του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών  και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμου,   Συνοδική Θεία Λειτουργία  και Ιερό Μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών  του  ήρωα  του  Μακεδονικού αγώνα Παύλου Μελά και όλων των Μακεδονομάχων.

Για την προσωπικότητα του Παύλου Μελά αλλά και την συμβολή του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην  ενίσχυση του  ένοπλου Μακεδονικού Αγώνα μίλησαν ο Μητροπολίτης Δράμας κ. Παύλος  και ο Μητροπολίτης Καστορίας κ.  Σεραφείμ.

Όσοι παρακολούθησαν τη θεία λειτουργία, είχαν την ευκαιρία, μετά το τέλος της επιμνημόσυνης δέησης να προσκυνήσουν τον τάφο του πρωτομάρτυρα του  Μακεδονικού  Αγώνα Παύλου Μελά, που  βρίσκεται  μέσα στον ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών  Καστοριάς – πλησίον της Ιεράς Μητροπόλεως-  αποδίδοντας έτσι τον οφειλόμενο φόρο τιμής σ’ όσους επώνυμους και ανώνυμους αγωνίσθηκαν  για την απελευθέρωση της Μακεδονίας.

Ακολούθησε κατάθεση στεφάνου  του  Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών  και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμου  στην προτομή του Παύλου Μελά  στη  «Στάτιστα»  – που  σήμερα ονομάζεται «Μελάς»-  και  κατόπιν    επίσκεψη  στο Μουσείο Παύλος Μελάς , το οποίο στεγάζεται    στο σπίτι που  ο Μακεδονομάχος  τραυματίστηκε θανάσιμα,   στις 13 Οκτωβρίου 1904,  σε συμπλοκή μεταξύ των Οθωμανών (που  είχαν  προηγουμένως ειδοποιηθεί  από τον  Βούλγαρο κομιτατζή  Μήτρο Βλάχο) και της ομάδας του Παύλου Μελά.

Τα  κόκκινα  πλίνθινα σπίτια, που σώζονται ακόμα  στην περιοχή των Κορεστίων  –  κοντά στα Ελληνοαλβανικά σύνορα-   μαρτυρούν  την εγκατάλειψη  της περιοχής  από τους κατοίκους και  την Πολιτεία ενώ, ταυτόχρονα,  υποδηλώνουν  έναν τόπο με σκληρό παρελθόν και δύσκολο παρόν.

Επειδή,   με την πάροδο των χρόνων  η ιστορική μνήμη ατονεί και τα παραδείγματα προς μίμηση εκλείπουν, είναι  χρήσιμο – υπό τις παρούσες συνθήκες – να σταθούμε σε ένα απόσπασμα από μία επιστολή  που ο Παύλος Μελάς   έγραψε  στη γυναίκα του Ναταλία,   στις 21 Αυγούστου 1904,  και το οποίο έχει ως εξής:

«Αναλαμβάνω αυτόν τον αγώνα με όλην μου τη ψυχή και με την ιδέα ότι είμαι υποχρεωμένος να τον αναλάβω. Είχα και έχω την ακράδαντον πεποίθηση ότι δυνάμεθα να εργασθώμεν εν Μακεδονία και να σώσωμεν πολλά πράγματα. Έχων δε την πεποίθησιν ταύτην, έχω και υπέρτατον καθήκον να θυσιάσω το παν όπως πείσω και κυβέρνησιν και κοινήν γνώμη περί τούτον».

Ο Παύλος Μελάς πέρασε τη Λάρισα και  διάβηκε  τα σύνορα ως  «Καπετάν Μίκης Ζέζας»  στις 28 Αυγούστου 1904 – για τρίτη και τελευταία φορά- με σώμα 35 ανδρών, κατευθυνόμενος  προς την περιοχή των Κορεστίων. Την ίδια μέρα,  γράφει στη γυναίκα του:  « Νάτα μου,

Χθες όταν ετελείωσα το γράμμα μου, επήγα εις την εκκλησίαν της μονής με τους άνδρας μου. Είναι παλαιοτάτη, βυζαντινή… Ακούσαμεν τον εσπερινόν πρώτα και κατόπιν μας μετέλαβεν ο γέρων χωρικός ιερεύς της μονής.

Ουδέποτε με τόσην κατάνυξιν μετέλαβα. Ο νους μου διαρκώς εστρέφετο προς Εκείνον ο οποίος χάριν ημών  και της θείας θρησκείας Του υπέστη το μαρτύριον.

Το μέγεθος της θυσίας Του, το μέγεθος της αποστολής Του μ’ έκαμναν να αισθάνομαι πόσον μικροί και πόσον μακράν Αυτού ευρισκόμεθα, αλλά και συγχρόνως μ’ ενθάρρυναν.

Πάντοτε Τον ελάτρευσα δια την θρησκείαν Του και Τον εθαύμασα δια την θυσίαν Του. Ελπίζω να μας βοηθήση. Αισθάνομαι τώρα ισχυρός, γενναίος και καλύτερα έτοιμος δια να κάνω τα πάντα.»

Αυτή- εν ολίγοις-  είναι η παρακαταθήκη του Παύλου Μελά σε όλους τους Έλληνες, πολιτικούς και πολίτες. Δυστυχώς, δεν την τιμούμε…

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.