Αγαπητοί αναγνώστες, δε θα σας κουράσω με τα όνειρα και τις φιλοδοξίες που είχα από μικρό παιδί, αλλά θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω μια από τις πολλές νοοτροπίες που καλλιεργήθηκαν στο μυαλό της γενιάς μου.
Είναι η νοοτροπία που, έξι χρόνια αφ’ ότου έχω τελειώσει τις σπουδές μου στο τμήμα Τεχνολογιών Αντιρρύπανσης του ΤΕΙ Δυτικής Μακεδονίας, συντέλεσε στο να παραμένω 500 χιλιόμετρα μακριά από την οικογένειά μου και να εργάζομαι στην περιοχή της Κοζάνης.
Είναι η λογική συνέχεια των σκέψεων που πυροδότησαν οι πληροφορίες που έλαβα από τα παιδικά μου χρόνια στο δημοτικό μέχρι και την εφηβεία. Πληροφορίες που έδειχναν μια Ελλάδα με σοβαρά δημογραφικά προβλήματα όπως την υπογεννητικότητα και την αστυφιλία, αλλά και με ένα λαό εξαρτημένο από πολιτικούς, κουμπάρους και ξένες δυνάμεις. Το τραγικό είναι ότι το κράτος που μας δίδαξε τις παθογένειες του, μέσα από το σύστημα παιδείας, είναι το ίδιο ο παράλογος συνεχιστής αυτού του έργου.
Έχοντας την αφελή ψευδαίσθηση ότι ένα δυτικό, δημοκρατικό κράτος όπως η Ελλάδα δουλεύει για την ευημερία των πολιτών του, ήλπιζα να δω αλλαγές σε πολιτικές που διορθώνουν τις παθογένειες ενός κράτους, πολιτικές προς την κατεύθυνση της αποκέντρωσης, της κοινωνικής πρόνοιας και της εμβάθυνσης της δημοκρατίας. Περνούσαν τα χρόνια της εφηβείας μου και το μόνο που άκουγα στα κανάλια ήταν «ΦΕΤΟΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑ» και «ΠΑΡΑΛΑΒΑΜΕ ΚΑΜΕΝΗ ΓΗ», ενώ στο ίδιο παράλογο σύμπαν κάποιο πλούτιζαν και μιλιούνια κόσμος μαζεύονταν κάτω από μπαλκόνια.
Είπα ότι είναι τα παλιά μυαλά που δεν μπορούν να αλλάξουν και ότι ακόμα και η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν μία μάρκα που εξαργυρώθηκε με αξιώματα και τίποτα παραπάνω. Οι ιδέες του ανθρωπισμού και το όραμα για ένα μέλλον απαλλαγμένο από πολιτικά βαρίδια, που μας κρατούν δέσμιους στα βρόμικα παιγνίδια υπανθρώπων και εκβιαστών, θα έρθουν σκέφτηκα με τη γενιά μου και τις γενιές που ακολουθούν.
Διαπίστωσα το λάθος μου όταν αντίκρισα, εισερχόμενος την πρώτη μου ημέρα στο ΤΕΙ, αφίσες από πολιτικά κόμματα τα οποία θεωρούσα ότι δεν αγγίζουν τους νέους. Πόσο αφελής ήμουν, που πίστεψα για μία ακόμη φορά ότι αυτό το άρρωστο σύστημα θα αλλάξει και ότι το μακρύ χέρι της πολιτικής δεν βρίσκονταν στα ιδρύματα για να στρατολογήσει και να γαλουχήσει τη νέα γενιά. Η ελπίδα μου για αλλαγή σελίδας και επικράτηση της δικαιοσύνης, της αξιοκρατίας και της ηθικής σε αυτό το μέρος της γης έδειχνε να εξανεμίζεται.
Άρχισα ξανά να πιστεύω στα αφελή μου όνειρα, όταν μετά από μακροχρόνια προδοσία και ανικανότητα των πολιτικών, των διανοούμενων και όλων των «οδηγών» του έθνους, φτάσαμε σε μια πραγματική κρίση. Θεώρησα ότι αυτός ο περήφανος και πολυμήχανος λαός θα αντιδράσει και θα δημιουργήσει ένα νέο φωτεινό μονοπάτι για όλη την ανθρωπότητα, ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης με επίκεντρο τον άνθρωπο και το περιβάλλον, το οποίο θα ακολουθήσουν και άλλοι λαοί. Είναι η παγκοσμιοποίηση την οποία εγώ ονειρεύομαι, μια παγκόσμια κοινότητα αδελφοποιημένη που να στηρίζει αρχές και αξίες βγαλμένες από τη σοφία της ανθρωπότητας που μέσα από τα επαναλαμβανόμενα λάθη της απέκτησε.
Αυτή τη φορά, όσο και αν βλέπω γύρω μου τον φόβο και την απελπισία στα πρόσωπα των σαστισμένων πολιτών, δε θα απογοητευτώ. Θα δώσω τον αγώνα μου, μαζί με όσους έχουν ακόμα δυνάμεις, να αφυπνίσουμε την κοινωνία και να δράσουμε συλλογικά με ενιαίο όραμα για το μέλλον. Δεν είμαστε εχθροί, μην πατάμε ο ένας τον άλλων, ας δείξουμε αλληλεγγύη και ας προσπαθήσουμε να κτίσουμε ένα κράτος αξιοκρατίας, δικαιοσύνης και κοινωνικής αλληλεγγύης.
Με εκτίμηση,
Ο αντιρρυπαντής της γειτονιάς σας