«Οδύνη χωρίς τέλος ή οδυνηρό τέλος;» Του Μιχάλη Ραμπίδη      

Η κακοδιαχείριση των ετών 1980-2009 απαντά στο ερώτημα αν η κρίση έφερε τα μνημόνια ή το αντίστροφο. Μένει να απαντηθεί αν με την ίδια «ταχύτητα» θα πορευτούμε ως το τελευταίο σταυροδρόμι της, που είναι η διάλυση της Ευρωζώνης οδηγούμενοι ως «πρόβατα επί σφαγή» ή θ’ αλλάξουμε πορεία.

Η Αμερικανική κρίση το 2008  επηρέασε όλο τον κόσμο και κυρίως την Ευρώπη.  Αδύναμος κρίκος η Ελλάδα προσέλκυσε τα αρπακτικά και έδωσε την ευκαιρία στους κερδοσκόπους να τη λεηλατήσουν και στις καταρρέουσες Γαλλο-Γερμανικές τράπεζες να τη χρησιμοποιήσουν ως σανίδα σωτηρίας.

    Οποιοδήποτε κράτος με εθνικό νόμισμα έχοντας στο -15% το ισοζύγιο συναλλαγών, θα έκανε υποτίμηση και θα απέφευγε αυτόν το Γολγοθά, η Ελλάδα της Ευρωζώνης όμως αδυνατούσε!

          Το ΔΝΤ μαζί με τους άλλους δανειστές, μετέτρεψε το ιδιωτικό χρέος των Τραπεζών, Ασφαλιστικών Ταμείων & Funds τον Μάρτιο 2010 σε δημόσιο με το 1ο μνημόνιο, από 100% ιδιωτικό το μείωσε σε 75%. Τον Νοέμβριο του 2012 μειώθηκε σε 35% με το 2ο μνημόνιο και τον Αύγουστο 2013 το περιόρισε σε 19%  μεταφέροντας το χρέος σε οφειλόμενα προς την Ευρωζώνη, το ΔΝΤ και την ΕΚΤ.

Αντίστοιχα το χρέος από το 124% του ΑΕΠ το 2008 και σε απόλυτους αριθμούς κοντά στα 295 δις ΕΥΡΩ περίπου, πλησιάζει σήμερα το 180% του ΑΕΠ και 356 δις ΕΥΡΩ. Στα εφτά (7) χρόνια ύφεσης, είχαμε επαναλαμβανόμενες αλυσιδωτές αντιδράσεις σε ανεργία, συνεχείς μειώσεις μισθών και συντάξεων, νέους αβάσταχτους φόρους, αύξηση κόκκινων δανείων-υποτροπιασμό των ρυθμιζόμενων κ.α. με τον κύκλο της ύφεσης καλά να κρατεί.

Η ευθύνη της κρίσης ως το 2009 ανήκει ανισομερώς σ’ όλους τους κυβερνήτες και σ’ αυτούς που συνετέλεσαν ή επέτρεψαν την λεηλασία του κράτους και σε όσους προσπάθησαν ανεπιτυχώς να την αποτρέψουν. Σε μυστικές συνεννοήσεις με τον Στρος Καν (ΔΝΤ) προεκλογικά ο ΓΑΠ αρνήθηκε στήριξη στον Κώστα Καραμανλή, ζητώντας επίμονα εκλογές και με το «λεφτά υπάρχουν» τις κέρδισε. Με χοντρά λάθη και άκομψες παραλήψεις το 2011 αναγνώρισε το σφάλμα του ζητώντας δημοψήφισμα πριν από την υπογραφή του PSI. Τον ανέτρεψε ο υπουργός του Ευαγγ. Βενιζέλος  ο οποίος μαζί με τον μετανοήσαντα Σαμαρά και το δεύτερο μνημόνιο έστειλαν δεμένη χειροπόδαρα την Ελλάδα στους δανειστές. Το 3ο μνημόνιο ήρθε να συνεχίσει τα κακώς κείμενα και η Ελλάδα κοντεύει την δεκαετία χωρίς προσμονή για κάτι καλύτερο, χωρίς ελπίδα.  

Σήμερα βρισκόμαστε θεατές στο ίδιο έργο με τους ίδιους πρωταγωνιστές, και την επιγραφή: «ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ». Η ελληνική κυβέρνηση καλείται να αποφασίσει αν θ’ ακολουθήσει τον ομιχλώδη δρόμο που οδηγεί στο απόλυτο σκοτάδι, με νέες μειώσεις συντάξεων, απορύθμιση εργασιακών σχέσεων, μείωση του αφορολόγητου, χωρίς ρύθμιση του «θανάσιμου»  χρέους, ή αν θα επιλέξει ρηξικέλευθες λύσεις. Και μετά τις εκλογικές αναμετρήσεις σε Ολλανδία, Γαλλία, Γερμανία και ίσως πρόωρα κι αλλού, ξανά στο τραπέζι του εκβιασμού θα συρθούμε, με την σημερινή ή την αυριανή κυβέρνηση (δεν έχει καμιά σημασία) για νέα αξιολόγηση, με νέα υφεσιακά μέτρα και ούτω καθ’ εξής.

Στο μεταξύ η πλειοψηφία των εταίρων μας και πρωτίστως οι μεθοδικοί Γερμανοί, προετοιμάζονται για την επερχόμενη διάλυση της ευρωζώνης, με τους ελάχιστους ή και καθόλου τριγμούς γι’ αυτούς κι εμείς διαρρηγνύουμε τα ιμάτιά μας για το ΕΥΡΩ.

Είναι ξεκάθαρο πως η θολούρα μας από την σκοπιμότητα κυρίως πολιτικών των κομμάτων εξουσίας και την ακατάσχετη αντιπατριωτική πολύπλευρη προπαγάνδα, μαζοχιστικά μας οδηγούν σε μια οδύνη δίχως τέλος, αντί ίσως για ένα έστω οδυνηρό τέλος, με μια ελπιδοφόρα αρχή!

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.