Φανταστείτε έναν ζωγράφο, ο οποίος έχει φιλοτεχνήσει τα καλύτερα έργα τέχνης. Αποφασίζει μετά από πολύ καιρό μόχθου και τα εκθέτει, εισπράττοντας τον θαυμασμό από τους επισκέπτες της έκθεσής του..!!
Ο ίδιος λοιπόν ζωγράφος της ιστορίας μας, παρά τη δόξα που έχει αποκτήσει, υποκλίνεται στο ταλέντο και την μαγεία των πινέλων ενός ‘συναδέλφου’ του..μόνο που δεν μιλάμε για ανθρωπινή μορφή..αλλά..για τον καιρό..!!
Ναι λοιπόν, τον καιρό που μας έκανε να γκρινιάξουμε λίγο παραπάνω αυτές τις ημέρες, θα ζήλευε κάθε ζωγράφος, αφού με καμβά την Αρχόντισσα, καθημερινά δημιουργούσε και ένα αριστούργημα. Έτσι λοιπόν κατάφερε μέσα σε δυο περίπου καιρικά εναλλασσόμενες εβδομάδες, να φτιάξει μια έκθεση ζωγραφικής που ‘υποδεχόταν’ καθημερινά τους ‘επισκέπτες’ της, με ένα διαφορετικό έργο τέχνης..!! Απρόσμενα, τα πινέλα βουτούσαν από φωτεινά σε σκοτεινά χρώματα συνθέτοντας τα πιο όμορφα τοπία και άλλες φορές βουτούσαν σε όλα τα χρώματα και έφτιαχναν ουράνια τόξα (μετρήστε ποσά είδαμε σε λίγες μέρες!).
Δυο φορές , οι εναλλαγές αυτές με έτυχαν στη γυρολιμνιά. Με την πρώτη φορά, να βλέπω την βροχή να έρχεται, αλλά λανθασμένα (όπως αποδείχτηκε μετά,αφού τελικά έβρεξε!), να αποφασίσω να συνεχίσω την βόλτα μου. Μέσα σε όλα τα χρώματα και κλικαρίσματα εκείνης της ημέρας, το πιο μαγικό ήταν ότι η καταιγίδα με πέτυχε στην Παναγία Μαυριώτισσα! Εγώ και 2-3 άλλοι περιπατητές, παράτολμοι, που σταθήκαμε στο μοναστήρι, μέχρι η βροχή να σταματήσει. Ανάβεις ένα κεράκι και κάθεσαι στο παγκάκι συντρόφια με τον ήχο της βροχής και το θρόισμα των φύλλων από τον αέρα που σηκώθηκε. Και πιστέψτε με..δεν θέλεις τίποτα άλλο..!! Ακόμα και αν η βροχή είχε αρχίσει να γίνεται απλές ψιχάλες λίγη ώρα μετά, ακόμα και αν η ομπρέλα υπήρχε στην τσάντα μου, κάτι σε έκανε να θες να καθήσεις εκεί για ώρες.
Η δεύτερη φορά, ήταν στο ανέβασμα προς τον Προφήτη Ηλία! Το μαγικό με τις εναλλαγές αυτές, ήταν ότι δεν ήξερες ποια φωτογραφία να πρωτοδιαλέξεις! Το γκρίζο; Το υπέροχο κόκκινο χρώμα του ουρανού μετά την καταιγίδα; Το ουράνιο τόξο; Μαγεμένη επέστρεφα κάθε φορά, αγνοώντας τη βροχή που με συντρόφευε στη βόλτα, γιατί πολύ απλά η φωτογραφική, είχε καταφέρει να ‘κλέψει’ τα έργα του ζωγράφου. Να έχει ένα αντίγραφο βρε αδερφέ, αντίγραφο μιας σειράς καλλιτεχνημάτων, που είμαι σίγουρη πως όμοιά τους και καλύτερα, θα μας ξαναχαριστούν.
Πάντα σας λέω πως αυτή η πόλη έχει κάτι μαγικό..αρκεί να ξέρεις να βλέπεις περά από αυτό που βλέπουν τα μάτια σου. Είναι αυτό το αλλιώτικο κοίταγμα..κοίταγμα της ψυχής..! Και αν η ζωγραφική είναι αποτύπωση συναισθημάτων της ψυχής στον καμβά, κάτι μου λέει πως, ακόμα και αν ο ‘ζωγράφος’ μας αυτές τις μέρες ήταν λίγο καταθλιπτικός, σίγουρα κατάφερε να αποτυπώσει την αλήθεια του, με τον πιο όμορφο τρόπο..
Δε νομίζετε;
Την αγάπη μου…
Επιμέλεια-Κείμενο-Φωτογραφίες: Ντίνα Παπαγεωργίου
gyrolimnia.blogspot.gr
fb:Γυρολιμνιά Καστοριάς
Ιnstagram:dina__pap__photography__