Η μικρασιατική καταστροφή αποτελεί την τρομακτικότερη συμφορά του ελληνισμού στη μακρόχρονη ιστορία του. Το έχουμε συνειδητοποιήσει άραγε αυτό; Τα γεγονότα που ακολούθησαν μαρτυρούν ακριβώς το αντίθετο. Παραμείναμε ανίκανοι α διδαχθούμε και επαναλάβαμε σφάλματα, τα οποία προκάλεσαν νέες συμφορές όχι βέβαια του ίδιου μεγέθους, καθώς ο ελληνισμός είχε πλέον συρρικνωθεί και περιοριστεί κυρίως εντός της επικρατείας του ελληνικού κράτους.
«Μικρή Ελλάδα, αλλά τίμια», βροντοφώναζαν οι τυφλωμένοι από το πάθος οπαδοί της βασιλείας! Και οι αντίπαλοί τους, οι βενιζελικοί ακόμη και σήμερα καυχώνται για την μεγαλοφυΐα του ηγέτη τους, που διαμόρφωσε την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. Ακόμη και σήμερα που οι δύο παρατάξεις των αστικών κομμάτων εξουσίας ένωσαν τις δυνάμεις τους για να «σώσουν» τη χώρα, αφού πρώτα την παρέδωσαν στους οικονομικούς της δυνάστες, ο λαός δεν φαίνεται να έχει αρκούντως συνειδητοποιήσει τα άθλια παιχνίδια, που οι πολιτικοί της μεταπρατικής μεγαλοαστικής τάξης έπαιξαν σε βάρος αυτού και της χώρας μας.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας υπήρξε ο μόνος κυβερνήτης που αγάπησε τη χώρα και τον λαό της. Όλοι όσοι ακολούθησαν υπήρξαν εξαρτημένοι από τους ισχυρούς, τα συμφέροντα των οποίων υπηρέτησαν με αφοσίωση λαμβάνοντες ως αντάλλαγμα εφήμερη εξουσία, η οποία αρκετές φορές κατέληξε άδοξα. Ήδη ο αγράμματος Μακρυγιάννης το είχε επισημάνει αυτό κατά την εποχή της αντιβασιλείας των Βαυαρών και έγραψε: «Οι πολιτικοί μας και οι ξένοι τρώγονταν και καθένας κύταζε να ‘περισκύση η δική του φατρία. Άλλος το ήθελε Αγγλικόν, άλλος Ρούσσικον και άλλος Γαλλικόν. Οι Αντιβασιλείς μας τήραγαν κι’ αυτείνοι να πάρουν κάνα λεπτό, ότι εις την Ελλάδα ηύραν αλώνι ν’ αλωνίσουν. Πιάσαν φατρίες με τους δικούς μας».
Ποτέ οι πολιτικοί μας δεν τίμησαν τον Καποδίστρια ούτε όμως και ο λαός. Ο ανιδιοτελής γίγας της ευρωπαϊκής διπλωματίας αποτελεί κάρφος στα μάτια όλων των άκρως ιδιοτελών και προσκυνημένων που τον διαδέχθηκαν στην εξουσία υπό το άγρυπνο βλέμμα των ισχυρών προστατών τους, ώστε ως δοτοί ηγέτες μιας δήθεν ανεξάρτητης χώρας να υπηρετούν με προθυμία και χωρίς παρεκκλίσεις τα συμφέροντά τους! Όλοι τους υπήρξαν κατώτεροι ακόμη και του Όθωνα, ο οποίος τουλάχιστον αγάπησε την έρμη τη χώρα μας. Και όμως σε όλους επιδαψιλεύσαμε τιμές: Εθνάρχες αποκλήθηκαν κάποιοι και μάλιστα από τους νεότερους και προκλητικότερα ενδοτικούς στη θέληση των ισχυρών! Τιμήθηκαν με ονομασίες οδών και πλατειών. Όσο για τον Μακρυγιάννη, η έκδοση του δεύτερου βιβλίου του στάθηκε πρώτης τάξεως αφορμή για διαπόμπευση εκ μέρους της μαρξιστικής διανόησης με την κατηγορία του αλαφροΐσκιωτου και σαλεμένου. Ήτανε βλέπετε η θερμή πίστη του που χαλούσε την ιδεολογική τους σούπα! Δεν είναι δυνατόν ένας βαθιά θρησκευόμενος να είναι προοδευτικός!
Η συμφορά άρχισε με τη διαμάχη Βενιζέλου Κωνσταντίνου. Έτσι απλά την προβάλλουμε ως εγωιστική αντιπαράθεση δύο προσώπων. Όχι πως δεν ήταν μια πτυχή της όλης σύγκρουσης η αρχομανία. Χάνουμε την ουσία όμως, όταν αδυνατούμε να διεισδύσουμε στην ουσία και να κατανοήσουμε ότι η αρχομανία αξιοποιείται διαχρονικά από τους ισχυρούς, οι οποίοι αναζητούν ηγέτες πρόθυμους να τους υπηρετήσουν. Ο Βενιζέλος ήταν ένας τυπικός αγγλόφιλος. ΟΙ οπαδοί του ως σήμερα υπερτονίζουν την πολιτική και διπλωματική του δεινότητα. Δεν είναι όμως αυτό το ουσιώδες, το οποίο άλλωστε δεν αμφισβητούμε. Άλλο είναι το σημαντικό: Υπηρέτησε ή όχι τα αγγλικά συμφέροντα, με τα οποία απλά συνέκλιναν και τα δικά μας σε κάποια φάση; Ο Κωνσταντίνος αποδείχθηκε απρόβλεπτος για τους «προστάτες» μας Άγγλους, τους επικυριάρχους του ελληνικού προτεκτοράτου. Υπετάγη στη σύζυγό του και στην πολιτική της χώρας της. Μήπως η ως σήμερα ανεξιχνίαστη δολοφονία του πατέρα του στόχευε σ’ αυτό το απρόβλεπτο για τους Άγγλους;
Είσοδος στον πόλεμο ή ουδετερότητα; Τα προτεκτοράτα δεν έχουν λόγο. Εκτελούν εντολές και μάλιστα υπό την πίεση αγρίων εκβιασμών. Αν δεν συστρατευθείτε, θα σας συρρικνώσουμε. Εδάφη σας θα προσαρτιστούν σε συμμάχους μας στον πόλεμο. Αν πολεμήσετε μαζί μας κάτι θα δώσουμε και σε σας! Τι μπορούσε να αναμείνει η Γερμανία περισσότερο από την ουδετερότητα; Για συστράτευση στο πλευρό των κεντρικών αυτοκρατοριών ούτε λόγος. Γνώριζαν πού ανήκε η «μικρά πλην υπερήφανος Ελλάς»! Έτσι προέκυψε ο διχασμός. Από αγάπη προς την πατρίδα, την οποία να σώσουν αμιλλώνταν οι μονομάχοι; Αν την αγαπούσαν θα μόνιαζαν. Αυτοί τη διαίρεσαν με την «Τριανδρία» να αποσπά μέρος της με την προκλητική επέμβαση στα εσωτερικά μας των Αγγλογάλλων, οι οποίοι συμπεριφέρθηκαν στον βορειοελλαδικό λαό ως κατακτητές!
Οι Γερμανοί έχασαν τη μάχη της Ελλάδος, έχασαν και τον πόλεμο. Τον πόλεμο της αθλιότητας των χαρακωμάτων, όπου μια φορά κάποιοι από τους εμπόλεμους θυμήθηκαν ημέρα Χριστουγέννων ότι είναι χριστιανοί και γιόρτασαν από κοινού τη γέννηση του Θεανθρώπου σκανδαλίσαντες τους επιτελείς τους, που τους χαρακτήρισαν απάτριδες!
Οι «σύμμαχοί» μας μας έταξαν εδάφη, που προηγουμένως είχαν τάξει στους Ιταλούς. Και με την ανακωχή, στην οποία υποχρεώθηκε η Τουρκία, βρήκαν εμάς βολικούς να αποστείλουν να επιβλέψουμε τον αφοπλισμό του τουρκικού στρατού! Δεν σχημάτισαν στρατό με συμμετοχή όλων των «συμμάχων». Έπρεπε να πληρώσουμε την καθυστέρηση να εξέλθουμε στον πόλεμο! Ποτέ τους δεν διανοήθηκαν να μας αποκαλέσουν ελευθερωτές. Και όχι μόνο αυτοί οι διαχρονικά δόλιοι, αλλά και οι αναδυόμενοι στη χώρα μας διεθνιστές του κομμουνισμού, που θεώρησαν την εκστρατεία στη Μικρασία ιμπεριαλιστικό πόλεμο της μπουρζουαζίας! Και ο «εθνάρχης» Βενιζέλος θριαμβευτής εγκατέστησε στη Σμύρνη πρόσωπο σκοτεινό και ανερμήνευτο ακόμη και σήμερα, παρά τις τόσες έρευνες. Και λάμβανε ο «εθνάρχης» προφορικές (ούτε καν γραπτές) εντολές από τα αφεντικά. Και προχωρούσε ο στρατός μας, ενώ οι «σύμμαχοί» μας Ιταλοί εκδήλωναν απροκάλυπτα τα ανθελληνικά τους αισθήματα με τις ευλογίες και του Βατικανού, το οποίο ονειρευόταν τον αφανισμό των «σχισματικών» στην Ανατολή, όπως πριν από οκτακόσια χρόνια επί «σταυροφοριών». Και πέρα στην Κιλικία άλλοι «σύμμαχοί» μας, οι Γάλλοι εγκατέλειπαν άφθονο στρατιωτικό εξοπλισμό στον Κεμάλ, αν και αυτός τους είχε ταπεινώσει εξοντώνοντας μονάδες του στρατού τους. Τα σκοτεινά κέντρα είχαν πλέον αποφασίσει τον αφανισμό μας και εμείς καμαρώναμε με τις επιτυχίες μας, μη θέλοντας όμως να έρθουμε σε επαφή με τους αντάρτες του Πόντου, οι οποίοι αν οπλίζονταν θα αποτελούσαν ανασχετική δύναμη στα σχέδια του Κεμάλ. Καταγγελίες επί καταγγελιών των «συμμάχων» κατά του ελληνικού στρατού για διάπραξη εγκλημάτων! Άραγε διαπράχθηκαν; Ασφαλώς ναι. Αλλά πόσα ήταν αυτά, ώστε να δικαιολογήσουν το ανθελληνικό μένος των αναθεωρητών της ιστορίας μας, οι οποίοι εξισώσουν θύτη και θύμα στο όνομα αρρωστημένου νεοταξικού ή μαρξιστικού διεθνισμού;
Η συμφορά ολοκληρώθηκε, επειδή διενεργήσαμε εκλογές εν μέσω πολέμου. Στην εξουσία, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, υπήρχαν προδότες του ελληνισμού. Υπήρξαν και άλλοι , που στο μέτωπο μοίραζαν προκηρύξεις υπέρ του μπολσεβικικού διεθνισμού, που τότε συμμαχούσε με τον πλέον ωμό εθνικιστή και σφαγέα Κεμάλ.
Και ο εθνομάρτυς και άγιος πλέον της Εκκλησίας μητροπολίτης Σμύρνης πλήρωσε με το αίμα του την απόκλιση από την πάγια ειρηνική θέση της Εκκλησίας, από την οποία χρεώθηκε για να πιστώσει το Γένος, το οποίο τόσο την πληγώνει σήμερα. Χλευάζει και λοιδωρεί τα ιερά και όσια ο κόσμος της πολιτικής, της οικονομίας και της διανόησης και πιστώνει τους κατακτητές μας με τις απομείνασες οικονομίες του λαού, προκειμένου να αγοράσει πανάκριβα τα «προϊόντα» ενός ολέθριου πολιτισμού. Γιατί παραξενευόμαστε με τα κακά που μας βρίσκουν;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»