Αντιόχεια Πισιδίας (2ο μέρος)

Είναι ένας από τους Πρωτόγεννους, ο γηραιότερος των Θεών των στοιχείων της φύσεως και ο πρωτότοκος γιος της Γαίας, η οποία τον γέννησε την ώρα που κοιμόταν δίπλα στον Έρωτα χωρίς γονιμοποίηση, «για να την περιβάλλει και για να είναι αιώνιος και ασφαλής οίκος των μακάριων θεών», όπως γράφει ο Ησίοδος στη Θεογονία Ο Ουρανός είναι το πρώτο άρρεν στοιχείο της γης.

Το ιερό των Ανδρών Ασκαίος Ένα ιερό υπάρχει στον γειτονικό λόφο ανατολικά της Αντιόχειας, ο οποίος έχει ύψος περίπου 1600 μ., 6 χλμ. μακριά από την Αντιόχεια (3,5 χλμ. όπως πετάει το κοράκι) αφιερωμένο σε έναν από τους μυστικούς θεούς της Ανατολίας: τον Ασκαίο. Ο λόφος είναι γνωστός ως Gemen Korusu (άλσος Gemen) ή Karakuyu (μαυροπηγάδι, λόγω μιας ξερής πηγής δίπλα σε μια εκκλησία από την εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας). Ακόμη και σήμερα ο λόφος καθίσταται ελκυστικός με τα ιερά δέντρα του Πατέρα Θεού (Πατρίου Θεού) της Αντιοχείας, πεύκα. Το ιερό ιδρύθηκε σε έναν ψηλό λόφο για να δει τη λίμνη Beyşehir στα νοτιοανατολικά, τη λίμνη Eğirdir στα νοτιοδυτικά και την περιοχή της Αντιόχειας 400 μέτρα πιο κάτω. Στις αρχές του 20ου αιώνα, ο ανακάλυψες της Αντιόχειας αναρωτήθηκε για το ιερό που αναφέρει ο Στράβων στη Γεωγραφία του και η ομάδα του Ramsay βρήκε έναν ιερό δρόμο με αναθηματικές στήλες εκατέρωθεν που οδηγεί στο ιερό. Και οι ερευνητές συναντήθηκαν εκεί με έναν ναό σε έναν τέμενο, έναν άλλο μικρότερο, ένα στάδιο, ένα άντρο, αίθουσα τελετών, βυζαντινή εκκλησία και οικοδομήσιμα αγνώστων στοιχείων. Οι επιγραφές δείχνουν ότι μια ισχυρή λατρεία μιας τοπικής πίστης βασίλευε σε ιερό σε μια μακρά περίοδο μεταξύ του 4ου αιώνα π.Χ. και του 4ου αιώνα μ.Χ. Ο Ramsay και ο Hardie προσδιόρισαν το Temple of Men ως έναν «Μεγάλο Βωμό» ίσως λόγω της ομοιότητάς του με τον βωμό της Περγάμου. Τον επόμενο χρόνο αναγνώρισαν το κτίριο και ταυτίστηκαν ως «ένας μικρός ναός ασυνήθιστου σχήματος». Στους τοίχους των τεμένων, ιδιαίτερα στη νότια-νοτιοδυτική πλευρά που βλέπει προς την Αντιόχεια, ανακάλυψαν πολλές επιγραφές σε αναθηματικές στήλες αφιερωμένες σε άνδρες που ζητούν βοήθεια, υγεία, προστασία. λέγοντας αμαρτίες, όνειρα, ευχόμενοι συγχώρεση και ευχαριστίες, σε λίγο μοιράστηκε ζωές με τον Πατριώτη Θεό. Ο ναός είναι ένας περίπτερος ιωνικός ναός με 11×6 κίονες. Τα μέτρα είναι 31×17,4 στη βάση του βάθρου και 25×12,5 στο βάθρο. Υπάρχουν 10 σκαλοπάτια στις νοτιοδυτικές-βορειοδυτικές πλευρές και 6 σκαλοπάτια στις νοτιοανατολικές-βορειοανατολικές πλευρές του βάθρου. Ο χώρος και άλλα κτίρια είναι σε κακή κατάσταση. Αν και έχει ερευνηθεί, ο χώρος δεν έχει ακόμη ανασκαφεί. Με την ανάπτυξη του Χριστιανισμού, οι τοποθεσίες των τοπικών πολυθεϊστικών θρησκειών της Ανατολίας και οι εισαγόμενες λατρείες όπως οι αυτοκράτορες καταστράφηκαν συστηματικά τον 4ο αιώνα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ακόμη και οι προδιαγραφές σχεδίου των κτιρίων δεν μπορούν να φανούν ξεκάθαρα στις μέρες μας

.

–Λυδοί

Το 546, αφού ο Λυδός βασιλιάς Κροίσος ηττήθηκε από τον Πέρση βασιλιά Κύρο, η Αντιόχεια περιήλθε στην Περσική κυριαρχία.

– Πέρσες

Οι Πέρσες , που κατέκτησαν την Μ. Ασια τον 6ο αιώνα π.Χ. και προσπάθησαν να κυβερνήσουν την περιοχή χωρίζοντάς την σε σατραπίες , δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν τις συνεχείς εξεγέρσεις και αναταραχές.

– Οικισμός τον 4ο αιώνα π.Χ

Σήμερα τα αρχαιολογικά ευρήματα στο Ιερό του μηνός Ασκηνου ς στα βορειοανατολικά χρονολογούνται στον 4ο αιώνα π.Χ. Αυτό δείχνει ότι υπήρχαν παλαιότεροι κλασικοί πολιτισμοί στην περιοχή.

–Μ. Αλέξανδρος

Ο οικισμός, που ενώθηκε με την επικράτεια του Μακεδονικού Βασιλείου από τον Μέγα Αλέξανδρο,

– Ελληνιστικοί χρόνοι

Μετά το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου , ο Σέλευκος Α΄ Νικάτωρ , ιδρυτής της δυναστείας των Σελευκιδών , ανέλαβε τον έλεγχο της Πισιδίας. Τα καταληφθέντα μέρη εξελληνίστηκαν και, για την προστασία του πληθυσμού, ιδρύθηκαν οχυρωμένες πόλεις σε στρατηγικά σημαντικά σημεία, συνήθως σε ακρόπολη .

Τότε ξανακτίστηκε η πόλη της Αντιόχειας επί ιερού χώρου Φρυγιακού αδύτου στη δεξιά όχθη του αρχαίου χείμαρρου Ανθίου πάνω σε 7 λόφους όπου και σήμερα από τον Σέλευκο τον Νικάτορα πριν το 280 π.Χ.

.

Στην αυτοκρατορία των Σελευκιδών, που δημιούργησε ένας εκ των στρατηγών του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αρκετοί βασιλείς έφεραν το όνομα Αντίοχος, ως εκ τούτου, σε εκτεταμένες περιοχές, που κατείχαν, μεταξύ των οποίων ήταν και η Μικρά Ασία, εμφανίστηκαν περίπου 16 πόλεις με το όνομα Αντιόχεια.

Η Αντιόχεια της Πισιδίας ανήκε στην ιστορική περιοχή της Πισιδίας, ωστόσο, απ’εδώ περνούσαν τα σύνορα με τη Φρυγία και ως εκ τούτου κάποιες εποχές η πόλη ονομαζόταν Αντιόχεια της Φρυγίας. Ι

Ο Σέλευκος Α’ Νικάτωρ ίδρυσε σχεδόν 60 πόλεις και έδωσε σε 16 από αυτές το όνομα του πατέρα του Αντίοχου. [

Αποίκοι μεταφέρθηκαν από τη Μαγνησία στον Μαίανδρο στους κατοίκους της πόλης της Αντιόχειας της Πισιδίας (η Γη του Αντιόχου).

Σύμφωνα με την παράδοση η πόλη της Αντιοχείας που εμφανίζεται την εποχή της επίσκεψης του Αποστόλου Παύλου είναι αυτή που χρονολογείται από τον 3ο αιώνα π.Χ., που ιδρύθηκε από τη Δυναστεία των Σελευκιδών .

Για την ακρίβεια το 275 π.Χ. ιδρύθηκε η πόλη της Αντιόχειας της Πισιδίας ως φυλάκιο κατά των Γαλατών στη Φρυγία . III. Ως αποτέλεσμα της ήττας των Σελευκιδών από τους Ρωμαίους κατά την περίοδο του Αντιόχου π.Χ.

–Ρωμαίοι

Αργότερα η ελληνική αυτή πόλη κατά την ρωμαϊκή περίοδο απετέλεσε «ελεύθερη πόλη» (189 π.Χ.).

Ήταν μια καθαρά ελληνική πόλη που διατηρούσε όλες τις παραδόσεις, ήθη και έθιμα παρότι βρισκόταν πλησίον Φρυγών με μικτό πληθυσμό.

–Συνθήκη της Αττάμειας

Οι Ρωμαίοι γέλασαν τους Γαλάτες και σύμφωνα με τη συνθήκη που υπέγραψαν το 188 π.Χ. στην Απάμεια , αφού πήραν τη γη της Πισιδίας από τον Αντίοχο Γ’ , την έδωσαν στον σύμμαχό τους, το Βασίλειο της Περγάμου , την κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή.

Ο Άτταλος Γ’ , ο τελευταίος βασιλιάς της Περγάμου , κληροδότησε το βασίλειό του στη Ρώμη με το θάνατό του το 133 π.Χ.

Όταν ο Αριστόνικος , ένας σφετεριστής που διεκδίκησε τον θρόνο της Περγάμου λίγο μετά, ηττήθηκε το 129 π.Χ., η Ρώμη προσάρτησε και κατοικούσε τη Δυτική Ανατολία με την καλά ανεπτυγμένη, δημιουργική κουλτούρα της, που κράτησε για αιώνες.

–Βασίλειο της Περγάμου

Με τη Συνθήκη της Απάμειας που έγινε το 188, η περιοχή όπου βρίσκεται στην Αντιόχεια της Πισιδία αφέθηκε στο Βασίλειο της Περγάμου από τους Ρωμαίους ως αντάλλαγμα για τη βοήθειά τους .

–Βασίλειο της Καππαδοκίας

Το 129,π.Χ οι Ρωμαίοι επιτέθηκαν στο Βασίλειο της Περγάμου, κατέλαβαν την περιοχή όπου βρισκόταν το Yalvaç και την έδωσαν στο Βασίλειο της Καππαδοκίας.

Η Αντιόχεια βρισκόταν υπό τον έλεγχο μικρών βασιλείων, π.Χ.

Στις αρχές του 1ου αιώνα βρισκόταν σίγουρα υπό ρωμαϊκή κυριαρχία.

π.Χ. από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Αύγουστο. Τ

ον 6ο χρόνο ιδρύθηκαν οκτώ αποικίες στην Πισιδία και κέντρο τους ήταν η Αντιόχεια Πισιδίας . .

– Ρωμαίοι

Επί ρωμαϊκής περιόδου απετέλεσε «ελεύθερη πόλη» (189 π.Χ.).

Ήταν μια καθαρά ελληνική πόλη που διατηρούσε όλες τις παραδόσεις, ήθη και έθιμα παρότι βρισκόταν πλησίον Φρυγών με μικτό πληθυσμό και πολλούς ιουδαίους

Πριν το 11 π.Χ. ο Αυτοκράτωρ Αύγουστος την κατέστησε ρωμαϊκή αποικία με το όνομα Καισάρεια γενόμενη έκτοτε κέντρο της πολιτικής και στρατιωτικής διοίκησης της νότιας Γαλατίας.

Βρέθηκαν πολλές λατινικές επιγραφές, μεταξύ των οποίων και αντίγραφο πεπραγμένων (Res Gestae) του Αυγούστου

– Η Via Sebaste

. Η επαρχία της Γαλατίας ιδρύθηκε το 25 π.Χ. και η Αντιόχεια έγινε μέρος της.

Για να υποστηρίξει υλικοτεχνικά τον αγώνα κατά των Ομοναδεσίων, ξεκίνησε η κατασκευή ενός δρόμου που ονομάζεται Via Sebaste , το κέντρο του οποίου ήταν η Αντιόχεια, από τον κυβερνήτη της επαρχίας της Γαλατίας, Cornutus Arrutius Aquila .

Η Via Sebaste χωρίστηκε στα δύο και κατευθύνθηκε προς τα νοτιοδυτικά και νοτιοανατολικά για να περικυκλώσει τους Ομοναδίτες. Μεταξύ αυτών των δύο δρόμων κατασκευάστηκαν δευτερεύοντες συνδετικοί δρόμοι. Ρώμη μέσω της Via Sebaste Publius Sulpicius Quirinius έδωσε τέλος στο πρόβλημα των Ομοναδεσίων το 3 π.Χ., μεταφέροντας επιζώντες σε διάφορες γύρω τοποθεσίες.

Ο εκρωμαϊσμός της έγινε γρήγορα μέχρι των ημερών του Κλαύδιου (41 – 54 μ.Χ)

–Ο Απόστολος Παύλος κηρύσσει τον Χριστιανισμό

όταν την επισκέφθηκε ο Απόστολος Παύλος (Πρ. Αποστ. 13:14, 14:21, 16:6 και 18:23) και ο Βαρνάβας όπου κήρυξαν τη νέα θρησκεία.

Στη δεύτερη επίσκεψή τους κατέστησαν την πόλη κέντρο χριστιανικής κίνησης για όλη την περιοχή της βόρειας Πισιδίας και σε μεγάλη ακτίνα εντός της Φρυγίας.

–Ποιος ήταν ο Απόστολος Παύλος

Ο Απόστολος Παύλος, γνωστός στον δυτικό κόσμο και ως Άγιος Παύλος γεννηθείς ως Σαούλ (Σαύλος, βλ. Πράξ. 7:58, 8:3 κ.ά.), (Ταρσός, Κιλικία αρχές 1ου αι. (5-15 μ.Χ.) – Ρώμη 66-68 μ.Χ.), ήταν Απόστολος και συγγραφέας των μισών περίπου βιβλίων της Καινής Διαθήκης. Ήταν μία από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες της πρώιμης εποχής του Χριστιανισμού, υποστηρικτής της παγκοσμιότητας της Διδασκαλίας Του Ιησού. Για τον λόγο αυτό, έλαβε το όνομα «Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν».

– Η πρώτη παρουσία

Το 44-45 μ.Χ. ο Απόστολος Παύλος μαζι με τον Απόστολο Βαρνάβα φεύγει από την Αντιόχεια της Συρίας και πηγαίνουν πρώτα στην Κύπρο εκεί προσπαθούν να προσηλυτίσουν στον Χριστιανισμό τον Ρωμαίο Διοικητή το Σέργιο Παύλο άλλα αποτυγχάνουν Μετά από αυτό παίρνουν απέναντι στην Μ. Ασια στις εκβολές του ποταμού Κέστρου στην πόλη Πέργη της Παμφυλίας . Στην Πέργη δεν έμειναν καιρό ούτε δίδαξαν.

Διασχίζοντας την Παμφυλική και Πισιδική ύπαιθρο, ακολουθώντας τη Via Sebaste, κατευθύνονται στο νότιο τμήμα της Μικράς Ασίας.

Η Via Sebaste, Η Via Sebaste, γνωστή και ως «Αυτοκρατορική Οδός», χτίστηκε με εντολή του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αυγούστου ξεκινώντας το 6 π.Χ.

Ο δρόμος σχημάτιζε ένα μεγάλο τόξο, ξεκινώντας κατά μήκος της Μεσογείου στην Πέργη, Στη συνέχεια έτρεχε βορειοδυτικά μέχρι το Κόμαμα, περνώντας από τη λίμνη Ασκάνια (Βουρδουλιά ) μέχρι την Αντιόχεια της Πισιδίας πριν από τη δύση και τη νοτιοδυτική διαδρομή μέσω του Ικονίου και των Λύστρων. Ο δρόμος αρχικά κατασκευάστηκε για να επιτρέψει στις ρωμαϊκές στρατιωτικές μονάδες να κινηθούν γρήγορα σε όλη την περιοχή, επιτρέποντας μια γρήγορη απάντηση στις συνεχιζόμενες καταστροφές από ορεινές φυλές επιπλέον, ο δρόμος συνέδεε τότε αυτές τις αποικίες και άλλες μεγάλες πόλεις της περιοχής με λιμάνια της Μεσογείου.

Έτσι, η Via Sebaste και οι παραπόταμοι δρόμοι της χρησίμευσαν τόσο ως σημαντικό διαπεριφερειακό δίκτυο μεταφορών και επικοινωνίας όσο και ως σημαντικός σύνδεσμος με τον ευρύτερο ρωμαϊκό κόσμο

.Ένας λόγος που ο Απόστολος Παύλος και οι μαθητές του πήγαιναν σε συγκεριμενες πόλεις που είχαν επιλέξει πριν από την έναρξη της περιοδείας με βάσει τις εκεί εβραϊκές κοινότητες.

Ο χώρος στον οποίο συνήθως δίδασκαν ήταν οι συναγωγές των πόλεων και το ακροατήριό τους οι Εβραίοι.

Η αρνητική αντιμετώπιση των κηρύκων του χριστιανισμού από τους ίδιους τους ομοθρήσκους τους είναι εμφανής με τρόπο ζωντανό στην περίπτωση της Αντιόχειας.

Ο χριστιανισμός, στα πρώτα του βήματα, είχε σκοπό να αναμορφώσει την εβραϊκή πίστη και όχι να επικρατήσει ως μονοθεϊστική λατρεία αντιμαχόμενος τον πολυθεϊσμό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Και ήταν οι Εβραίοι αυτοί που πρώτοι αντιτάχθηκαν και εκδίωξαν τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να διαδώσουν τον Χριστιανισμό

Το κήρυγμα του Παύλου στη συναγωγή της πόλης αυτής με την ιδιαίτερα ευημερούσα εβραϊκή κοινότητα είχε αρχικά κάποια ανταπόκριση μεταξύ των Εβραίων.

Κάποιοι όμως μεταξύ του ακροατηρίου εξοργίστηκαν και κατάφεραν να πάρουν με το μέρος τους τα σημαντικότερα μέλη της κοινότητας και του ιερατείου, αλλά, όπως φαίνεται, και τις Αρχές της πόλης.

Το αποτέλεσμα ήταν να εκδιωχθούν οι Παύλος και ο Βαρνάβας εκτός των ορίων της πόλης. Είναι πιθανό η εκδίωξη των δύο Αποστόλων να συνοδεύτηκε και από ξυλοδαρμό από τις αστυνομικές δυνάμεις της πόλης, τους λίκτορες ( lictores.)

Οι Ρωμαίοι αξιωματούχοι από την άλλη το έκαναν δεύτεροι και μόνο από τη στιγμή που αντιλήφθηκαν ότι η νέα λατρεία δεν αποδεχόταν τη θυσία σφαγίων, ουσιαστικό μέρος της αυτοκρατορικής λατρείας που είχε δημιουργηθεί ως συνεκτικός δεσμός του τεράστιου ρωμαϊκού κράτους.

Το κήρυγμα του Παύλου στη συναγωγή της πόλης αυτής με την ιδιαίτερα ευημερούσα εβραϊκή κοινότητα είχε αρχικά κάποια ανταπόκριση μεταξύ των Εβραίων.

Κάποιοι όμως μεταξύ του ακροατηρίου εξοργίστηκαν και κατάφεραν να πάρουν με το μέρος τους τα σημαντικότερα μέλη της κοινότητας και του ιερατείου, αλλά, όπως φαίνεται, και τις Αρχές της πόλης.5 Το αποτέλεσμα ήταν να εκδιωχθούν οι Παύλος και ο Βαρνάβας εκτός των ορίων της πόλης. Είναι πιθανό η εκδίωξη των δύο Αποστόλων να συνοδεύτηκε και από ξυλοδαρμό από τις αστυνομικές δυνάμεις της πόλης, τους lictores. Οι λίκτορες ήταν ένα σώμα ανδρών που συνόδευε επίσημους άνδρες της Ρώμης και δικαστές και τους προστάτευε από επιθέσεις

Να πως περιγράφει στις πράξεις των Αποστόλων αυτή την επίσκεψη

«Πᾶσα σχεδόν ἡ πόλις» της Αντιόχειας της Πισιδίας συγκεντρώθηκε για να ἀκούση τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ από τον Απόστολο Παύλο

Ο χώρος στον οποίο πρώτα επισκέπτονταν ο απόστολος Παύλος ήταν οι συναγωγές των πόλεων και το ακροατήριό τους οι Εβραίοι και οι προσήλυτοι.

Συναγωγή Εβραίων υπήρχε και στην Αντιόχεια της Πισιδίας. Εκεί κήρυξε για πρώτη φορά ο Απόστολος Παύλος τον λόγο του Θεού.

Όταν ο απόστολος Παύλος και Βαρνάβας βγήκαν από την συναγωγή των

Ιουδαίων, οι εθνικοί που είχαν ακούσει το κήρυγμά του μέσα στην συναγωγή, τον παρακάλεσαν να κηρύξει και σ’ αυτούς τα λόγια αυτά το επόμενο Σάββατο.

Όταν έληξε η συγκέντρωση της συναγωγής, πολλοί από τους Ιουδαίους και τους προσήλυτους εθνικούς, που σεβόταν τον Θεό ακολούθησαν τον Παύλο και τον Βαρνάβα και συνομιλούσαν με απλότητα μαζί τους, και τους έπειθαν να μείνουν πιστοί εις την χάρη του Θεού και:

«44 Τῷ δὲ ἐρχομένῳ σαββάτῳ σχεδὸν πᾶσα ἡ πόλις συνήχθη ἀκοῦσαι τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ. 45 ἰδόντες δὲ οἱ Ἰουδαῖοι τοὺς ὄχλους ἐπλήσθησαν ζήλου καὶ ἀντέλεγον τοῖς ὑπὸ τοῦ Παύλου λεγομένοις ἀντιλέγοντες καὶ βλασφημοῦντες. 46 παρρησιασάμενοι δὲ ὁ Παῦλος καὶ ὁ Βαρνάβας εἶπον· Ὑμῖν ἦν ἀναγκαῖον πρῶτον λαληθῆναι τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ· ἐπειδὴ δὲ ἀπωθεῖσθε αὐτὸν καὶ οὐκ ἀξίους κρίνετε ἑαυτοὺς τῆς αἰωνίου ζωῆς, ἰδοὺ στρεφόμεθα εἰς τὰ ἔθνη. 47 οὕτω γὰρ ἐντέταλται ἡμῖν ὁ Κύριος· τέθεικά σε εἰς φῶς ἐθνῶν τοῦ εἶναί σε εἰς σωτηρίαν ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς. 48 ἀκούοντα δὲ τὰ ἔθνη ἔχαιρον καὶ ἐδέξαντο τὸν λόγον τοῦ Κυρίου, καὶ ἐπίστευσαν ὅσοι ἦσαν τεταγμένοι εἰς ζωὴν αἰώνιον… » (Πραξ. 13, 44-48)ν

όταν την επισκέφθηκε ο Απόστολος Παύλος (Πρ. Αποστ. 13:14, 14:21, 16:6 και 18:23) και ο Βαρνάβας όπου κήρυξαν τη νέα θρησκεία.

Στη δεύτερη επίσκεψή τους κατέστησαν την πόλη κέντρο χριστιανικής κίνησης για όλη την περιοχή της Βόρειας Πισιδίας και σε μεγάλη ακτίνα εντός της Φρυγίας. Αργότερα η Αντιόχεια αυτή έγινε από τις πρώτες έδρα Μητροπολίτη, κατά δε τη Βυζαντινή περίοδο πρωτεύουσα της Βόρειας Πισιδίας.

– Πρωτοχριστιανική-βυζαντινή περίοδος

Ο Απόστολος Παύλος και ο Βαρνάβας , όπως αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων , [1] επισκέφτηκαν την Αντιόχεια της Πισιδίας κατά τη διάρκεια του πρώτου ιεραποστολικού ταξιδιού του Παύλου και το κήρυγμα του Παύλου στην εβραϊκή συναγωγή εκεί προκάλεσε μεγάλη αναταραχή στους πολίτες, αλλά το επακόλουθο σύγκρουση με τους Εβραίους οδήγησε στην εκδίωξη των δύο χριστιανών ιεραπόστολων από την πόλη.

– Η Διέλευση του Αποστόλου Παύλου στην δεύτερη περιοδεία

Οταν επέστρεψαν αργότερα και διόρισαν πρεσβυτέρους για τη χριστιανική κοινότητα εκεί. Ο Παύλος επισκέφτηκε επίσης την περιοχή τόσο στο δεύτερο όσο και στο τρίτο ταξίδι του. Οι «διωγμοί και τα βάσανα» του Παύλου στην Αντιόχεια αναφέρονται στο 2 Τιμόθεο 3:11 .

Τον 6ο αιώνα η πόλη της Αντιόχειας, η οποία είχε χαρακτηριστεί ως ρωμαϊκή αποικία, φυλάκιο που είχε εγκατασταθεί σε κατακτημένα εδάφη για την ασφάλειά της, έχασε τη στρατηγική της σημασία και, καθώς βρισκόταν εκτός της κύριας εμπορικής οδού, άρχισε να χάνει τη σημασία της γενικότερα.

– Τα επεισόδια και το κάψιμο της Αντιοχείας

– Η Αντιόχεια (Yalvaç ), είναι γνωστό και ως Αντιοχέττα η Καμενη ή Μικρή Αντιόχεια επειδή βρίσκεται στη Μικρά Φρυγία, κάηκε με τα αγάλματα μέσα από χριστιανούς κατά την παλαιοχριστιανική περίοδο. Ο El-Belâzûr το αναφέρει ως Antakya el-Muhterika, ή Καμμένη Antakya, στο Fethü’i-Büldan του.χεια την εποχή του

Στην Αντιόχεια της Πισιδία όπου για πρώτη φορά στην Μικρά Ασία εμφανίσθηκε από το στόμα του Αποστόλου Παύλου ο λόγος του Χριστού έζησαν και αναδείχθηκαν πολύ Άγιοι. Εκτός τον Απόστολο Παύλο μαζί του εμφανίσθηκε και ο Απόστολος Βαρνάβας και πρωτοκήρυξαν κατά την Α’ Αποστολική Περιοδεία τους το Ευαγγέλιο στην περιοχή , εκεί έζησε τον 3ο αιώνα η

Αγία Μαρίνα , η Αγία Θέκλα , ο Άγιος Κυπριανός & Ιουστίνη αλλά και ο μεγάλος Πισίδης εξαίρετος ποιητής και υμνογράφος της βυζαντινής εκκλησιαστικής μουσικής γεννήθηκε στην Αντιόχεια.

– Ποιός ήταν ο Απόστολος Βαρνάβας

–Απόστολος Βαρνάβας

Ο Απόστολος Βαρνάβας (?, Κύπρος – 61 μ.Χ., Σαλαμίνα, Κύπρος) ήταν ένας από τους πρώτους χριστιανούς, ο οποίος μαζί με τους δώδεκα αποστόλους βοήθησε στη διάδοση του Ευαγγελίου. Ακολούθησε τον Απόστολο Παύλο στις περιοδείες του και είχε για βοηθό του τον ανηψιό του Ευαγγελιστή Μάρκο. Ήταν προφήτης και δάσκαλος στην Αντιόχεια.[4] Αν και δεν ήταν ένας από τους 12 αποστόλους, περιγράφεται ως «απόστολος» καθώς «ήταν σταλμένος από το Άγιο Πνεύμα».

– Αγία Μαρίνα

Η Αγία Μαρίνα, (γνωστή και ως Αγία Μαργαρίτα της Αντιόχειας στην Καθολική Εκκλησία) ήταν Μικρασιάτισσα Χριστιανή αγία και μάρτυρας, που έζησε στα τέλη του 3ου αιώνα στην Αντιόχεια Πισιδίας της Μικράς Ασίας.

Συχνά συγχέεται με την Αγία Πελαγία (καθώς «Μαρίνα» είναι το λατινικό αντίστοιχο του ελληνικού ονόματος «Πελαγία»), η οποία ήταν γνωστή ως Μαργαρίτα. Όμως στην πραγματικότητα η Αγία Μαρίνα δεν ταυτίζεται με την Αγία Πελαγία καθώς η πρώτη προερχόταν από την Αντιόχεια της Πισιδίας και η δεύτερη από την Αντιόχεια της Συρίας.[1]

Γεννήθηκε στην Αντιόχεια Πισιδίας της Μικράς Ασίας. Η μητέρα της πέθανε λίγο μετά από τη γέννησή της. Ο πατέρας, ο οποίος ήταν ειδωλολάτρης, ανέθεσε την ανατροφή της σε μια χριστιανή γυναίκα. Η γυναίκα αυτή δίδαξε στην Αγία Μαρίνα τον χριστιανισμό.[1]

Σε ηλικία 15 ετών αποκάλυψε στον πατέρα της ότι ήταν χριστιανή. Ο πατέρας της την έδιωξε. Λίγο καιρό αργότερα ο έπαρχος Ολύμβριος έμαθε ότι η Αγία Μαρίνα ήταν χριστιανή. Αφού διέταξε να τη συλλάβουν και την ανέκρινε, της ανάγκασε να υποστεί σκληρά βασανιστήρια ώστε η Αγία Μαρίνα να απαρνηθεί την πίστη της, κάτι που δεν έγινε. Ο έπαρχος αποκεφάλισε την Αγία Μαρίνα.

Τα λείψανα της Αγίας Μαρίνας βρίσκονται στην Αθήνα, στον ναό της Αγίας Μαρίνας, ενώ η χείρα της βρίσκεται στη Μονή Βατοπεδίου στο Άγιο Όρος.[3]

– Αγία Θέκλα ,

Η Ισαπόστολος Αγία Θέκλα (γενική: της Αγία Θέκλης), είναι Μικρασιάτισσα αγία της πρώτης Χριστιανικής Εκκλησίας από το Ικόνιο, αναφερόμενη ως ακόλουθος του Αποστόλου Παύλου. Ασπάστηκε τον Χριστιανισμό, έγινε ακόλουθος του Αποστόλου και κήρυξε και η ίδια μέχρι το μαρτύριό της, αποτελώντας την πρώτη γυναίκα χριστιανή μάρτυρα. Για τον λόγο αυτό ονομάζεται Ισαπόστολος και Πρωτομάρτυς.[1]

– Άγιος Κυπριανός & Ιουστινή

Άγιος Κυπριανός ήταν πλούσιος, ευγενής, φιλόσοφος από την Καρχηδόνα της Λιβύης. Έζησε στα χρόνια του Δεκίου (249 – 251 μ.Χ.) και εξασκούσε τη μαγική τέχνη στην Αντιόχεια.

Κάποτε ένας ειδωλολάτρης ονόματι Αγλαΐδας ερωτεύτηκε μια Χριστιανή παρθένο που ονομαζόταν Ιούστα. Η κοπέλα δεν ανταποκρινόταν στον έρωτά του κι εκείνος κατέφυγε στο διάσημο μάγο Κυπριανό. Όλα όμως τα μαγικά τεχνάσματα του Κυπριανού αποδείχθηκαν ανώφελα μπροστά στην σταθερή άρνηση της Χριστιανής κόρης. Παραδεχόμενος την χρεωκοπία της τέχνης του, έκαψε τα μαγικά του βιβλία ενώπιον του Επισκόπου Ανθίμου, ζητώντας να βαπτιστεί και να γίνει ιερεύς.

Πράγματι, ανήλθε όλες τις ιερατικές βαθμίδες και τέλος εξελέγη Επίσκοπος Καρχηδόνας. Μαζί του παρέλαβε και την Ιούστα, την οποία χειροτόνησε διακόνισσα μετονομάζοντας την Ιουστίνα. Έδειξε αποστολικό ζήλο και γι αυτό το διέβαλαν στον Δέκιο. Εξορίσθηκε στην Αντιόχεια, όπου και φυλακίσθηκε και αργότερα στη Νικομήδεια, όπου ο Κλαύδιος τον αποκεφάλισε μαζί με την Ιουστίνη.

Τα λείψανά τους τα παρέλαβαν ευλαβείς Χριστιανοί και τα μετέφεραν στην Ρώμη, όπου και τα έθαψαν στον επισημότερο λόφο της πόλεως.

Σημείωση: Ο Μιχαήλ Ι. Γαλανός, στο έργο του «Οι Βίοι των Αγίων» έχει διαφοροποιημένο τον βίο του Άγιου Κυπριανού, και θεωρεί ιστορικές ανακρίβειες όλα τα περί μαγείας, που αναφέρονται για το πρόσωπο του συγκεκριμένου Άγιου.

–Άγιος Βάσσος

Οι Άγιοι Μάρτυρες Βάσσος, Ευσέβιος, Ευτύχιος και Βασιλείδης έζησαν κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού (284 – 305 μ.Χ.), περί τα τέλη του 3ου μ.Χ. αιώνος. Ήταν πλούσιοι και μέλη της Συγκλήτου. Προσήλθαν στον Χριστό και βαπτίσθηκαν, όταν παραστάθηκαν στο μαρτύριο του Επισκόπου Θεοπέμπτου (τιμάται 5 Ιανουαρίου ο οποίος υπέμεινε με πνευματική ανδρεία τα φρικώδη βασανιστήρια που τον είχαν υποβάλει οι ειδωλολάτρες.

Οι ειδωλολάτρες τους κατήγγειλαν ως Χριστιανούς. Αμέσως τους συνέλαβαν και τους οδήγησαν μπροστά στον αυτοκράτορα. Οι Άγιοι δεν δείλιασαν καθόλου, αλλά διακήρυξαν με παρρησία την πίστη τους στον Χριστό και πρόθυμα βάδισαν την οδό του μαρτυρίου.

Στο Συναξάρι αναφέρεται, ότι πρώτα τους αφαίρεσαν τις ζώνες, τα διακριτικά δηλαδή του αξιώματός τους και έπειτα υπέβαλαν τον καθένα σε σκληρά βασανιστήρια.

Τον Άγιο Βάσσο ,Τον Άγιο Ευσέβιο ,Τον Άγιο Ευτύχιο ,υ Αγίου Βασιλίδου τους επέβαλαν σκληρά ακατονόμαστα βασανιστήρια με αποτέλεσμα όλοι τους να χάσουν την ζωή τους για αυτό που πίστευαν.

Έτσι και οι Άγιοι αυτοί Μάρτυρες έλαβαν το στέφανο του μαρτυρίου.

– Γεώργιος Πισίδης

Ο Γεώργιος Πισίδης, έζησε στο 7ο αιώνα μ.Χ. ήταν εξαιρετικός βυζαντινός ποιητής . Γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στη συνέχεια έζησε στην Κωνσταντινούπολη και υπηρέτησε ως διάκονος στον καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφία. Ασχολήθηκε με την υμνογραφία, ενώ ήταν περίφημος για τα λογοτεχνικά του έργα. Η ποίησή του ήταν αφιερωμένη στην ηθική, τη θεολογία και τις διδακτικές ερωτήσεις. Χάρη στην επιστημονική και φιλολογική του κατάρτιση, σχεδόν πολλοί κατά το παρελθόν υποστήριξαν, ότι ο Γεώργιος Πισίδης ήταν ο συγγραφέας του Ακάθιστου Ύμνου στην Υπεραγία Θεοτόκο,που ψάλλεται στις εκκλησίες με βάση την ελληνική ορθόδοξη παράδοση, κάθε Παρασκευή τις μέρες της Μεγάλης Σαρακοστή

Στη δική του πένα ανήκει το φιλοσοφικό – θεολογικό ποίημα “Εις την Εξαήμερον”, που μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες

Περιέγραψε σε ποιητική μορφή την εκστρατεία του Ηράκλειου εναντίον των Περσών, συγκεκριμένα στο έργο του «Εις την κατά Περσών εκστρατείαν Ηρακλείου βασιλέως» καθώς και το έργο του για την πολιορκία της Κωνσταντινουπόλεως από τους Πέρσες και τους Αβάρους το 626 μ.Χ. με τον τίτλο «Εις την γενομένην έφοδον των βαρβάρων και εις την των αυτών αστοχίαν».

Ένα από πιο γνωστά τέκνα της Πισιδίας στο Βυζάντιο ήταν και ο εξαιρετικός βυζαντινός ποιητής Γεώργιος Πισίδης, ο οποίος έζησε στο 7ο αιώνα στα χρόνια του αυτοκράτορα Ηρακλείου και του πατριάρχη Σεργίου. Γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Πισιδίας, στη συνέχεια έζησε στην Κωνσταντινούπολη και υπηρέτησε ως διάκονος στον καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας. Ο Γεώργιος Πισίδης, ασχολήθηκε εξαιρετικά με την υμνογραφία, ενώ ήταν περίφημος για τα λογοτεχνικά του έργα. Η ποίησή του ήταν αφιερωμένη στην ηθική, τη θεολογία και τις διδακτικές ερωτήσεις. Χάρη στην επιστημονική και φιλολογική του κατάρτιση, σχεδόν πολλοί κατά το παρελθόν υποστήριξαν, ότι ο Γεώργιος Πισίδης ήταν ο συγγραφέας του Ακάθιστου Ύμνου στην Υπεραγία Θεοτόκο,που ψάλλεται στις εκκλησίες με βάση την ελληνική ορθόδοξη παράδοση, κάθε Παρασκευή τις μέρες της Μεγάλης Σαρακοστής. Στη δική του πένα ανήκει επίσης το φιλοσοφικό – θεολογικό ποίημα “Εις την Εξαήμερον”, που περιέχει 1894 διδακτικούς δωδεκασύλλαβους στίχους. Αυτό το υπέροχο έργο μεταφράστηκε στα αρμενικά και στις σλαβικές γλώσσες.

–Βυζάντιο

Με τη διαίρεση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 395 μ.Χ., η Αντιόχεια παρέμεινε στην επικράτεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και συνέχισε την ύπαρξή της ως επαρχία και επισκοπικό κέντρο.

–Άραβες

Οι Άραβες κατέλαβαν την Αντιόχεια το 664 μ.Χ. Κατά τις αραβικές επιθέσεις το 713, η πόλη κάηκε ολοσχερώς. [2ο]

Η Αντιόχεια έγινε και διοικητικό κέντρο της επαρχίας της Πισιδίας, η οποία σχηματίστηκε τον 4ο αιώνα στα πλαίσια πλέον της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Την ίδια εποχή κτίστηκαν τείχη σε διάφορες πόλεις της περιοχής, για προστασία από εισβολείς.

*****

Μουσουλμανικές εισβολές

Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία κατεύθυνε την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική της δύναμη προς τα νοτιοανατολικά, επειδή οι πολεμιστές μιας νέας θρησκείας από την Αραβική Χερσόνησο εισέβαλαν στα πιο απομακρυσμένα σύνορα της Αυτοκρατορίας.

Οι αραβικές επιδρομές από τη θάλασσα και τη στεριά αποδυνάμωσαν την αυτοκρατορία, πολιορκώντας πολλές φορές την πρωτεύουσα Κωνσταντινούπολη .

Οι πόλεις της Μ. Ασίας υπέστησαν ζημιές από αυτές τις επιδρομές και άρχισαν να εγκαταλείπονται.

Τον 8ο αιώνα οι επιδρομές αυξήθηκαν. Η πιο σφοδρή επίθεση από όλες κατά της Αντιόχειας διεξήχθη το 713 από τον πρίγκιπα των Ομαγιάδων αλ-Αμπάς ιμπν αλ-Ουαλίντ , τον γιο του Χαλίφη αλ-Ουαλίντ Α’ . Η Αντιόχεια δεν ανέκαμψε ποτέ και εκατοντάδες χρόνια δόξας εξαφανίστηκαν.

Μετά την επίσκεψη της Αντιόχειας από τους σταυροφόρους, ένας νέος λαός εμφανίστηκε τον 11ο αιώνα: οι Σελτζούκοι Τούρκοι , οι οποίοι κατέλαβαν την περιοχή και ίδρυσαν την Αυτοκρατορία των Σελτζούκων της Ανατολίας (Σουλτανάτο) στην Κεντρική Ανατολία.

Μέχρι τον 12ο αιώνα η Αντιόχεια ήταν μια βάση όπου οι στρατιώτες σταματούσαν για ξεκούραση, αλλάζοντας συνεχώς χέρια. Σ

τις 11 Σεπτεμβρίου 1176, οι στρατοί της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και του Σουλτανάτου των Σελτζούκων συναντήθηκαν στο Μυριοκέφαλο (χιλιάδες κεφάλια).

Η ακριβής τοποθεσία του είναι άγνωστη, αλλά είναι ευρέως αποδεκτό ότι ήταν κάπου κοντά στο Yalvaç. Ο σουλτάνος Kılıçarslan κέρδισε τη μάχη ενάντια στον Μανουήλ Α΄ Κομνηνό .

Οι Τούρκοι εγκαταστάθηκαν στην κοιλάδα αντί στην ακρόπολη. Επειδή έλεγχαν ολόκληρη την κεντρική Ανατολία , δεν χρειάζονταν αμυντικά τείχη και η κοιλάδα ήταν πολύ κατάλληλη για τη γεωργία.

Δεν άλλαξαν τα ονόματα των περισσότερων πόλεων που καταλήφθηκαν, αλλά το όνομα της Αντιόχειας ξεχάστηκε και, χωρίς να έχει μείνει χριστιανός στην περιοχή, το ονόμασαν «Yalvaç» που σημαίνει « Προφήτης », ίσως ως αναφορά στον Άγιο Παύλο

**ο Χαλιφάτο των Ομεϋαδών (ή “Ομαϋαδών” ή “Ομαγιαδών”, 661-750 μ.Χ., αραβικά: الخلافة الأموية) ήταν το δεύτερο από τα τέσσερα μεγάλα ισλαμικά χαλιφάτα που ιδρύθηκαν μετά το θάνατο του Μωάμεθ. Τον πυρήνα του χαλιφάτου αποτελούσε η δυναστεία των Ομεϋαδών, με καταγωγή από τη Μέκκα

–Οθωμανοί

Κατά την προέλαση των Τούρκων στην Ανατολία μετά τη Μάχη του Μαντζικέρτ, η Αντιόχεια χρησίμευσε ως σημαντικό αμυντικό κέντρο για το Βυζάντιο της Πισιδίας .

Μετά τη Μάχη του Μυρυοκεφάλου , το Γιαλβάτς πέρασε στην κυριαρχία του Σελτζούκου Κράτους της Ανατολίας και άρχισε οριστικά ο τουρκικός εποικισμός.

Με τον πόλεμο Kösedağ το 1243, η περίοδος των πριγκιπάτων ξεκίνησε στην Ανατολία και το Yalvaç ήταν υπό τον έλεγχο του Πριγκιπάτου Hamitoğulları .