Πέρασαν 40 ημέρες ¨χωρίς¨ τον Μάκη.
Δύσκολα όμως συνειδητοποιείς την απώλεια, όταν σκέφτεσαι έναν άνθρωπο και όταν τον θυμάσαι με έναν τρόπο που δεν θυμίζει σε τίποτα ότι «έφυγε».
Ναι, «έφυγε» ο Μάκης αλλά ΠΑΝΤΑ θα είναι εδώ. Στο μυαλό, στην ψυχή μας, στην καθημερινότητά μας γιατί τα χρόνια που περάσαμε μαζί έχουν γράψει με ανεξίτηλα γράμματα μία ιστορία, έναν βίο (φιλικό, συνΑΔΕΛΦΙΚΟ) που δε θα παύσει να υπάρχει. Απλά, δε γίνεται να παύσει.
Ντυμένος, πάντα, με το χαρακτηριστικό γιλέκο και «οπλισμένος» με μία μαχητικότητα που αποτέλεσε για το Συνδικαλιστικό Κίνημα μεγάλο πλεονέκτημα στην διεκδίκηση και στον αγώνα που διαχρονικά έδωσε, ο Μάκης Αποστολίδης, ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΜΑΚΗΣ (επί σειρά ετών μέλος της Κεντρικής Διοίκησης του ΣΠΑΡΤΑΚΟΥ και της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ), τίμησε το συνδικάτο και έδωσε τον καλύτερο εαυτό του για τους συναδέλφους του.
Με υψωμένη τη γροθιά, με τα λόγια να βγαίνουν πάντα σταράτα από το στόμα του και με μία συγγραφική δεινότητα που θα ζήλευαν πολλοί, ο Μάκης, τίμησε στο ακέραιο την εκάστοτε θέση για την οποία τον επέλεγαν οι συνάδελφοί του.
Το συνδικαλιστικό κίνημα του χρωστά πολλά καθότι, πάντα, στην πρώτη γραμμή του αγώνα δε δίστασε να διεκδικήσει, με παραδειγματική θέληση, όσα θεωρούσε δίκαια για τους συναδέλφους του ενώ δεν έλειψε ποτέ και από τις διεκδικήσεις της τοπικής κοινωνίας.
Για τον Μάκη, πάνω –σχεδόν- από κάθε τι, ήταν το δίκαιο των εργαζόμενων και ο αγώνας για μία δυνατή ΔΕΗ.
Και λέμε ¨σχεδόν¨ γιατί για τον Μάκη, πιο ψηλά από όλους και όλα βρισκόταν οι οικογένεια. Τα παιδιά και η σύζυγός του ήταν η πηγή της αγάπης, της χαράς και της δύναμής του.
Για όσους είχαν την τύχη να τον συναναστραφούν και πολύ δε περισσότερο να συνεργαστούν και να αναπτύξουν μαζί του μία φιλική – συναδελφική σχέση, εύκολα θα διαπίστωσαν ότι ο Μάκης ήταν σωστό «σχολείο».
Άριστος γνώστης των συνδικαλιστικών και ενεργειακών θεμάτων τα οποία ήξερε να βγάζει στη δημοσιότητα με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο. Η συγγραφική του πένα πραγματικά αξιοζήλευτη. Θα έλεγε κανείς ότι για τον Μάκη, η πένα ήταν ότι είναι για τον φωτογράφο η εικόνα. Παραστατικός και διαχυτικός έδινε με το παραπάνω το στίγμα που κάθε φορά επιθυμούσε.
Αυτός ήταν ο Μάκης και έτσι ακριβώς θα παραμείνει στην σκέψη και στην καρδιά μας. Για πάντα.
Σε ευχαριστούμε για αυτός που ήσουν και για όλα όσα μας έδωσες.
Εμείς, υποσχόμαστε ότι την σημαία του αγώνα και της διεκδίκησης θα την κρατήσουμε ψηλά, έτσι όπως κι εσύ έκανες όλα αυτά τα χρόνια.
Εμείς θα εξακολουθούμε να πιστεύουμε, ρομαντικά ίσως, ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο.
Θα εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι, μπορεί να υπάρξει μια κοινωνία πιο δίκαιη, πιο ισόνομη, πιο δημοκρατική.
Άλλωστε φίλε, όλα αυτά τα χρόνια για έναν τέτοιο κόσμο δώσαμε τη μάχη, συμπορευόμενοι σε έναν πόλεμο που κι εσύ γνωρίζεις καλά ότι, δεν τελειώνει ποτέ.
Τον πιο δύσκολο αγώνα (άνισο και άδικο) της ζωής σου τον έχασες καθότι, από το πεπρωμένο δεν ξεφεύγει κανένας. Και είσαι τώρα μακριά από την οικογένειά σου, μακριά από τη γυναίκα σου και τα λατρεμένα σου παιδιά, κοντά στους αγαπημένους σου γονείς, κοντά στον Ανδρέα και στην Μελίνα να τα λέτε και να ρίχνετε καμιά ματιά και σε μας.
Καλό σου ταξίδι σύντροφε, αιωνία σου η μνήμη φίλε.
Παύλος Μουρατίδης
Ράνια Στυλιάδου