Οι Πανελλήνιες Εξετάσεις εισαγωγής στα πανεπιστήμια πρέπει να καταργηθούν για πέντε βασικούς λόγους.
- Είναι ένας αναχρονιστικός θεσμός που αποτελεί εργαλείο άσκησης πολιτικής από την εκάστοτε κυβέρνηση. Μαθητές και οικογένειες σέρνονται πίσω από τις πονηρές σκέψεις της κάθε κομματικής ηγεσίας, χωρίς δυνατότητα απόδρασης από το σύστημα.
- Πρόκειται για ένα καθαρά ταξικό σύστημα καταξίωσης των νέων, δεδομένου ότι αποπροσανατολίζει το 70% των μαθητών, σε άλλες κατευθύνσεις από αυτές που θα μπορούσαν να αποδείξουν τις ικανότητες τους. Το παιδί της φτωχής ή μεσαίας οικογένειας εισάγεται σε κάποια σχολή που δεν επιθυμεί και ακολουθεί λάθος επάγγελμα (δεν ενδιαφέρομαι μόνο για τις εξαιρέσεις των άρτιων προσωπικοτήτων). Αντίθετα, το παιδί της ευκατάστατης οικογένειας βρίσκει πάντα τον τρόπο να σταδιοδρομήσει, είτε κάνοντας καλύτερη προετοιμασία, είτε σπουδάζοντας στο εξωτερικό.
- Οι Πανελλήνιες καθορίζουν τη φιλοσοφία του Γυμνασίου και ιδιαίτερα του Λυκείου. Ενισχύουν τη βαθμοθηρία και τον ατομικισμό του μαθητή. Ο ανταγωνισμός και το εξετασιοκεντρικό σύστημα έχει πάντα ως απώτερο στόχο αυτό που θα συμβεί στις εισαγωγικές εξετάσεις. Γι’ αυτήν την αρρωστημένη κατάσταση ξοδεύονται κάθε χρόνο εκατομμύρια ευρώ από ιδιωτικές τσέπες, που θα μπορούσαν να διατεθούν για πραγματική μόρφωση και όχι για «τεχνική προετοιμασία».
- Ο προσανατολισμός όλων των μαθητών προς τις Πανελλήνιες ενισχύει ένα από τα «βασικά ένστικτα» του επαρχιωτισμού μας. Πρόκειται για αυτήν την τάση κατάκτησης ενός αστικού ρόλου δια μέσου των σπουδών και των αστικών επαγγελμάτων (αυτό εκμεταλλεύονται οι εξουσίες και το ενισχύουν περισσότερο με τον λαϊκισμό τους). Οι εξετάσεις ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό, για την φαντασιόπληκτη κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι περισσότεροι Έλληνες.
- Τέλος, οι Πανελλήνιες στερούν τη δυνατότητα από τα πανεπιστήμια και τα τεχνολογικά ιδρύματα να επιλέγουν τα ίδια τους φοιτητές τους, με τα κριτήρια που επιθυμούν και οπωσδήποτε να ταιριάζουν με τον χαρακτήρα του ιδρύματος. Αν ρωτήσουμε ένα πανεπιστημιακό δάσκαλο θα μας απαντήσει ότι θα «επέστρεφε» πίσω τους μισούς, τουλάχιστον, από τους «επιτυχόντες» που του στέλνει το υπουργείο! Οι Πανελλήνιες είναι αδιάβλητες αλλά δεν είναι αξιοκρατικές!
Τι πρέπει να γίνει; Να διώξουμε το κράτος από το δικαίωμα των νέων για σπουδές και να μειώσουμε αποφασιστικά τη ζήτηση για τις λάθος επιλογές.
- Tα πανεπιστήμια να αναλάβουν υπεύθυνα την επιλογή των φοιτητών τους. Δεν αναλύεται σε ένα άρθρο πώς μπορεί να συμβεί αλλά υπάρχουν πολλοί τρόποι. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να αυτονομηθούν πλήρως από το υπουργείο Παιδείας (μόνο τον αυστηρό έλεγχο να ασκεί).
- Να μπουν αυστηρές εξετάσεις από το Γυμνάσιο για το Λύκειο και το 70% των μαθητών να συνεχίζει στα τεχνικά λύκεια. Ας πάψουμε πια να εμπαίζουμε τους νέους ανθρώπους και να τους καταστρέφουμε τη ζωή. Δεν μπορούν όλοι να αξιολογηθούν στα Αρχαία, στα Μαθηματικά και στη Φυσική. Μπορούν να συνειδητοποιήσουν από μικροί, πόσο σπουδαίοι επαγγελματίες μπορούν να γίνουν σε μία ειδικότητα, παίρνοντας ταυτόχρονα και κλασική παιδεία για την προσωπικότητα τους.
- Να οργανωθούν με άρτιο τρόπο τα τεχνικά σχολεία και να συνδεθούν με τις τοπικές κοινωνίες. Ο καθηγητής manager να ανοίξει το σχολείο σε επαγγελματίες της πόλης, να οργανώσει projects και να εμπνεύσει στους μαθητές ότι αυτό που κάνουν είναι πολύ σπουδαίο για το μέλλον τους. Ο καθημερινός μας πολιτισμός έχει ανάγκη από «πεπαιδευμένους» ηλεκτρολόγους, ποδηλατάδες, αγρότες, σεφ, επιχειρηματίες, που θα πιστεύουν με πάθος στη δουλειά τους και δεν θα τη θεωρούν πάρεργο για να τα κονομήσουν.
- Να αποσυνδεθεί πλήρως το σχολείο από τις σπουδές. Να «ηρεμήσουν» μαμάδες και μαθητές από τις νευρώσεις των πλασματικών βαθμών (χρειάζεται άλλο κείμενο για να περιγράψω τον τραγέλαφο με την αξιολόγηση των σχολείων και το τι βαθμοί μπαίνουν πλέον στους μαθητές…).
- Να σταματήσει ο συγκεντρωτισμός του υπουργείου να καταστρέφει συνειδήσεις και να γελοιοποιεί ανθρώπους και συστήματα. Να επιτρέψει την εκλογή αξιοπρεπών πνευματικών ανθρώπων στη διεύθυνση των σχολείων, που θα αποφασίζουν για τον σωστό ακαδημαϊκό και επαγγελματικό προσανατολισμό των νέων.
Τι θα συμβεί στην πραγματικότητα;
Δυστυχώς, απολύτως τίποτα. Όταν δεν μπορεί ακόμα να εφαρμοστεί ο νόμος Διαμαντοπούλου του 2011 για τα πανεπιστήμια, και όταν μέσα σε 40 χρόνια είναι η μόνη σημαντική αλλαγή στην εκπαίδευση, δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε πολλά.
Οι Έλληνες (μαθητές και γονείς) θα συνεχίζουν να μοιράζονται το παραμύθι τους, οι δάσκαλοι θα υποδύονται ρόλους, και τα υπουργεία θα τους φλομώνουν στο παραμύθι και τη φαντασίωση. Η ανεργία στους νέους θα συνεχίζει να κυμαίνεται στο 60% και οι προσδοκίες όλων θα στρέφονται στις συντάξεις των παππούδων και τους μισθούς των μπαμπάδων. Εν τω μεταξύ, για «ξεκάρφωμα», κάποιοι θα τρέχουν για μεταπτυχιακά και περισσότερη χαρτούρα, φουσκώνοντας πιο πολύ τα ήδη «γελασμένα» μυαλά τους.
Δυστυχώς, σ’ αυτή τη χώρα, συνηθίσαμε πια τα θαύματα να τα διαχειρίζονται «μεταφυσικές δυνάμεις» και όχι οι άνθρωποι…
protagon