« ..μια σακούλα αναμνήσεις» της Ντίνας Παπαγεωργίου

By administrator on 06/05/2017

…και πάλι πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που τα είπαμε…και ο καιρός περνάει, και οι καταστάσεις διαφοροποιούνται και όλα μπορούν να αλλάξουν,εκτός από τη μαγεία αυτής της πόλης! Και τώρα που το καλοσκέφτομαι,ούτε και οι αναμνήσεις αλλάζουν…αλλά θα σταματήσω να πληκτρολογώ αόριστα και θα μπω στο κυρίως θέμα:

Η νοσταλγία για αναζήτηση παλαιότερων φωτογραφιών της μεγάλης μου αγάπης,της Καστοριάς,ήταν ο λόγος που έπεσε στα χέρια μου μια σακούλα γεμάτη από δαύτες (ναι,ναι..στις αναμνήσεις αναφέρομαι)..!Ακόμα και η σακούλα που περιέχε όλα αυτά τα στιγμιότυπα μιας άλλης επoχής,είχε κάτι από τα παλιά..!Επιγραφή από μαγαζί που πλέον δεν υπάρχει,σε μια κατάσταση ‘αποσύνθεσης’,αλλά ακόμα και αυτό είχε τη χάρη του.Με έντονο το αίσθημα της περιέργειας,στο μισοσκοτεινό δωμάτιο,έριξα κάτω όλο το περιεχόμενο..και σαν καλή εξερευνήτρια,ξεκίνησα την αναγνώριση προσώπων και τοπίων.Πόσο μα πόσο όμορφο quiz να προσπαθείς να βρείς τη σωστή απάντηση;

Να κοιτάζω τα τοπία πίσω από τα πρόσωπα και να θαυμάζω την απλότητά της..μια απλότητα που,όχι δεν χάθηκε τελείως,που υπάρχει ακόμα σε μερικά σημεία της,παρά τον εκμοντερνισμό της.Για αυτό και ξεχωρίζει,για αυτό και αγαπιέται από όποιον την επισκέπτεται.Μια απλότητα που την βρίσκεις όχι μόνο στα σημεία της,αλλά και σε ανθρώπους.Ξέρετε,αυτούς που συναντώ καμιά φορά στα δρομάκια που περπατάω για να φωτογραφίζω..στη γυρολιμνιά που με χαιρετάνε και ας μην με ξέρουν..φυσιογνωμίες γλυκές που στο πρόσωπό τους οι ρυτίδες τους είναι σαν ρωγμές του χρόνου.Σαν άλλες διαδρομές,που περπατάν οι δικές τους αναμνήσεις.

Μέσα σε αυτή τη σακούλα βρήκα πολλούς θησαυρούς,που θα σας τους χαρίζω σιγά σιγά,μα μία φωτογραφία με ‘κλείδωσε’.Εμοιαζέ τόσο πολύ με μια φώτογραφία,που την ίδια εκείνη ημέρα είχα απαθανατίσει!Δεν θα μπορούσα λοιπόν να μην ξεκινήσω το ταξίδι στον χρόνο με εκείνη…

Μπείτε στη βάρκα που γράφει “Γυρολιμνιά Καστοριάς“ και πάμε να κάνουμε μια βαρκάδα στο παρελθόν..στην Καστοριά του ‘τότε’.

Ή μήπως τελικά δεν είναι και τόσο ‘παρελθόν’;Μήπως είναι σαν..’τώρα’..;

Την αγάπη μου…