Ο Μέγας Κωνσταντίνος αγαπούσε πολύ τους δεσποτάδες, την ιεραρχία, τους απλούς μοναχούς στα μοναστήρια. Συνέτρωγε με αυτούς, μάθαινε από αυτούς, επιδίωκε να βρίσκεται σε τακτική κοινωνία μαζί τους. Διψούσε σαν μικρό παιδάκι για κάθε λεπτομέρεια της Πίστεως, για ένα «και», για ένα «αλλά», για καθετί που αφορούσε τον Χριστό, τη Θεοτόκο, τους Αγίους.
«Επειδή δε εζήτει να μάθη την ακρίβειαν της Oρθοδόξου πίστεως», ναι! την ακρίβεια! όπως μάς γράφει ο Άγιος Νικόδημος, «εσυνάθροισεν εις την Nίκαιαν τους Aρχιερείς» και συνεκρότησε, όπως γνωρίζουμε, την Αγία και Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο. Νάτην, λοιπόν, η αγωνία και το μέλημα του Κωνσταντίνου για κάθε λεπτομέρεια που αφορούσε την υγεία και την άνθηση της Πίστεως. Ωσάν παιδί του, δηλαδή: κόρη του είχε την Πίστη! Η αγωνία του Κωνσταντίνου γέννησε ολόκληρη Οικουμενική Σύνοδο.
Για τον Άγιο Κωνσταντίνο και τη Σύνοδο της Νίκαιας πολύ εύστοχα έχει αναφερθεί ο πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός: «Ο Κωνσταντίνος κρατύνει την Ορθόδοξη Πίστη, επειδή είχε την έμπνευσιν να αυτοκαταργηθεί από κύριος του κόσμου και να δεχθεί τον Συνοδικόν θεσμόν». Και δεν είναι εύκολα πράγματα αυτά: να ξεχνάς ότι είσαι κύριος του κόσμου για χάρη τελικά της Θείας Χάριτος που σκέπασε τη Νίκαια και τους Αγίους Πατέρες.
greecesaid.blogspot.com