Να είμαστε καλά να γκρινιάζουμε…

Άλλη μια χρονιά φεύγει. Αν ήταν καλή ή κακή, ο καθένας το ένιωσε ξεχωριστά. Στο πετσί του. Αν ήταν καλύτερη ή χειρότερη από προηγούμενες, επίσης. Πετσιά υπάρχουν πολλά κι από τα μυαλά, περισσότερα!

Σίγουρα, πάντως, ήταν μια διαφορετική χρονιά. Κι όχι επειδή …«πρώτη φορά αριστερά». Αν ο Τσίπρας ήταν ραλίστας και ο συνοδηγός τον προειδοποιούσε «φουρκέτα αριστερά», τότε σίγουρα θα έριχνε το αμάξι στα απέναντι βράχια. Κάπου εκεί που είχε πάει με τη θέλησή του και το προηγούμενο. Κάπου …δεξιά!

Τι διαφορετικό ζήσαμε; 
Τρεις εκλογικές αναμετρήσεις σε διάστημα οκτώ μηνών.
Ένα δημοψήφισμα για να αποφευχθεί το νέο μνημόνιο.
Ένα νέο μνημόνιο.
Έναν «αριστερό» πρωθυπουργό που …έπαθε Γιωργάκη και Αντώνη ταυτόχρονα (κακουχία – η σου τύχει).
Μια Δεξιά που καταφέρνει να χάνει όλες τις εκλογές, ακόμα κι όταν πρόκειται για εσωκομματικές.
Κι έναν καθρέφτη, τον ξεχωριστό του καθενός, που άλλον δείχνει σήμερα κι άλλον …σήμερα μετά από λίγη ώρα. Σαν την Ελλάδα και τους νόμους της!

Μια Ελλάδα που δεν έχει από πού να πιαστεί κι ένας -πνιγμένος- Έλληνας που δεν μπορεί να πιαστεί ούτε από τα μαλλιά του. Κι αυτά …δανεικά είναι! Περούκα, για να κουκουλώνει τα κέρατά του.

Ο Έλληνας που έψαχνε κάπου ελπίδα κι όταν του είπαν ότι …έρχεται από αριστερά, στράφηκε εκεί. Που αγχώθηκε στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, που τρομοκρατήθηκε όταν έκλεισαν οι τράπεζες, αλλά και που όταν του ζητήθηκε να πει «ναι» ή «όχι» στο νέο μνημόνιο, φώναξε «ΟΧΙ» με πόνο ψυχής. Και με φόβο. Αλλά φώναξε. Έδωσε εντολή ρήξης. Και μετά …ανακουφίστηκε όταν ο πρωθυπουργός έκανε το ακριβώς αντίθετο. Και τον ξαναψήφισε!

Εδώ που τα λέμε, ο Τσίπρας πρέπει να είναι ο μοναδικός πρωθυπουργός, όχι που κέρδισε τρεις εκλογές σε οκτώ μήνες, αλλά που κέρδισε και τις τρεις με διαφορετική εκλογική δεξαμενή! Πρώτα με κύρια βάση την κεντροαριστερά (λέγεται και απεγνωσμένο ΠΑΣΟΚ), μετά με το σύνολο των αντιμνημονιακών (από την ακροδεξιά ως την ακροαριστερά) και τελικά με τους …ανακουφισμένους (όσους από τους απεγνωσμένους -αλλά κονομημένους- Πασόκους είπαν να δώσουν άλλη μία ευκαιρία, εκείνους από την κεντροδεξιά που …ανάσαναν με το νέο μνημόνιο θεωρώντας πως έσωσαν τα λεφτά τους, αλλά και τα γερόντια που πίστεψαν πως «το πιδί μας έσωσε τις συντάξεις» – αμ δε…)!

Κι αν ξαναψηφίσουμε, πάλι Τσίπρα θα βγάλουμε! Δια της «εις άτοπον» πιθανότατα. Αλλά πάλι εκεί. Γιατί ο Έλληνας το έχει χούι. Θέλει πρώτα να ψηφίζει και μετά να βρίζει. Κι ας ξέρει από πριν (πλέον δεν υπάρχουν δικαιολογίες ούτε για τον Αλέξη) πως αυτό που ψηφίζει, μετά θα το βρίζει. Θα κάθεται εκεί, με το τηλεκοντρόλ στο χέρι, θα βλέπει πως στους ανέργους (στους οποίους ανήκει) θα προστίθενται κι άλλοι, πως στους εργαζόμενους (στους οποίους ανήκει) έρχονται κι άλλα ζόρια με το νέο-πιο νέο-πολύ πιο νέο ασφαλιστικό, πως στους συνταξιούχους (στους οποίους ανήκει) προετοιμάζονται νέες περικοπές και θα αντιδρά δια της απάθειας. Το πολύ πολύ, όταν «φορτώσει» για τα καλά να αλλάξει κανάλι.

Αλλά για να κάνει κάτι ουσιαστικό για το μέλλον του, δεν έχει ανακαλύψει ακόμα το κουμπί στο τηλεκοντρόλ. Θα κάθεται εκεί, στην πολυθρόνα, θα νευριάζει, θα βρίζει, θα παθαίνει και κανένα εγκεφαλικό για να γλιτώνει η κυβέρνηση συντάξεις, αλλά δεν θα ξεκουνιέται. Κι όταν θα τον σηκώνει με το ζόρι ο Τσίπρας για να πάει να ψηφίσει, πάλι τα ίδια θα ψηφίζει. Και μετά θα γκρινιάζει…

Να είμαστε καλά να γκρινιάζουμε, λοιπόν. Τι άλλο να ευχηθώ; Καλή χρονιά; Δεν θα είναι. Έστω, Καλή Πρωτοχρονιά! Και μετά βλέπουμε. Όλο και κάποιο νέο κουμπί θα βρούμε στο τηλεκοντρόλ…

sdna.gr