Η έρευνα που κάναμε, μέχρι τώρα, έδειξε ότι οι Τυρρηνοί ήταν ένας λαός πολύ ταξιδευτής, γνώστης της θάλασσας και της ναυτικής τέχνης και κάθε φορά, που η γη που κατοικούσε, δεν μπορούσε να τον θρέψει, αναζητούσε άλλους τόπους για κατοικία.
Αυτές τις διαδρομές στις μετακινήσεις τους αναζητήσαμε και τις παραθέτουμε, ξεκινώντας από την Δ. Μακεδονία κατευθυνόμενοι προς τα ανατολικά μέρη.
ΚΡΕΣΤΟΝΙΑ (ΚΡΗΣΤΟΝΙΑ-ΚΡΙΣΤΟΝΙΑ)
Κατά τα γραφόμενα, ένα μέρος της, καταλαμβάνονταν από τους Πελασγούς -Τυρρηνούς , οι οποίοι μιλούσαν μια διαφορετική γλώσσα από τους γείτονές τους ( Θράκες και Παίονες ), γλώσσα που μιλούσαν αργότερα οι υπόλοιποι Έλληνες . Η Κρηστωνία ήταν αρχαία επαρχία της Μακεδονίας., δίπλα στις πηγές του του σημερινού Γαλλικού {Εχέδωρου στην αρχαιότητα),ποταμού. Η Κρηστωνία χαρακτηριζόταν, ως η γη της υγείας, της ευθυμίας και του εμπορίου. Από όλη τη Κρηστωνία, οι αρχαίοι συγγραφείς αναφέρουν ότι, μόνο την πρωτεύουσά της, που ήταν η Κρηστώνα (αρχ.: Κρηστών). Νεότεροι όμως, περιλαμβάνουν σε αυτήν, τη Μυγδονία, με τις πόλεις: Αντιγόνεια, Ξυλόπολις, Τέρπυλος, Καραβία και Γυναικόκαστρο. Σήμερα, η περιοχή της αρχαίας Κρηστωνίαςς εντάσσεται στις Περιφερειακές ενότητες του Κιλκίς και της Θεσσαλονίκης.
ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ
Στην αρχαιότητα η χερσόνησος του Άθω ,δεν ήταν φυσικά αυτό που είναι σήμερα, δηλαδή, το Άγιο Όρος της Χριστιανοσύνης με μονές, ασκητάρια ή άλλους χώρους λατρείας,όπου η παρουσία των γυναικών είναι αυστηρά απαγορευμένη, αλλά μια περιοχή που κατοικείτο, όπως ολόκληρη η χώρα, με πόλεις ή άλλους οικισμούς και λεγόταν Ακτή.
Στην Ακτή, υπήρχαν ελληνικές πόλεις και γι’ αυτό μιλούν, αρχαίοι ιστορικοί και γεωγράφοι. Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Δημοσθένης, Στράβων, ο δε αρχαιότατος γεωγράφος Σκύλαξ ο Κορυανδεύς κατονομάζει (στο «Περίπλους», παρ.16) και πόλεις όπως: «Δίον Ελληνίς», «Κλεωναί Ελληνίς», «Χαράδρια Ελληνίς», «Ολόφυξος Ελληνίς» και “Σάννη Ελληνίς”. Μάλιστα, ο Θουκυδίδης αναφέρει τους κατοίκους, ως Τυρρηνούς, μιλώντας για την επιτυχία ( άλωση της Αμφιπόλης )του στρατηγού Βρασίδα, κατά τον Πελοποννησιακό πόλεμο και την αμέσως μετά εκστρατεία του, ενάντια της” λεγομένης Ακτής ‘,’όπου αρχίζει η Διώρυγα του Ξέρξη.
Σε άλλο σημείο τονίζει τα εξής: ”Οι περισσότεροι, κάτοικοι είναι Πελασγοί (από τους Τυρρηνούς που κατώκησαν εις παλαιοτέραν εποχήν την Λήμνον και τας Αθήνας), αλλα και Βισάλται, Κρηστωναίοι και Ηδώνες Οι περισσότεροι προσχώρησαν προς τον Βρασίδα. Μόνη η Σάνη και το Δίον αντεστάθησαν. Και ο Βρασίδας παρέμεινε με τον στρατόν του και ηρήμωνε το έδαφός των”. Από την Χαλκιδική πέρασε και ο Αινείας, ιδρύοντας πόλη, κοντά στη Ν. Μηχανιώνα ή την Επανομή, που πολλοί τον συνδέουν και με την αντίστοιχη πόλη των Ελλήνων, στην Ιταλία και την ίδρυση της Ρώμης ,τους Τυρρηνούς αλλά και κατά μια εκδοχή, τη δημιουργία της Ελίμειας, τόσο στην Δυτ. Μακεδονία όσο και στην Δυτική Σικελία.
Τέλος, να πούμε ότι ο Ηρόδοτος θεωρεί ότι οι κάτοικοι της Ακτής ήταν ”πληθυσμιακά υπολείμματα των Τυρρηνών, εκείνων που είχαν τελικά εγκατασταθεί στην Ουμβρία της Ιταλίας”.
ΝΗΣΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ
Τους Πελασγοτυρρηνούς τους συναντούμε σε πολλά νησιά του Βορείου Αιγαίου όπως Λήμνο,Λέσβο,Ιμβρο,Τένεδο,
ΛΗΜΝΟΣ
Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος έγραψε ότι, οι παλαιότεροι κάτοικοι της Λήμνου ήταν ”πειρατές Τυρσηνοί, δηλ. Προέλληνες” πράγμα που συμφωνεί με το ότι ο Όμηρος ονομάζει τους ‘κατοίκους της Σιντίας “αγριοφώνους”. Εκεί, οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι, ξεκίνησε η ανάπτυξη της μεταλλουργίας, που είχε αποδοθεί στον Ήφαιστο. Σύμφωνα με το μύθο ο Δίας, μετά από έναν καβγά με την Ήρα, εκσφενδόνισε από τον Όλυμπο τον Ήφαιστο, καθώς αυτός υπερασπίστηκε την μητέρα του, με αποτέλεσμα να πέσει στη Λήμνο και έκτοτε να μείνει ανάπηρος.
Οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού, τους οποίους ο Όμηρος αποκαλεί Σίντιες, που σύμφωνα με το μύθο, ήρθαν από την Ανατολή (Φρυγία) και ήταν “αγριόφωνοι” (=σκληροί, αφιλόξενοι), τον περιέθαλψαν κι εκείνος σε αντάλλαγμα τους δίδαξε την τέχνη της κατεργασίας των μετάλλων, στήνοντας το εργαστήριό του στο ηφαίστειο Μόσυχλος της Λήμνου. Κατά το μύθο, ο Ήφαιστος μεταβίβασε τη γνώση της τέχνης στους Καβείρους, παιδιά που απέκτησε από τη νύμφη Καβειρώ.
Ο αείμνηστος καθηγητής της φιλοσοφικής σχολής Θεσσαλονίκης, Ιωάννης Κακριδής, μιλά για την σχέση Ετρούσκων -Λημνο-Τυρρηνών, αναφερόμενος στο έργο του Αισχύλου “Κάβειροι”-οι δαίμονες της Λήμνου¨: “Οι κάτοικοι της Λήμνου χαρακτηριζόταν από το Όμηρο “Σίντιες αγριόφωνοι”, ονομαζόταν από τους ΄Ελληνες Τυρσηνοί και ταυτιζόταν με τους Ετρούσκους της Ιταλίας αλλά και τους Πελασγούς (Οι Τυρσήνοι ή Τυρρηνοί εθεωρούντο Πελασγικά φύλλα)”.
ΛΕΣΒΟΣ
Και η Λέσβος κατά τον Στράβωνα, (Ε, κεφ.Β΄), λεγόταν Πελασγία, που, σαφώς, σημαίνει ότι κατοικείτο από Πελασγούς. Μια από τις πόλεις που δημιούργησαν οι Πελασγοί είναι και η Μήθυμνα, η οποία βρίσκεται στη βόρεια βορειοδυτική ακτή του νησιού, 62 χλμ. βορειοδυτικά της Μυτιλήνης.
Η χρονολογία ίδρυσης της Μήθυμνας, σύμφωνα με τις υπάρχουσες πηγές, τοποθετείται ανάμεσα στο 1140 και 1053 π.Χ. Η Μήθυμνα ανέπτυξε εμπορικές σχέσεις με την Θράκη, τον Ελλήσποντο και την απέναντι της, Τρωική παραλιακή ζώνη.
Η Άσσος στην Μικρά Ασία αναφέρεται, από το Μύρσιλο, ως “Μηθυμναίων κτίσμα”. O Όμηρος ονομάζει το νησί Mάκαρος έδος, δηλαδή βασίλειο του Mάκαρα.
Οι Πελασγοί αναφέρονται ως οι πρώτοι εποικιστές της Λέσβου, με βασιλέα τον Μάκαρα και τα παιδιά του, την Μυτιλήνη, την Μήθυμνα, την Αντισσα, την Αρίσβη και τον Ερεσσο. Kατά τον Tρωϊκό Πόλεμο, η πόλη της Mήθυμνας είχε υποστεί συχνά επιθέσεις των Aχαιών, καθώς, με απόφαση του αρχηγού των Πελασγών Πυλαίου, συμμάχησε με τους Τρώες.
Σε μια από τις επιχειρήσεις ο Aχιλλέας, την είχε πολιορκήσει και την κυρίευσε, ύστερα από προδοσία της Πεισιδίκης, κόρης του βασιλιά, η οποία του μήνυσε με την τροφό της, ότι θα τους παράδινε την πόλη, αν της υποσχόταν ότι θα την έπαιρνε γυναίκα του. Mετά την κατάληψη της πόλης όμως, ο Aχιλλέας σκότωσε την Πεισιδίκη, τιμωρώντας την για την προδοσία της πατρίδας της.
Δείτε περισσότερα στο video που ακολουθεί
