Ο προβληματισμός των ηγεσιών των ΗΠΑ από την μεγάλη μετανάστευση των Μεξικάνων δεν είναι σημερινός. Τον 19ο αιώνα με τη βιομηχανική ανάπτυξη των ΗΠΑ και την μεγάλη προσέλκυση μεταναστών, το 60% ήταν μεξικανοί. Ακολούθησε ένα δεύτερο κύμα μεταναστών από την Ευρώπη και το τρίτο μεγάλο κύμα μετανάστευσης στην δεκαετία 1960 από Λατινική Αμερική και Ασία. Έτσι δημιουργήθηκε μια μεγάλη ομάδα μεταναστών η πλειοψηφία, με κοινή κουλτούρα και ίδια γλώσσα (ισπανόφωνοι), που συνεχώς μεγάλωνε λόγω της γειτνίασης με το Μεξικό, της δίγλωσσης εκπαίδευσης και άλλων προνομίων που αποκτούσαν.
Την δεκαετία του 1990 αλλάζουν τα δεδομένα. Η οικονομική ανασφάλεια, η μείωση θέσεων εργασίας κ.α. στις ΗΠΑ χτίζουν την εικόνα του «ξένου» και οι μετανάστες, που δεν έχουν ούτε δικαίωμα ψήφου, χωρίς πολιτική στήριξη, γίνονται οι «απέναντι» της αμερικάνικης κοινωνίας.
Το 1991 μπήκαν οι πρώτοι φράχτες στα σύνορα με το Μεξικό που καλύπτουν ως σήμερα το 1/3 (930 χιλ.) της νότιας συνοριακής γραμμής. Το τείχος είναι ύψους 4 με 5 μέτρων, εξοπλισμένο με κάμερες, ραντάρ και αισθητήρες υπέρυθρης ακτινοβολίας. Ξοδεύτηκαν περί τα 50 δις δολ. για να εμποδίσουν μεξικανούς μετανάστες να εισέλθουν σε έδαφος των ΗΠΑ. Περίπου 6.000 μετανάστες έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθειά τους να το διασχίσουν. Παρά τα τόσα δις δολ. για τον έλεγχο των συνόρων, η μετανάστευση ακολουθούσε ανοδική πορεία, η οποία ανακόπηκε από το 2008 λόγω οικονομικών δυσκολιών & ανεργίας, οπότε και άρχισαν να επιστρέφουν στο Μεξικό.
Οι μετανάστες αρχικά γίνονται θύματα ανεπτυγμένου κυκλώματος δουλεμπόρων στο Μεξικό, στο οποίο πρωταγωνιστούν η τοπική αστυνομία ναζί με τις τοπικές αρχές, με φόνους, βιασμούς και άλλα εγκλήματα, αλλά με μεγάλα κέρδη από τον λεγόμενο «κεφαλικό φόρο». Τα τελευταία 15 χρόνια στα σύνορα των ΗΠΑ λειτουργεί μια οργάνωση («Minuteman Project») αποτελούμενη από εθελοντές αμερικανούς (κυρίως συνταξιούχους αστυνομικούς, στρατιωτικούς κ.λπ.) που έχουν ως χόμπι την καταδίωξη και κατάδοση μεξικανών μεταναστών στην ομοσπονδιακή αστυνομία
Συνεχίζοντας την μεταναστευτική πολιτική των ΗΠΑ ο κ Τράμπ προχωρά στην επέκταση του τείχους με το Μεξικό. Οι αμερικανοί βλέπουν με δυσφορία τη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις σημερινές και στις προϋπάρχουσες βασικές τους αξίες. Εκτιμούν ότι ο πολυπολιτισμός υπέσκαψε τα εναπομείναντα κεντρικά στοιχεία της αμερικανικής κουλτούρας. Διαπιστώνουν τη διαίρεση της κοινωνίας σε υποεθνικές ταυτότητες και από κοινού με το «ξεθώριασμα» της εθνικής ταυτότητας του αμερικανού πολίτη την τελευταία εικοσαετία, τους βασανίζει το ερώτημα που πάει η Αμερική και πόσο σίγουρο και ασφαλές είναι το μέλλον της. Επομένως δεν κάνει τίποτα περισσότερο ο κ Τράμπ από το να εφαρμόζει την προ δεκαετιών προγραμματισμένη στρατηγική της μεταναστευτικής πολιτικής των ΗΠΑ. Σωστά ή λαθεμένα, μένει να αποδειχθεί.
Όσο όμως η οικονομική & κοινωνική ανισότητα, η φτώχεια και οι πόλεμοι, οδηγούν τους ανθρώπους σε αδιέξοδα και απόγνωση, τα τείχη δεν θα συγκρατούν αλλά θα παρακινούν τους «πολιορκημένους» να τα παρακάμψουν.