To 2005 άλλαξε ο εκλογικός νόμος της Αυτοδιοίκησης. Το όριο εκλογής ορίσθηκε στο 42% αντί του 50%+1 με βασικό επιχείρημα την εκλογή περισσότερων Δημάρχων και Νομαρχών από τον α΄ γύρο και συνακόλουθα την περιστολή δαπανών.
Το γεγονός ότι πουθενά στην Ευρώπη δεν εκλέγεται άμεσα ή έμμεσα Δήμαρχος μειοψηφίας δεν πτόησε τη ΝΔ τότε γιατί μας ήθελε ξεκούραστους, να μην ταλαιπωρούμαστε δύο Κυριακές.
Τελικά, ξεκούραστα την έβγαλε η τότε Κυβέρνηση διπλασιάζοντας το χρέος σε 5 χρόνια και εκτοξεύοντας το έλλειμμα στο 15%!
Ακούσαμε πρόσφατα ότι πρέπει να απαλλάξουμε την Αυτοδιοίκηση από τον ασφυκτικό κομματικό εναγκαλισμό.
Στοιχειώδης γνώση της πραγματικότητας λέει ότι τα μεγάλα προβλήματα των ΟΤΑ πηγάζουν από την έντονη εξάρτηση τους από το κεντρικό κράτος.
Η απόκλιση μας από το ευρωπαϊκό κεκτημένο στους αποκεντρωμένους θεσμούς είναι κραυγαλέα. Στις μέρες μας είναι και οδυνηρή γιατί περιορίζει την επιχειρησιακή ικανότητα του θεσμού που μπορεί να συμβάλει αποφασιστικά στην κοινωνική συνοχή.
Όσο για την αντίληψη που θεωρεί τα κόμματα αποσυνάγωγους θεσμούς αξίζει να σημειωθεί ότι το κόμμα είναι ο οργανωτικός θεσμός πραγμάτωσης της λαϊκής κυριαρχίας, της πεμπτουσίας δηλαδή του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Εν όψει των επερχόμενων αυτοδιοικητικών εκλογών τα κόμματα του συνταγματικού τόξου έχουν ελάχιστη υποχρέωση να συμφωνήσουν ότι κανένας Δήμος δεν θα περάσει στη Χρυσή Αυγή.
Όπως πρέπει να συμβάλουν στην τοπική σταθερότητα ευνοώντας ευρύτερες συγκλίσεις και βάζοντας τέλος στα «χρίσματα».
Οποιαδήποτε αλλαγή στον τρόπο εκλογής των αιρετών οργάνων της Αυτοδιοίκησης απαιτεί και προϋποθέτει σοβαρό σχέδιο και δημόσιο διάλογο.
Όσα έχουμε υπ΄ όψη μας μέχρι τώρα μόνο σύγχυση και προχειρότητα προδίδουν.
Πόσο μάλλον όταν εμφανίζονται ως μεταρρυθμιστική τομή από αυτούς που αρνήθηκαν τα τελευταία 20 χρόνια όλες τις μεταρρυθμίσεις στην Αυτοδιοίκηση.
Αν θέλουμε πραγματική μεταρρύθμιση, ας ξεκινήσουμε αλλάζοντας τον εκλογικό νόμο για το Κοινοβούλιο, έτσι ώστε να διασφαλίζει πως οι μελλοντικές Κυβερνήσεις συνεργασίας θα έχουν πλειοψηφία στο λαό και τη Βουλή.
Χρειαζόμαστε περισσότερη, όχι λιγότερη δημοκρατία.