«Oι πολλοί νόμοι σε μια χώρα είναι, όπως και οι πολλοί γιατροί, σημείο αδυναμίας και αρρώστιας»

Της Βιολέττας Μπούσιου

Δανείστηκα από την εποχή του διαφωτισμού τη ρήση του Βολταίρου: «Oι πολλοί νόμοι σε μια χώρα είναι, όπως και οι πολλοί γιατροί, σημείο αδυναμίας και αρρώστιας», γιατί οι αλήθειες,  μας αρέσει δεν μας αρέσει,  είναι διαχρονικές.  

Γιατί,  μπορεί η εκάστοτε κυβέρνηση  που έχει την νομοθετική πρωτοβουλία – αφού δια των Υπουργών της κατατίθενται τα εκάστοτε νομοσχέδια προς ψήφιση στην Βουλή- να είναι πεπεισμένη πως με τις νομοθετικές της πρωτοβουλίες μπορεί να αλλάξει «επί τα βελτίω» τη ζωή των πολιτών, όμως ενίοτε  η πραγματικότητα απέχει πόρρω από αυτήν την λογική. Κάποιες  φορές η απλή εφαρμογή της ισχύουσας νομοθεσίας αρκεί -και με το παραπάνω-  για την επίλυση των  προβλημάτων.   Δεν χρειάζονται επιπλέον νόμοι. Άλλωστε  και ο Ρωμαίος ρήτορας και πολιτικός  Κικέρων συνηγορεί  σε αυτή την απόψη, με το απόφθεγμά του: «Περισσότεροι νόμοι, λιγότερη δικαιοσύνη», δεδομένου ότι  οι περισσότεροι νόμοι -εκ του αποτελέσματος- απλώς  διευρύνουν  τις ανισότητες.  

Και είναι βεβαίως αλήθεια ότι το Υπουργείο Παιδείας επιθυμεί  διακαώς να επιφέρει  τομές στην εκπαίδευση, μερικές φορές όμως,  χωρίς να  το επιδιώκει,  αστοχεί.  Έτσι,  το   άρθρο  42 του ν. 4722/2020  που  ορίζει ότι «οι νεοδιοριζόμενοι εκπαιδευτικοί  υποχρεούνται να παραμείνουν στη θέση τοποθέτησής τους για χρονικό διάστημα τουλάχιστον δύο (2) σχολικών ετών»,   αντί  του ενός (1)  έτους που ίσχυε   τα προηγούμενα χρόνια, δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από αυτά που λύνει.

Και αυτό, γιατί  εν τω μεταξύ δεν άλλαξε κάτι ούτε στο αξιακό σύστημα αλλά ούτε και στην νοοτροπία  της Ελληνικής κοινωνίας το οποίο να καθιστά την ως άνω νομοθετική ρύθμιση αναγκαία και καθοριστική για την επίλυση των προβλημάτων στον χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης. Απεναντίας η ρύθμιση αυτή αδικεί τους νεοδιοριζόμενους εκπαιδευτικούς αφού, αμέσως μετά την τοποθέτησή τους  στις σχολικές μονάδες από τα κατά τόπους υπηρεσιακά συμβούλια,   επακολουθεί ο διορισμός  αναπληρωτών εκπαιδευτικών στις ίδιες περιοχές, για τα νέα κενά που προκύπτουν με την έναρξη του σχολικού έτους.  

Επιπλέον, το γεγονός ότι ο νεοδιοριζόμενος  εκπαιδευτικός  ηλικιακά  πλέον αγγίζει ή ξεπερνά την ηλικία των σαράντα ετών,  φανερώνει  ότι με την εν λόγω  νομοθετική ρύθμιση   αφ’ ενός μεν δυσχεραίνεται δυσβάχτα η θέση του -λόγω αυξημένων οικογενειακών υποχρεώσεων- με την υποχρεωτική παραμονή  του  στην  περιοχή  του διορισμού για δύο σχολικά έτη (αντί για ένα),  αφ’ ετέρου δε η μεγαλύτερη διάρκεια του χρόνου τοποθέτησης του εκπαιδευτικού στην σχολική μονάδα, από μόνη της, σε καμία περίπτωση   δεν λύνει το πρόβλημα της εύρυθμης λειτουργίας της εκάστοτε σχολικής μονάδας, απεναντίας  δημιουργεί περισσότερα προβλήματα εξ αιτίας και της (εύλογης) υποβολής  μεγάλου αριθμού αιτήσεων για άδεια,  ακόμα και άνευ αποδοχών,  από τους  νεοδιοριζόμενους εκπαιδευτικούς.  

Επιπλέον, από την θέση της  εκπαιδευτικού που έχει βιώσει τα προβλήματα του νεοδιοριζόμενου -και μάλιστα σε πολύ μικρότερη ηλικία-  κρίνω ότι αυτή η νομοθετική ρύθμιση του Υπουργείου Παιδείας  κινείται σε λάθος κατεύθυνση.  Όχι μόνον  γιατί  αφ’ εαυτής είναι αδύνατον να συμβάλει στην επίλυση των προβλημάτων του δημόσιου σχολείου  αλλά και γιατί, ορισμένες Διευθύνσεις Εκπαίδευσης   κατά πάσα πιθανότητα θα ενδώσουν σε έξωθεν πιέσεις, κατά την διαμόρφωση των οργανικών κενών, με σκοπό να παραμείνουν αδιάθετα κενά για τους διορισμούς αναπληρωτών που θα επακολουθήσουν,  γεγονός που θα διευρύνει  περισότερο  την άνιση μεταχείριση μεταξύ των νεοδιοριζόμενων εκπαιδευτικών. 

Από τα παραπάνω τεκμαίρεται με βεβαιότητα  ότι  για την εύρυθμη λειτουργία  του σχολείου δεν χρειάζεται αλλαγή νομοθεσίας. Χρειάζεται μόνο μια υγιής δημόσια διοίκηση, που θα εφαρμόζει πιστά την ισχύουσα νομοθεσία.    Και για του λόγου του αληθές επικαλούμαι την παραπαιδεία, που ενώ απογορεύεται από τον νόμο, εντούτοις  ζει και βασιλεύει στον χώρο της δημόσιας εκπαίδευσης με την ανοχή  της πολιτείας. Το γεγονός αυτό  εκθέτει αναίτια όλους τους εκπαιδευτικούς,  αποδυναμώνει  το  δημόσιο σχολείο,  και απαξιώνει πλήρως όσους κατέχουν  θέσεις ευθύνης στον χώρο της εκπαίδευσης.     

Και επειδή  είμαι πεπεισμένη για τις καλές προθέσεις του Υπουργείου Παιδείας ευελπιστώ ότι  η ηγεσία του  θα επιδείξει έμπρακτα  την αναγκαία ευαισθησία  για την άμεση  επίλυση των προβλημάτων των νεοδιοριζόμενων εκπαιδευτικών,  τουλάχιστον  με την επαναφορά των πραγμάτων στην προτέρα κατάσταση, ώστε  και  οι σχολικές μονάδες  να λειτουργήσουν καλύτερα αλλά  και η  αμοιβαία εμπιστοσύνη ανάμεσα σε όλους τους φορείς  της δημόσιας εκπαίδευσης να αποκατασταθεί.  

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.