«Μνήμη της άλωσης» του Απόστολου Παπαδημητρίου

Η ανατολική λεκάνη της Μεσογείου υπήρξε το λίκνο του πολιτισμού της ανθρωπότητας. Εδώ εμφανίστηκαν και στη συνέχεια αναπτύχθηκαν οι τέχνες, τα γράμματα, οι επιστήμες αλλά και οι σημαντικότερες θρησκείες και από εδώ μεταλαμπαδεύτηκαν σε άλλες περιοχές του πλανήτη και κυρίως στην Ευρώπη πρώτα και, μετά από αιώνες, στην Αμερική.  Στην εποχή μας οι μετέχοντες του δυτικού λεγομένου πολιτισμού επιχειρούν την αποκοπή τους από τις πολιτιστικές τους ρίζες και καυχώνται για τον αυτόνομο πολιτισμό της νεωτερικότητας, ο  οποίος θεμελιώνεται στον «ορθό λόγο» και την επιστημονική έρευνα και δεν έχει ανάγκη από μεταφυσικές δοξασίες. Στην αλαζονεία και στην έπαρση που διακρίνει τον δυτικό άνθρωπο αυτός αποκαλεί περιφρονητικά Ανατολή το λίκνο του πολιτισμού και την χαρακτηρίζει μυστικιστική, εκφράζεται μάλιστα υποτιμητικά για τους λαούς της.

Είναι αναμφισβήτητο ότι η Δύση αποτελεί την πρωτοπορεία του τεχνολογικού λεγομένου πολιτισμού. Αλλά, σε αντίθεση με τους πρώτους πολιτισμούς, αυτός ορθώθηκε σε θεμέλια πολιτισμών που προηγήθηκαν. Αν κάνουμε τη διάκριση του πολιτισμού, που είναι πρέπον να γίνεται, σε πνευματικό, με την ευρεία έννοια του όρου, και τεχνολογικό είναι εύκολο να καταλήξουμε σε κάποια απλά συμπεράσματα: Στον χώρο του πνευματικού πολιτισμού δεν έχουν προσθέσει το ελάχιστο στον πλούτο των πολιτισμών που προηγήθηκαν. Τί άραγε πρόσθεσε στη φιλοσοφία οι φιλοσοφική σκέψη των λεγομένων διαφωτιστών; Κάθε τι σπουδαίο και σημαντικό το είχαν διερευνήσει οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Η διδασκαλία του Χριστού ολοκλήρωσε το οικοδόμημα δίνοντας λύση στο καίριο πρόβλημα που ταλάνιζε τους ιδεαλιστές της αρχαιότητας: Πρόσφερε το αιώνιο πρότυπο. Οι «διαφωτιστές» επαναδιατύπωσαν κυρίως ρήσεις αρχαίων Ελλήνων στοχαστών επιχειρώντας να αξιοποιήσουν τη σκέψη τους για να αντιπαλέψουν την ευαγγελική διδασκαλία, την οποία οι πρόγονοί τους στη Δύση είχαν στρεβλώσει και καταντήσει αγνώριστη!

Η πίστη στον Χριστό επιχειρήθηκε να προβληθεί ως αίρεση του ιουδαϊσμού όχι μόνο από τους ακραιφνείς δυτικούς, αλλά και από δικούς μας, οι οποίοι υπό την επήρεια του δυτικού «πνεύματος» μάχονται για την επάνοδό μας στις πατρογονικές δοξασίες. Και διαδίδουν ψευδέστατα ότι το πνεύμα ελευθερίας των προγόνων μας στραγγαλίστηκε από τους πιστούς στον Χριστό και έκτοτε η ανθρωπότητα οπισθοδρόμησε επί αιώνες. Βέβαια  η νέα πίστη δεν επιβλήθηκε δια της βίας στους λαούς της Ευρώπης από κάποιους κατακτητές, αλλά επικράτησε με το αίμα εκατομμυρίων μαρτύρων της πίστης κατά τους τρεις πρώτους χριστιανικούς αιώνες, τους οποίους, μάρτυρες και αιώνες, αγνοούν προκλητικά οι ασκούντες κριτική κατά της Εκκλησίας του Χριστού. Μάλιστα επιχαίρουν για τα όποια ολισθήματα προσώπων σε μεταγενέστερες εποχές στις κοινωνίες, οι οποίες έχουν αποκληθεί, κακώς, χριστιανικές, κυρίως όμως στις δικές τους κοινωνίες, καθώς εκεί αλλοιώθηκε ο ευαγγελικός λόγος. Αντί να γίνει αυτή η διάκριση ενορχηστρωμένη συνεχίζεται η επίθεση από δυτικούς και δυτικίζοντες Έλληνες κατά της αυτοκρατορίας της Ρωμανίας, της οποίας ακόμη και το όνομα έχουν παραχαράξει, με συνέπεια να εδραιωθεί στην ιστορία ο όρος βυζαντινή αυτοκρατορία. Εμπαθείς οι ξένοι και συμπλεγματικοί οι υποτελείς νεογενίτσαροι αναμασούν απόψεις όπως: Υπήρξε αυτή σκοτεινή στο έπακρο υπό θεοκρατικό καθεστώς με πλήρη την αδιαφορία για τις τέχνες τα γράμματα και τον εν γένει πολιτισμό! Οι κατακτητές των λαών της αχανούς δυτικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, Ρωμαίων, Γαλατών, Ισπανών, Σαξόνων, επικρατήσαντες δια της βίας και αφομοιώσαντες αυτούς έβλεπαν ήδη από την εποχή του Καρόλου, που αποκάλεσαν μεγάλο, με φθόνο την καθ’ ημάς Ανατολή. Διακαής πόθος τους ήταν να εξοντώσουν τους «αιρετικούς» της Ανατολής, αφού κυριάρχησαν και επί του Βατικανού. Και το επέτυχαν κατά την 4η «σταυροφορία», οι οργανωτές της οποίας παρεξέκλιναν του σκοπού τους, κυρίευσαν και λεηλάτησαν την Κωνσταντινούπολη. Έκτοτε η βασιλεύουσα των πόλεων δεν συνήλθε. Βέβαια μεγάλη είναι και η ευθύνη των προγόνων μας, οι οποίοι, λόγω της απομάκρυνσης από τον δρόμο του Θεού βίωναν προϊούσα παρακμή, η οποία τους οδήγησε στην οριστική κατάκτηση από απολίτιστο πλην σφριγηλό λαό της άπω Ανατολής.

Λαοί, όπως ο αραβικός και άλλοι της άπω Ανατολής, ειδωλολάτρες πριν, είναι κατανοητό να δεχθούν τη θρησκευτική πίστη που Μωάμεθ. Είναι όμως εντυπωσιακό το ότι εξισλαμίστηκαν όλοι οι λαοί του λίκνου του πολιτισμού, Πέρσες, Μεσοποτάμιοι, Σύροι, Παλαιστίνιοι, Αιγύπτιοι, ακόμη και Έλληνες και Εβραίοι (μερικώς)! Αυτό μαρτυρεί μεγάλη έκπτωση αξιών και δεν είναι επαρκής η αιτιολόγηση με την προβολή των βιαίων εξισλαμισμών. Ασφαλώς υπήρξαν και βίαιοι, όχι όμως όλοι. Αν λάβουμε υπ’ όψη ότι ανεκτίμητοι θησαυροί καταληστεύτηκαν, όπως μαρτυρεί ο πρώτος πορθητής της Πόλης, ο Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουΐνος, συμπεραίνουμε την τρυφηλή ζωή και αποθησαύριση σε πλήρη αντίθεση προς τον ευαγγελικό λόγο. Οι Οθωμανοί δεν βρήκαν πολλά πράγματα να αρπάξουν.

Ο πάπας θεώρησε την πρώτη άλωση θεία τιμωρία των «σχισματικών». Πολλοί ιστορικοί, ακόμη και σήμερα, υπερτονίζουν τον ζηλωτισμό των ανθενωτικών και τους ενοχοποιούν για τη δεύτερη άλωση. Έχοντας απολέσει κάθε επαφή με τη θρησκευτική πίστη αξιολογούν ως παράλογες τόσο την μαρτυρία, όσο και το μαρτύριο. Στην ίδια γραμμή πλεύσης και οι εντόπιοι νεογενίτσαροι περιγελούν τον Λουκά Νοταρά για το «πάθημά» του και αγάλλονται που η αυτοκρατορία του βυζαντινού λαού, ο οποίος είχε υποτάξει τους Έλληνες (ο Κοραής πρώτος θεώρησε έτσι τα πράγματα) είχε το τέλος που της άξιζε! Οι γείτονές μας πανηγυρίζουν κατ’ έτος με θριαμβευτικές τελετές την άλωση, μάλιστα δεν διστάζουν να προβάλουν τη χώρα τους ως διάδοχο της Ρωμανίας και του πολιτισμού της (Νταβούτογλου). Δεν έχουν πολύ άδικο, αφού η ελληνική Πολιτεία δεν αποδέχεται ότι το νεοελληνικό κράτος είναι συνέχεια της Ρωμανίας και επιχειρεί, εξαφανίζοντας από την ιστορική μνήμη μάνα και γιαγιά (τουρκοκρατία και Ρωμανία), μέσω τερατώδους ομφαλίου λώρου, κατασκευασθέντος στη Δύση, να συνδεθεί απ’ ευθείας με την αρχαιότητα! Αλλά όχι μόνο τη διδασκαλία του Χριστού στρέβλωσαν οι δυτικοί κατά τον Μεσαίωνα, αλλά και το ήθος των αρχαίων προγόνων μας, καθώς εκείνοι διδάσκονταν και προσπαθούσαν στον βίο τους να αποφύγουν την ύβριν. Ο βίος των δυτικών διαχρονικά είχε ως επίκεντρο την διάπραξη της ύβρεως. Στην αλαζονεία τους δεν συνειδητοποιούν ότι βιώνουν τραγική παρακμή. Ιταμοί, προκλητικοί στο έπακρο, αυτοθαυμάζονται για τα επιτεύγματά τους, αδιαφορώντας για τα εγκλήματα που διαπράττουν καθημερινά κατά της ανθρωπότητας, ενώ ταυτόχρονα αυτοκτονούν βραδέως, μέσω του εκφυλισμού, ή ταχέως, βυθιζόμενοι στο υπαρξιακό κενό. Εμμένουν να προκαλούν το ισλάμ μη συνειδητοποιούντες ότι δεν υπάρχει πλέον η αυτοκρατορία προς ανάσχεση του κινδύνου και δεν αποτελεί λύση το κλείσιμο των βορείων συνόρων της χώρας μας. Το ισλάμ δεν βρίσκεται πλέον μόνο προ των τειχών της Βιέννης, αλλά έφθασε στις εσχατιές της Δύσης. Και αυτή στην αφροσύνη της εξακολουθεί να το ενισχύει με την άθλια πολιτική της. Όσο για τους νεογενίτσαρους συμπορεύονται με τη Δύση όχι μόνο επιχαίροντες για το τέλος της Ρωμανίας αλλά αρνούμενοι ακόμη και τη σχετικά πρόσφατη γενοκτονία των χριστιανών της Μικράς Ασίας!

Αν οι πρόγονοί μας λόγω της παρακμής δεν κατόρθωσαν να αντικρούσουν  τους κατακτητές, Ρωμαίους και Οθωμανούς Τούρκους, θα καταφέρουν άραγε οι δυτικοί να θριαμβολογούν για τα «επιτεύγματά» τους επί αιώνες, ακόμη και όταν θα λησμονήσουν να γεννούν; Εν αναμονή των εξελίξεων.                    

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.