Γράφει: Ο Λεόντιος Φιλοθέου
Παρακολουθώ αποσβολωμένος…
Από το πρωινό της 16ης Μαρτίου έχω περάσει απεριόριστες ώρες μπροστά από μια οθόνη: τηλεόραση, υπολογιστής, κινητό τηλέφωνο. Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ειδησεογραφικά πρακτορεία, κανάλια… Ανατροπές, παζαρέματα, απειλές, εκβιασμοί, αριθμοί. Ειδήμονες επί ειδημόνων να συζητούν πάνω σε ερείπια. Πίσω από όλα αυτά, ψυχές. Η τύχη ενός ολόκληρου λαού.
Παρακολουθώ τις εξελίξεις και είναι στιγμές που νιώθω ότι είναι κάποιου είδους εφιάλτης. Ότι θα ξυπνήσω από στιγμή σε στιγμή. Μάταια. Είναι απλά η σκληρή πραγματικότητα.
Τα ερωτήματα αμέτρητα. Από το μυαλό μου περνούν χιλιάδες σκέψεις…
Πως φτάσαμε εδώ; Από τον άλλοτε παράδεισο σε μια πρωτοφανή κόλαση. Από τον παράδεισο της ευμάρειας στην κόλαση της παραλίγο χρεωκοπίας. Στην κόλαση της ανέχειας και της ανεργίας…
Ξαπλώνω το βράδυ να κοιμηθώ και στο μυαλό μου έρχονται οι χιλιάδες εργαζόμενοι των οποίων, ενώ δεν έχουν φταίξει σε τίποτα, η δουλειά κρέμεται από μια κλωστή. Σκέφτομαι ότι αυτοί δεν θα μπορούν να κλείσουν μάτι. Ζουν τη δική τους προσωπική κόλαση. Της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας.
Του άγνωστου για το αύριο. Για τους ίδιους, για τις οικογένειες τους, για τα παιδιά τους. Την ίδια στιγμή τα goldenboys και οι άλλοτε διοικούντες τις τράπεζες μπορούν να κοιμηθούν χωρίς απολύτως κανένα πρόβλημα. Και πριν κλείσουν τα μάτια τους γελούν στην πλάτη μας με τα εκατομμύρια που έχουν πάρει για τις δήθεν πολύτιμες υπηρεσίες τους. Εξοργίζομαι…
Οι ένοχοι πρέπει να τιμωρηθούν. Κλισέ; Όχι αυτή τη φορά. Όσοι πήραν λάθος αποφάσεις, όσοι πήραν εγκληματικές αποφάσεις, όσοι μας οδήγησαν σε αυτή την κατάντια πρέπει να πληρώσουν. Και όχι παραδειγματικά. Πρέπει για μια φορά να βρεθούν όλοι οι ένοχοι και να πληρώσουν για τα εγκλήματα τους. Ανεξαρτήτως κόστους.
Το μαχαίρι δεν πρέπει να φτάσει απλά στο κόκκαλο, αλλά πρέπει να κόψει επιτέλους κάθε τι σαθρό το οποίο μολύνει την Κυπριακή κοινωνία. Κυβέρνηση και Βουλή έχουν την ευθύνη να οδηγήσουν τους ενόχους στη δικαιοσύνη. Ακόμα και αν αυτοί προέρχονται από τις δικές τους τάξεις. Αλλιώς καθίστανται συνυπεύθυνοι στο έγκλημα. Και οι συνέπειες θα είναι ανυπολόγιστες…
Μια σκέψη με βασανίζει.
Μέσα στις συνθήκες αυτές σκέφτομαι κι εγώ τα παιδιά μου. Μαζί και τα όνειρα που είχα για να μεγαλώσω δυο παιδιά σε ένα επίγειο παράδεισο. Και θα πρέπει τώρα να τους εξηγήσω. Από τη μια αυτοί που διέπραξαν εγκλήματα εις βάρος του νησιού μας και από την άλλη οι δήθεν Ευρωπαϊστές που για να μας «βοηθήσουν» μας έριξαν στην κόλαση.
Αποφάσισαν ότι διάσωση σημαίνει φτώχια και ανεργία. Αποφάσισαν ότι διάσωση μιας χώρας σημαίνει κουτσουρεμένη παιδεία, υγεία, κοινωνική πρόνοια. Αποφάσισαν ότι διάσωση σημαίνει οικονομική δικτατορία. Εδώ δεν μπορώ να το κατανοήσω εγώ, πως είναι δυνατόν να το εξηγήσω;
Είναι αργά. Ώρα για ύπνο. Η κόρη μου τραγουδάει «τρίγωνα κάλαντα» ενώ ο γιος μου, μου λέει «άστο κινητό και αγκάλιασε με». Στο μυαλό μου, έρχονται οι στίχοι…
Σε τι κόσμο μπαμπά, μ’ έχεις φέρει να ζήσω,
δε μου κάνει, μαμά, επιστρέφεται πίσω…
Ω! Τι κόσμος μπαμπά, ποιοι τον σκάρτεψαν τόσο…
να ναι όλα στραβά, τον πουλώ όσο όσο
Επιστρέφω στην οθόνη. Λίγες ώρες αργότερα ανακοινώνεται συμφωνία. Σώσαμε την οικονομία από χρεωκοπία. Τι είδους «σωτηρία» είναι αυτή για την οποία κανένας δεν μπορεί να χαμογελάσει; Η συμφωνία δεν θα πάει καν προς ψήφιση. Σώσαμε την οικονομία. Χρεοκόπησαν αξίες. Χρεοκόπησε η δημοκρατία;
Οι μέρες, οι μήνες ακόμα και τα χρόνια που έρχονται θα είναι σίγουρα δύσκολα για όλους μας. Προσπαθούν διάφοροι να προβλέψουν την επόμενη ημέρα. Γιατί; Δεν χρειάζεται να είσαι μέντιουμ για να ξέρεις τι θα συμβεί την επόμενη ημέρα. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Διότι η επόμενη ημέρα έχει ήδη συμβεί. Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία. Άστεγοι, φτώχεια, ανέχεια, ανεργία, πείνα, αυτοκτονίες. Το μέλλον το έχουμε ήδη δει. Και το θέμα είναι τι μπορούμε να κάνουμε για να το αποτρέψουμε.
Δεν έχουμε δικαίωμα να λυγίσουμε. Δεν έχουμε δικαίωμα να τα παρατήσουμε. Έχουμε υποχρέωση να εργαστούμε ενωμένοι για να πάρουμε τον τόπο μας εκεί που του αξίζει. Έχουμε υποχρέωση να δημιουργήσουμε το συντομότερο δυνατόν τις συνθήκες εκείνες που θα μας απαλλάσσουν από αυτό το φαύλο κύκλο. Με ανθρώπους που θα του αξίζουν.
Έχουμε υποχρέωση να σταθούμε δίπλα στον συνάνθρωπο μας. Σε αυτούς που θα έχουν ανάγκη. Μπορεί αύριο να είμαι εγώ. Να σταθούμε δίπλα στα παιδιά. Όχι για ελεημοσύνη αλλά για πραγματική στήριξη. Αλληλεγγύη, αδελφικότητα, αλληλοβοήθεια. Ας επιστρέψουμε στις πραγματικές αξίες. Και ας προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες εκείνες που θα θυμίζουν στις μελλοντικές γενιές τα εγκλήματα και τα λάθη που έγιναν. Με την ευχή και την ελπίδα, η επόμενη γενιά να τα αποφύγει.
Υστερόγραφο
Μπορείτε να κουρέψετε τις καταθέσεις μας. Μπορείτε να κουρέψετε τον τραπεζικό τομέα. Μπορείτε να κουρέψετε αριθμούς, ισοζύγια και θέσεις εργασίας. Δεν μπορείτε όμως να κουρέψετε ψυχές. Δεν μπορείτε να κουρέψετε την αγάπη που έχουμε για τον τόπο μας. Δεν μπορείτε να κουρέψετε τη θέληση μας για να ξεκινήσουμε αν χρειαστεί ακόμα και από το μηδέν. Δεν μπορείτε να κουρέψετε την αξιοπρέπεια μας. Δεν μπορείτε να κουρέψετε τα όνειρα και τις ελπίδες μας.