Η είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα επάνω σε πουλάρι αποτελεί διαχρονικό σκάνδαλο και μωρία για τους ανθρώπους του κόσμου. Σκάνδαλο για όσους εμμένουν στην αντίληψη του Θεού ως αρεσκομένου στην επίδειξη δυνάμεως. Μωρία για τους άλλους, που για τους ίδιους κατά βάση λόγους αρνούνται τη θεότητα του Χριστού. Και οι μεν και οι δε, παρά τη φαινομενική αντίθεση, αποδέχονται την ίδια αρχή: Είναι φυσικό ο ισχυρός να εντυπωσιάζει με την επίδειξη δύναμης. Γι’ αυτό κάθε φορά που κάποιος ηγεμόνας επέστρεφε νικητής από τον πόλεμο οργάνωνε τον θρίαμβό του, δηλαδή πολυδάπανη παρέλαση, κατά την οποία εμφανιζόταν επάνω σε τέθριππο άρμα σέρνοντας πίσω του δούλους, δούλες και πληθώρα λαφύρων από τη ρημαγμένη ηττημένη χώρα.
Ο Εβραίοι της Παλαιάς Διαθήκης υπήρξαν κατ’ επανάληψη μάρτυρες δυναμικής παρέμβασης του Θεού στην ιστορία τους. Αυτές όμως δεν στάθηκαν ικανές, ώστε να κατανοήσουν ότι ο Θεός τους, ο μόνος αληθινός έναντι των ψευδοθεών των γειτονικών λαών, δεν αρεσκόταν στην κοσμική αντίληψη περί ισχύος. Πόσο χαρακτηριστική η σκηνή της εμφάνισής του στον προφήτη Ηλία όχι στον κεραυνό ούτε στον σεισμό ούτε στον βίαιο άνεμο, αλλά στη λεπτή αύρα! Ανήμποροι να κατανοήσουν αυτό απομακρύνθηκαν από τον Προστάτη τους και λάτρεψαν είδωλα με συνέπεια να υποστούν μακρόχρονη δουλεία. Μελετώντας όμως τα ιερά τους βιβλία ανέμεναν τη λύτρωση. Το θλιβερό ήταν ότι είχαν υιοθετήσει πλήρως τις αντιλήψεις των άλλων λαών περί της ισχύος. Γι’ αυτό και ανέμεναν τον Χριστό όχι απλώς ως ελευθερωτή από τον ξένο ζυγό, αλλά ως κοσμικό άρχοντα, ο οποίος θα καθυπέτασσε όλα τα έθνη και θα πρόσφερε τις πλέον σημαντικές θέσεις της βασιλείας του σε εκπροσώπους του εκλεκτού του λαού.
Μη γνωρίζοντας τα της γέννησής του σε κάποια φάτνη (σταύλο) ζούσαν με την αδημονία να τον δουν να πραγματώνει τους πόθους τους. Εμείς, που σήμερα γνωρίζουμε καλά γι’ αυτήν, τον αφήνουμε να πορευτεί μόνος προς το πάθος του απορρίπτοντες την ανάστασή του, καθώς μας είναι ανυπόφορη η σταύρωση. Χλευάζουμε τον «βασιλιά» που εμφανίστηκε κάποτε σε ένδοξη πόλη επάνω σε πουλάρι. Όμως χωρίς προειδοποίηση, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς αυλικούς και ακολούθους κατάφερε να ξεσηκώσει στο πόδι το πλήθος, που τον ζητωκραύγασε με ενθουσιασμό! Ανεξήγητο θέαμα. Οι θριαμβευτές της αρχαιότητας προετοίμαζαν από καιρό τον θρίαμβο, ο οποίος συνδύαζε με το θέαμα και τον άρτο από τα λάφυρα της αρπαγής. Οι υποψήφιοι θριαμβευτές του σήμερα προετοιμάζουν τους προεκλογικούς θριάμβους τους στις μεγάλες πλατείες με πλήθος πινακίδων, με διάθεση μεταφορικών μέσων για δωρεάν μεταφορά των χειροκροτητών και πολυδάπανες ηχητικές εγκαταστάσεις. Βέβαια το θέαμα είναι φτωχό, καθώς επαναλαμβάνεται διαρκώς η «ξύλινη» γλώσσα με τα χιλιοειπωμένα συνθήματα και με τις κατ’ επανάληψη μη πραγματοποιηθείσες υποσχέσεις. Όμως το πλήθος επιφωνεί το «ωσανά» έχοντας άλλη προσδοκία: Το «ψωμί» σε περίπτωση εκλογικής επιτυχίας του κόμματος! Το προσωπικό ή οικογενειακό «ψωμί» και όχι βέβαια του συνόλου!
Οι αιώνες κυλούν και τα πράγματα επιδεινώνονται. Οι Εβραίοι προσδοκούσαν την εθνική λύτρωση. Οι σύγχρονοι λαοί προσδοκούν την ευημερία. Εκείνοι όχι μόνο αρνήθηκαν τον Χριστό, όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, αλλά τον παρέδωσαν στους μισητούς εχθρούς τους, στους Ρωμαίους κατακτητές. Ήταν για τους άρχοντες του Ισραήλ πιο ανυπόφορος απ’ εκείνους έχοντας διαψεύσει τις ελπίδες τους. Οι λαοί, υποχείρια των δημαγωγών, τον αρνούνται, αποδεχόμενοι την κατηγορία της διασποράς ουτοπίας. Γίνονται μάλιστα, υποκινούμενοι από τους νέους σταυρωτές, ο όχλος, που κραυγάζει το «άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν»! Συμπορεύεται μ’ αυτούς επικροτώντας την περιφρόνηση, τους χλευασμούς, τις βρισιές, τις βλασφημίες, την άρνηση. Πείθονται στους λόγους αυτών και τρέφονται με «ρεαλιστικές» ελπίδες, οι οποίες διαρκώς διαψεύδονται, χωρίς αυτό να φρονιματίζει. Ισχύει ο λόγος του Αποστόλου Παύλου «γόητες προκόψουσι επί τα χείρω πλανώντες και πλανώμενοι». Το τραγικό είναι ότι και οι δημαγωγοί-σταυρωτές αυτοσταυρώνονται πλανώμενοι, υποδουλωμένοι δηλαδή σε πλήθος παθών, ενώ πλανούν, σταυρώνουν τους λαούς, τους οποίους οδηγούν στην εξαθλίωση και την απόγνωση, κάθε φορά που οι ελπίδες διαψεύδονται. Και όμως οι δημαγωγοί φαίνεται να αναδεικνύονται διαχρονικά θριαμβευτές σέρνοντας ωσάν κοπάδια τους λαούς στον «θρίαμβό» τους! Και δεν λείπουν από καμμιά εποχή, αλλά διαδέχονται οι μεν τους δε διασπείροντας μάταιες ενδοκοσμικές «ελπίδες»! Και εντυπωσιάζει τόσο ο «θρίαμβος» αυτός των δημαγωγών, ώστε μέρος του λαού να επευφημεί ακόμη και τους διεφθαρμένους επιδοκιμάζοντας αθλιότητες και τονίζοντας ότι το ίδιο θα έπραττε, αν ασκούσε εξουσία, για να δειχθεί περίτρανα ότι το κακό δεν είναι ταξικό. Το όνειρο και ο πόθος για διαφθορά δεν είναι κακό μικρότερο από τη διάπραξή της.
Ο Χριστός έχει καταστεί ολίγιστος στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες. Η υπόδειξη τρόπου άσκησης εξουσίας με τη διάθεση του επιθυμούντος αυτήν να υπηρετήσει τους άλλους, καταντώντας δούλος τους, θεωρείται ανυπόφορη. Όχι μόνος για τους ασκούντες εξουσία μέσω υψηλών αξιωμάτων, αλλά και για τους ασκούντες την ελάχιστη, τους μικροσατραπίσκους. Έχουμε επανέλθει στην προ Χριστού εποχή. Τότε οι μαθητές του δυσκολεύονταν πολύ να κατανοήσουν τους λόγους του και τις ενέργειές του. Ο απόστολος Πέτρος αρνήθηκε αρχικά να δεχθεί να του πλύνει τα πόδια. Γιατί άραγε; Μήπως ένας πολύ καλά συγκαλυμμένος εγωισμός υπαγόρευε αυτή του τη στάση; Αν δεχόταν, θα ήταν στη συνέχεια υποχρεωμένος να πράξει το ίδιο στους άλλους. Και εκεί έγκειται η δυσκολία. Πόσο πρόθυμοι είμαστε να μιμηθούμε τον Χριστό ακόμη και σ’ εκείνο, που αναγνωρίζουμε ως καλό;
Ο σύγχρονος άνθρωπος με αραιό επίχρισμα χριστιανικού πνεύματος αναζητά διαρκώς τρόπους παράκαμψης του Γολγοθά, έχοντας απορρίψει κατηγορηματικά τη θυσία ως προϋπόθεση για την απόκτηση όλων εκείνων που συνθέτουν την μακαριότητα, αυτή που στη νεοελληνική γλώσσα εκφράζεται εντελώς άστοχα με τη λέξη ευτυχία. Η τελευταία σχετίζεται με «αξίες», οι οποίες έχουν αναδειχθεί στα πλαίσια κοινωνιών με θεμέλια άκρως αντιευαγγελικά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο αστοχούμε να διέλθουμε τον σύντομο βίο μας προσδίδοντας σ’ αυτόν κάποιο βαθύτερο νόημα και συνήθως σιγοτραγουδούμε «πήραμε τη ζωή μας λάθος»! Το θλιβερότερο όμως είναι ότι, ενώ ποθούμε την χωρίς τέλος ζωή, την αιωνιότητα, τη χάνουμε είτε αρνούμενοι την ανάσταση του Χριστού είτε αντιτιθέμενοι με πείσμα στο θέλημά του.
Και όμως ο Χριστός, που διασχίζει τα Ιεροσόλυμα επάνω σε ένα πουλάρι είναι ο μόνος αληθινός θριαμβευτής, καθώς με τη θυσία του κατενίκησε τον μεγαλύτερο εχθρό του ανθρώπου, τον θάνατο, και τον έσυρε στον θρίαμβό του. Τι κρίμα να μην είμαστε και εμείς παρόντες σ’ αυτόν!
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»