Τι αποκαλύπτει νέος μάρτυρας για το «μέσον» των Κρητικών;
Οι μαρτυρίες που ακούστηκαν στο «Φως στο Τούνελ» σοκάρουν για ακόμα μία φορά επιβεβαιώνοντας τα συχνά περιστατικά βίας που δεχόταν ο Βαγγέλης Γιακουμάκης.
«Το περίεργο είναι ότι ενώ το ξέραν από το Μάρτη αυτό, που είχε γίνει αυτή η ιστορία που σπάσαν. Και άνθρωποι που ήταν της Σχολή. Δε το ανέφεραν. Είχαν δείρει τον Βαγγέλη. Είχαν σπάσει τα πράγματα, τα έπιπλα τα κρεβάτια, αυτά. Και το είχαν δείρει πολύ το παιδί τότε.
Με είχε πάρει τηλέφωνο και μου είπε «τρέχω γιατί ο διευθυντής μας έβαλε να τακτοποιήσουμε τα σπασμένα, γιατί τρεις Κρητικοί και τους περιέγραφε πως είναι, κάνουν φασαρία. Το καλύψαν. Δε φάνηκε πουθενά. Δεν ειπώθηκε σε αρμόδια όργανα. Αν έρχονταν τότε οι γονείς των παιδιών και του Βαγγέλη, θα βρίσκαν μια άκρη και δε θα έφτανε στο άκρο αυτό. Ο ένας εξ αυτών που είναι ο στρατιώτης, εδώ κοντά στα Γιάννενα υπηρετεί, πήγε στη Σχολή πριν εξαφανιστεί ο Βαγγέλης και ζήτησε το δίπλωμα του. Ο διευθυντής δε του το έδωσε και του είπε αν δεν πληρώσεις τις ζημιές που έχεις κάνει δε θα σου δώσω το δίπλωμα. Κι ο Βαγγέλης είπε «αχ ήρθε αυτός, αλίμονο μου» πιστεύω ότι εκεί κρύβεται όλη η ιστορία.»
«Δεν ξέρω αν ισχύει η υπόθεση ότι τον είχαν κρεμάσει από το παράθυρο. Το μοναδικό που έχω δει με τα μάτια μου ήταν ότι μια μέρα που είχαμε πάει μαζί για μπάνιο στις ντουζιέρες, ήταν στο πρώτο έτος. Είχε μελανιές. Μου λέει «μόνος μου έπεσα και χτύπησα». Μου είχαν δημιουργήσει και εμένα πρόβλημα. Ήταν κ@λοπαρέα. Εδώ υπάρχει αναστάτωση. Δε βγαίνει κανένας έξω. Αυτοί συμπεριφέρονται όπως συμπεριφέρονταν πιο παλιά, απλά τώρα είναι λίγο πιο ήσυχοι.»
Η νέα μαρτυρία για την υπόθεση του Βαγγέλη Γιακουμάκη και το… «μέσον»
«Από ότι είχαμε ακούσει και φαινόταν δηλαδή και ο Βαγγέλης περνούσε πολύ δύσκολα. Τον χτυπούσαν. Ήταν συχνό. Ήταν για να περνάει η ώρα τους. Έτσι το έβλεπαν αυτοί. Κάποια στιγμή λένε δε μπορούμε να το αφήσουμε έτσι. Αφού δε μιλάει ο Βαγγέλης και κανείς άλλος, πρέπει κάποιος να μιλήσει να τελειώνει αυτό το θέμα. Πήραμε την απόφαση να μιλήσουμε εμείς. Βλέπαμε και τον Βαγγέλη που δεν ήταν καλά ψυχολογικά. Ήταν πιεσμένος. Χαμογελούσε αλλά δεν ήταν χαρούμενος. Ήταν ψεύτικο το χαμόγελο του.
Είχαμε μιλήσει στον Βαγγέλη. Του είχαμε πει να έρθει να κάνει παρέα με εμάς. Τελικά, ήρθε κάποιες φορές όταν τρώγαμε, κάθισε στο τραπέζι, αλλά μέχρι εκεί. Είχα δει σημάδια στο χέρι του, και η καθηγήτρια. Σαν γρατσουνιές.
Την ίδια μέρα ή την επόμενη φωναξε τον Βαγγέλη στο γραφείο και τους άλλους Κρητικούς και από ότι κατάλαβα κάποια παρέμβαση έγινε γιατί εκείνη την μέρα άκουσα έναν Κρητικό, δεν θυμάμαι ποιος ήταν που έλεγε «πήρες το μέσον σου τηλέφωνο; τον γνωστό σου;» κάτι παρόμοιο. Μετά είπαν ότι τον άλλαξαν δωμάτιο για άλλο λόγο, δεν ήθελαν να μαθευτεί. Οι φασαρίες συνέχιζαν. Είχαν ενημερώσει και τους φύλακες να ανεβαίνουν πιο συχνά πάνω να ελέγχουν, τι γίνεται, αλλά οι φασαρίες συνέχιζαν μπορείς τρεις τη νύχτα να χτυπάγαν πόρτες, ντουλάπες, να ανεβαίναν τα σκαλιά με τις μπότες που φοράνε και να χτυπάνε τα πόδια. Δε τους ενδιέφερε κάτι.
Στράβωναν τις βρύσες, έσπαγαν νιπτήρες, βούλωναν τις τουαλέτες. Έπρεπε να πάμε στην αστυνομία γιατί ο Μάντζαρης ήταν λίγος για να το διαχειριστεί αυτό το πράγμα. Πιστεύω πως θα έπρεπε να έχει δράσει άμεσα και χωρίς να υπολογίζει ούτε παρέμβαση πολιτικού, ούτε τίποτα. Γιατί του εξηγήσαμε ότι αυτά που κάνουν δεν είναι μια πλακίτσα που μπορεί να κάνει ο καθένας και να περάσει η ώρα.»
zappit.gr