«Messer in der brust» του Αρκτούρου

Μερικές φορές, σκέφτομαι ότι δεν είναι καθόλου πρακτικό να μιλάμε και να γράφουμε για έναν κόσμο και μια συγκεκριμένη κοινωνία -την δική μας, εν προκειμένω- σε πλήρη σήψη, ούτε και φυσικά θέλω να πέσω σε σχετικισμό. Άλλες πάλι φορές, ίσως και τις ίδιες με τις προηγούμενες, θέλω απλώς να εκφράσω τί μου αρέσει και τί δεν μου αρέσει. Κατά κάποιον τρόπο, γι’ αυτό και γράφω. Στις συζητήσεις, σε όσες εν πάση περιπτώσει μοιάζουν πλέον με αυτές, νιώθω ότι κανείς δεν με ακούει. Καθένας ακούει ό,τι θέλει, ό,τι τον συμφέρει ή τον βολεύει. Στον απόηχο των τελευταίων ωρών, με το συναίσθημα να έχει συνθλιβεί σε γραμμές του νου από σίδερο που γίνονται κείμενο, για πολλούς αδιάφορο, είμαι αναγκασμένος να εκφράσω τους εν γένει προβληματισμούς μου, όπως άλλωστε κάνω πάντοτε. Δικαίωμα.

Το θέμα με τους πλειστηριασμούς των σπιτιών και επιχειρήσεών μας, που τις τελευταίες ημέρες ήρθε και πάλι στο προσκήνιο, μετά τις απαράδεκτες εικόνες από την Καστοριά, αν δεν ιδωθεί επί τη βάσει μιας συνολικής διευθέτησης του ζητήματος που το προκάλεσε, του λογιστικού ελέγχου του χρέους συμπεριλαμβανομένου, σίγουρα θα πρέπει να το κατανοήσουμε ως έχει (εκ του αποτελέσματος και μόνο, με άλλα λόγια). Πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας και βασικής επιχειρηματικής στέγης σημαίνει ρήξη της κοινωνικής συνοχής (δεν έχω σπίτι, άρα δεν έχω πίστη, άρα δεν έχω σχέσεις), δημιουργία νέας φουρνιάς αγανακτισμένων πολιτών (τους οποίους δεν επιθυμώ να παρουσιάσω συλλήβδην ως θύματα), και εν τέλει είναι η απόλυτη επιβεβαίωση ότι το σύστημα αναπαράγει τον εαυτό του. Αυτά τα κροκοδείλια, ότι πρέπει να σώσουμε τις τράπεζες επειδή χρειαζόμαστε τις τράπεζες, να πάτε να τα πείτε στα αμφιβόλου ποιότητας και σκοπού ακροατήριά σας. Βεβαίως και χρειαζόμαστε τις τράπεζες· αλλά όχι επειδή βουλιάζουν. Αν μια τράπεζα, λοιπόν, απεδείχθη διαχρονικά και συστηματικά ανίκανη να έχει φερέγγυους πελάτες (εκτός αν πιστεύει κανείς ότι η εμπιστοσύνη πωλείται, εκμισθώνεται ή χαρίζεται), και οι οποίοι θα αποπληρώνουν τα δάνειά τους, ιδανικά στην ώρα τους, δάνεια τα οποία η ίδια τους πούλησε (άρα αποτελούν μέρος του κύκλου εργασιών της, ίσως και το βασικότερο), τότε ας κλείσει, και στην θέση της ας ανοίξει μια νέα, υγιής τράπεζα. Αλλά ποιός το τολμάει;

Προσοχή, λοιπόν. Είμαι της γνώμης ότι δεν πρέπει επ’ ουδενί να πάμε σε δεύτερη εκλογική αναμέτρηση. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι συν αυτώ ετοιμάζονται να παίξουν ένα πολύ άσχημο παιχνίδι, εφόσον όμως η αντιπολίτευση, συνολικά, δηλαδή όλα τα κόμματα που θα καταφέρουν να εισέλθουν στο κοινοβούλιο, είναι προαποφασισμένη να συμμετάσχει σε αυτό. Διότι, ο Μητσοτάκης, γνωρίζοντας τον κατακερματισμό που ενυπάρχει στα υπόλοιπα κόμματα, ιδίως της αριστεράς (σε πολλά εισαγωγικά), θα παραδώσει την επομένη των εκλογών την διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας στο δεύτερο κόμμα, για να το παίξει “δημοκράτης”, ότι και καλά δηλαδή δεν φοβάται να παίξει και συνεπώς δεν φοβάται να χάσει, ενώ επί της ουσίας είναι αυτός που ορίζει το παιχνίδι. Στην δε περίπτωση που είναι δεύτερο κόμμα και το πρώτο δεν έχει αυτοδυναμία ή έχει οριακή αυτοδυναμία, θα κάνει πάλι το ίδιο, δηλαδή θα παραδώσει την εντολή στο τρίτο κόμμα (εφόσον του ανατεθεί). Το δεύτερο κόμμα, που στην υπόθεση εργασίας που υιοθετώ είναι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. (με βάση την συσπείρωση που υπάρχει στην Ν.Δ. και το γεγονός ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μαζί του όλο το σύστημα, καθώς έχει εξαγοράσει τους πάντες και τα πάντα), θα πρέπει να αναλάβει τον ρόλο του ενωτή σύσσωμης της αντιπολίτευσης, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας με το τρίτο ή/και το τέταρτο κόμμα, κλπ., αλλά και πάλι θα πρέπει η υπόλοιπη αντιπολίτευση να θέλει να συνεργαστεί μαζί του (σεβόμενος, φυσικά, την κριτική τους στάση απέναντί του, κάτι που καθιστά μια πιθανή συνεργασία ακόμα περισσότερο απίθανη). Εδώ ενυπάρχει το μεγαλύτερο αγκάθι, το οποίο ο Κυριάκος Μητσοτάκης γνωρίζει πολύ καλά (και δεν είναι και ο μόνος), γι’ αυτό και θέλει δεύτερες εκλογές. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι όλα τα συστημικά media προεξοφλούν από τώρα την προσφυγή σε δεύτερη κάλπη, επιβεβαιώνοντας πλήρως ότι οι δημοσκοπήσεις που κραυγάζουν για μια Ν.Δ. αδιαφιλονίκητη, είναι στημένες. Η τελευταία διερευνητική εντολή θα ανατεθεί από την Π.τ.Δ. στο τρίτο σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμμα, δηλαδή στο ΠΑ.ΣΟ.Κ.-ΚΙΝ.ΑΛ. (από το οποίο δεν περιμένουμε τίποτα και ούτε θέλουμε να περιμένουμε τίποτα· αρκεί να θυμηθούμε την περίοδο 2012-2014). 

Στην δεύτερη λοιπόν κάλπη, που μακριά από ‘δώ θα διεξαχθεί τουλάχιστον έναν μήνα μετά, και με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε έξοδα για το δημόσιο και κόπωση για τους πολίτες, πλην φυσικά του απευκταίου της αποτελέσματος (θυμίζω την πολιτική κρίση στην Γερμανία του 1932-33), ο Μητσοτάκης και η συσπειρωμένη Ν.Δ. είναι σε θέση να εκμεταλλευτούν την ενισχυμένη αναλογική, που ισχύει πλέον για τις επαναληπτικές εκλογές, αφού αυτοί την νομοθέτησαν- Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει! Ενισχυμένη αναλογική σημαίνει ότι το πρώτο σε ψήφους κόμμα θα πάρει bonus έδρες, με στόχο να σχηματιστεί κυβέρνηση μονοκομματικής αυτοδυναμίας, για να ψηφίζει και να κάνει ό,τι θέλει, εντός και εκτός βουλής, μέχρι και το 2027. Αν ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι πρώτο κόμμα στην πρώτη αναμέτρηση, αλλά δεν καταφέρει να είναι αυτοδύναμος, θα πρέπει να λειτουργήσει όπως θα λειτουργούσε αν ήταν δεύτερο κόμμα. Μην τολμήσει να σκεφτεί το ενδεχόμενο να ενδώσει στην αλαζονεία της “νίκης” της πρώτης κάλπης, με στόχο να πάει σε δεύτερη, για να έχει δική του αυτοδυναμία (διότι ούτε πρόκειται, ούτε και θέλουμε να την έχει). Θα πρέπει δηλαδή να ακολουθήσει όσα προανέφερα, με μόνο στόχο να πετάξει τον Μητσοτάκη και το διεφθαρμένο του πολιτικό προσωπικό έξω από το παιχνίδι, ακόμα και αν χρειαστεί να συνεργαστεί με ορισμένους βουλευτές της Ν.Δ. και του ΠΑ.ΣΟ.Κ.-ΚΙΝ.ΑΛ., που θα θελήσουν να συνδράμουν για το καλό του τόπου, προφανώς αφού πρώτα ανεξαρτητοποιηθούν από το κόμμα εκλογής τους. Βέβαια, νομιμοποιείται η δημιουργία μιας κυβέρνησης συνεργασίας, χωρίς την συμμετοχή σε αυτήν του πρώτου σε ψήφους κόμματος, εν προκειμένω της Ν.Δ.; Απ’ την άλλη, ναι μεν είναι το πρώτο κόμμα, αλλά ούτε αυτοδύναμο είναι, ούτε και να συνεργαστεί επιθυμεί, άρα είναι αυτό που οδηγεί την χώρα σε δεύτερες εκλογές.

Δυστυχώς, όλα δείχνουν ακόμα και μια ενδεχόμενη συγκυβέρνηση Μητσοτάκη-Τσίπρα-Ανδρουλάκη, που όμως είναι μια λύση ανάγκης και θα πρέπει ως τέτοια να γίνει αποδεκτή από όλους μας, όπως περιέγραψα προηγουμένως, αν αναλογιστούμε ότι στον αντίποδα θα έχουμε έναν Μητσοτάκη αυτοδύναμο και παντοδύναμο, μετά τις θεός φυλάξει δεύτερες εκλογές, ή μια συγκυβέρνηση Μητσοτάκη-Ανδρουλάκη, δηλαδή άλλη μια κακόγουστη επανάληψη της οικτρά αποτυχημένης συνταγής της πολιτικής τερατογένεσης Σαμαράς-Βενιζέλος και σία, εταιρεία περιορισμένης ευθύνης.

Συνιστώ, τέλος, την προσοχή όσων με διαβάζουν στον ρόλο που καλείται να παίξει η Π.τ.Δ. στην προσπάθεια σχηματισμού κυβέρνησης, την επομένη των εκλογών, τόσο κατά την διάρκεια των διερευνητικών εντολών, όσο και στην περίπτωση που αυτές αποβούν άκαρπες. Στο συμβούλιο που θα συγκαλέσει, παρουσία όλων των αρχηγών κομμάτων που στο μεταξύ θα έχουν θέση στο νέο κοινοβούλιο, θα πρέπει να εξαντλήσει όλα τα νομικά εργαλεία που έχει στα χέρια της, ως θεσμός, ώστε να μην πάμε σε δεύτερη εκλογική αναμέτρηση. Ως εκ τούτου, η συνάντηση αυτή δεν θα πρέπει να έχει τυπικό, αλλά βαθιά ουσιαστικό χαρακτήρα.

Το παραπάνω είναι ένα πραγματιστικό σχήμα. Ιδανικά, θέλω στην βουλή μου νέα κόμματα και καινούριους ανθρώπους.

Το κείμενο αυτό γράφτηκε λίγο πριν το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, στου οποίου τον εθνικό θρήνο δεν επιθυμώ να συμμετάσχω (όχι τουλάχιστον δημοσίως), και το οποίο δεν αναιρεί τίποτε από όσα γράφω. Πολιτικοί και άλλοι θεσμικοί παράγοντες, με την στάση τους επί του θέματος, επιβεβαίωσαν για πολλοστή φορά το επίπεδό τους. Μέσα σε αυτούς και πολλοί ιδιώτες, που βρήκαν την ευκαιρία να περιαυτολογήσουν δημοσίως και αορίστως. Καταγγέλλω εκ νέου το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης για την στάση που συστηματικά κρατάει επί του ζητήματος της εκ μέρους των ΜΜΕ ακραίας οπτικοακουστικής εμπορευματοποίησης του πόνου, της αγωνίας και της ελπίδας.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.