Του Αλέξη Λιοσάτου, μέλους της Κίνησης Απελάστε το Ρατσισμό.
Παρά το τριήμερο των διακοπών και τον καύσωνα, η πρωτοβουλία της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» να διοργανώσει τη Δευτέρα 20/6 στην Πτολεμαΐδα εκδήλωση-βιβλιοπαρουσίαση με θέμα την ανθρώπινη σεξουαλικότητα και την πάλη ενάντια στην καταπίεση των ΛΟΑΤΚΙΑ+ στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία. Το βιβλίο “Σεξουαλικότητα και Σοσιαλισμός” της Αμερικανίδας ακτιβίστριας Σέρι Γουλφ μόλις κυκλοφόρησε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις RED MARKS , και χθες το παρουσίασαν στην πόλη μας η μεταφράστρια του βιβλίου Κική Σταματόγιαννη, και το στέλεχος της Λαϊκής Ενότητας και πρώην βουλεύτρια Γιάννα Γαϊτάνη. Περίπου 30 άνθρωποι παρακολούθησαν τη συζήτηση. Οι περισσότεροι-ες πήραν το λόγο και άντεξαν για 3 και πλέον ώρες.
Έχει σημασία ότι οι δυο ομιλήτριες είναι μάχιμες ακτιβίστριες εδώ και χρόνια στο φεμινιστικό και ΛΟΑΤ κίνημα της Θεσσαλονίκης. Οι σ. αναφέρθηκαν στη σημασία της έκδοσης για το κίνημα και την Αριστερά στην Ελλάδα , αλλά και στη σημασία των διάφορων εκδηλώσεων και των Pride που αναδεικνύουν τη ΛΟΑΤ καταπίεση και τη σημασία της πάλης εναντίον της. Τόνισαν ότι οι ρίζες της καταπίεσης βρίσκονται στη δομή της ταξικής κοινωνίας και την άρχουσα τάξη, ότι ο συγκεκριμένος αγώνας δεν αφορά την αντιπαράθεση μεταξύ γκέι και στρέιτ, αλλά τον κοινό αγώνα στρέιτ και γκέι/ΛΟΑΤ ανθρώπων των υποτελών τάξεων και τη σύνδεση όλων των κινημάτων και των καταπιεσμένων μεταξύ τους και με το εργατικό κίνημα, απέναντι στις κυβερνήσεις και τα αφεντικά τους. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που το κεφάλαιο στην «πολιτισμένη Δύση» επενδύει στη διαίρεση του κόσμου της δουλειάς, επιστρατεύει το σκοταδισμό και το φονταμενταλισμό, κάνει στροφή στον αυταρχισμό και την καταστολή, ενισχύει την ακροδεξιά και τους νεοναζί, είναι πολύ σημαντικό να τολμήσει η Αριστερά να ασχοληθεί και με «τα δύσκολα». Αν οραματιζόμαστε μια κοινωνία χωρίς καταπίεση, αυτό ξεκινάμε να το αποδεικνύουμε από το τι στάση κρατάμε στις διαμάχες του σήμερα, υπερασπιζόμενοι τα σημερινά-υπαρκτά θύματα της καταπίεσης.
Από την εισήγηση έγινε αναφορά στη Ρωσία του 1917 και τις κατακτήσεις της επανάστασης για το ΛΟΑΤ κίνημα σε μια «καθυστερημένη» χώρα με «αμόρφωτο» λαό, κατακτήσεις ακόμα και σήμερα άπιαστες για τις περισσότερες χώρες. Οι κατακτήσεις αυτές σαρώθηκαν από τη σταλινική αντεπανάσταση κι από κει οδηγηθήκαμε στο σημερινό ακροδεξιό καθεστώς του Πούτιν, το οποίο ουσιαστικά έχει επικηρυγμένους τους ΛΟΑΤ.Όμως δεν ήταν πάντα έτσι…
Έγινε αναφορά στην εξέγερση του Stonewall των ΗΠΑ και στους μεγάλους αγώνες της δεκαετίας του ’60-’70 που οδήγησαν στην ανάδειξη του σεξουαλικής διαφορετικότητας και στις πρώτες νίκες για το ΛΟΑΤ κίνημα της Δύσης.
Έγινε επίσης μια αναδρομή στις κοινωνίες παλιότερων εποχών, εξηγώντας το πώς κάθε φορά οι ταξικές σχέσεις επέβαλαν και τα αντίστοιχα «ήθη» περί του έρωτος και της σεξουαλικής πράξης και τα αντίστοιχα «πρότυπα» οικογένειας.
Αναφέρθηκε ο ρόλος των μονοθεϊστικών θρησκειών στην εμπέδωση της μονογαμίας και της πυρηνικής οικογένειας, που αξιοποίησε κι ο καπιταλισμός. Έτσι ακόμα και σήμερα η σεξουαλική απελευθέρωση είναι κάθε άλλο παρά δεδομένη: δίπλα στην εμπορευματοποίηση του σεξ και του γυναικείου σώματος, το trafficking , δίπλα στην κοινωνική απαξίωση για τις «γεροντοκόρες» και όσους «αποτυγχάνουν να νοικοκυρευτούν και να κάνουν οικογένεια», υπάρχει κι ένας αόρατος κόσμος- «αόρατος» γιατί του απαγορεύουν να γίνει ορατός: είναι ο κόσμος που απαγορεύεται να ερωτευτεί , να αγκαλιάσει και να φιλήσει ελεύθερα και δημόσια, είναι ο κόσμος που πρέπει πάντα να κρύβεται, να «προσέχει», να κοιτάει με καχυποψία γύρω του , να καταπιέζει τη φύση και τα συναισθήματά του, είναι ο κόσμος που δεν έχει το δικαίωμα να παντρευτεί, να αποκτήσει παιδιά, να ντυθεί όπως θέλει, να διαθέσει το σώμα του όπως θέλει.
Η συζήτηση γέννησε αρκετές διαφωνίες και πλούσιο προβληματισμό. Και πώς θα μπορούσε διαφορετικά; Η ίδια η Αριστερά στην πλειοψηφία της ακόμα και σήμερα θεωρεί ταμπού το θέμα της ΛΟΑΤ καταπίεσης, αναφέρεται σε αυτό σπάνια και κάνει εκδηλώσεις ακόμα πιο σπάνια. Μια Αριστερά που εκτός από τον καπιταλισμό και την «κοινή γνώμη» έχει να αντιμετωπίσει και τις ίδιες της τις αδυναμίες, όπως τη σταλινική παράδοση που αντιμετώπιζε για δεκαετίες (εν μέρει ακόμα και σήμερα) την ομοφυλοφιλία ως «αστική διαστροφή». Παρ’ όλα αυτά, ο διάλογος ήταν γόνιμος και όλοι όσοι-όσες παρακολούθησαν έφυγαν κερδισμένοι-ες, παρά τις επιμέρους διαφωνίες.
Προφανώς μια εκδήλωση δε λύνει το πρόβλημα. Ο αγώνας είναι διαρκής και σαφώς απαιτεί τη μεγαλύτερη εμπλοκή δυνάμεων του κινήματος. Η καθιέρωση των Pride, για πρώτη φορά φέτος σε 4 πόλεις στην Ελλάδα, είναι σημαντική, αρκεί να ασχοληθεί κι η Αριστερά πιο ενεργά, ώστε το ΛΟΑΤ κίνημα να γίνει πιο πολιτικοποιημένο, να συνδεθεί με τα υπόλοιπα προβλήματα της κοινωνίας και άρα να γίνει αποτελεσματικότερο.
Η επιτυχία της εκδήλωσης σε μια πόλη 35.000 κατοίκων δείχνει δυνατότητες ώστε τα PRIDE του χρόνου να γίνουν ακόμα περισσότερα. Ιδιαίτερα στην επαρχία που η αντίδραση , ο συντηρητισμός, άρα και η καταπίεση, είναι ακόμα μεγαλύτερες, είναι σημαντικό να δημιουργήσουμε αντιστάσεις κι «ελεύθερες ζώνες», να πείσουμε ακόμα περισσότερο για την «άλλη κοινωνία» που οραματιζόμαστε. Στη συζήτηση μάλιστα εντυπωσίασε η διάθεση των παρεβρισκομένων να αναζητήσουν συνολικές απαντήσεις, να ενώσουν τις αντιστάσεις, να αμφισβητήσουν συνολικά το σύστημα που γεννά την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Η «ζήτηση» από τον κόσμο υπάρχει και μας θυμίζει κάθε τόσο την παρουσία της.
Για την Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό», αυτό σημαίνει επιπλέον ευθύνες , στις οποίες θα προσπαθήσουμε να ανταποκριθούμε.
«Στρέιτ» ή ΛΟΑΤΚΙΑ+ , Έλληνες ή μετανάστες/πρόσφυγες, εργάτες, φτωχοί και καταπιεσμένοι, θα ζήσουμε και θα παλέψουμε μαζί ως ίσοι και ίσες!