Μάθημα ζωής από τον άνεργο Λευτέρη

Προχθές έλαβα στο e-mail μου μία επιστολή με την υπογραφή ενός  27χρονου άνεργου και το τηλ του. Το Όνομα του, Λευτέρης  Κ.

Του τηλεφώνησα για να επιβεβαιώσω τα γραφόμενα .

Διαπίστωσα ότι ήταν όντως μία φωνή απόγνωσης από έναν νεοέλληνα βιοπαλαιστή που αγωνίζεται να σταθεί στα πόδια του.

Στην άλλη άκρη της γραμμής άκουγα έναν άνθρωπο που έδειχνε  τολμηρός, γεμάτος ενέργεια να  θέλει να δουλέψει και να ζήσει αξιοπρεπώς .

Απόφοιτος ΤΕΙ,  παραϊτριακων επαγγελμάτων ο Λευτέρης δεν κατάφερε να δουλέψει στο τομέα του καθώς όπως μου εξήγησε, δεν είχε μέσο, για να τρουπώσει κάπου.

Ο πατέρας του οικοδόμος  και η μητέρα του ασχολείται με τη φροντίδα της πολυμελούς οικογένειας  και τα  τέσσερα παιδιά της.

“Δεν σας στέλνω την επιστολή για να μου βρείτε δουλειά αλλά να βγάλω το άχτι μου για την Ελλάδα και τους Έλληνες . Όχι τους νεοέλληνες αλλά τους παλαιότερους. Κυρίως αυτούς που κυβέρνησαν τη χώρα αυτή”, ήταν οι πρώτες κουβέντες  του.

Και συνέχισε: “Εξίσου ευθύνες έχει και η  γενιά των πατεράδων  μας που έζησαν σαν πρίγκιπες και σε εμάς παρέδωσαν τα αποφάγια…Τα βομβάρδισαν όλα και εμείς σήμερα  μαζεύουμε τη στάχτη…”

Παραθέτω την επιστολή που πραγματικά εκπέμπει μηνύματα με πολλούς αποδέκτες :

Γεια σας , είμαι ο Λευτέρης. Ζω στη Νέα Ιωνία Αττικής.

Πρόσφυγες  από τη Μικρά Ασία οι πρόγονοι μου αλλά προκομμένοι άνθρωποι.

Λέω και εγώ να τους μιμηθώ αλλά ποιά χώρα με περιμένει ….

Οι παππούδες μου ήρθανε στη μεγάλη πατρίδα, την Ελλάδα.

Γιατί άραγε να τους μιμηθείς; Θα αναρωτηθεί κάποιος .Αν και είναι αυτονόητο.

Είμαι 27 χρόνων. Ζω με τους γονείς μου. Ο πατέρας μου είναι οικοδόμος και έχει να κάνει μεροκάματο εδώ και κάτι  μήνες, η μητέρα μου, οικιακά. Άλλωστε έχει και ακόμα τρία παιδιά να φροντίσει.

Να ´ρθω στα δικά μου ….

Αν και έχω σχέση με μία εκπληκτική κοπέλα, αναγκάζομαι και μένω με τους γονείς μου οι οποίοι πρόσφατα βγήκαν σε σύνταξη με εθελούσια έξοδο από το δημόσιο .

Φοβούμενοι μη χάσουν ότι είχαν εξασφαλίσει μέχρι σήμερα, την έκαναν …

Τελείωσα παραϊατρικά στο ΤΕΙ Λάρισας. Από τα 22 μου που τελείωσα τις σπουδές μου εγγιζόμουνα ως διανομέας σε σουβλατζίδικα και πιτσαρίες, ντελίβερι λοιπόν με πτυχίο !!!!

Δεν με πείραξε καθόλου. Δεν ντρέπομαι για αυτό .Ϊσα Ίσα.

Ντρέπομαι όμως τώρα που εδώ και εφτά μήνες δεν μπορώ να βρω δουλειά ούτε ως διανομέας.

Ένας λόγος είναι ότι προτιμούνται οι μικρότεροι  και άπειροι  επειδή δουλεύουν χωρίς ασφάλιση, περισσότερες ώρες και με λιγότερα λεφτά.

Τα δουλάκια της σύγχρονης Ελλάδας.

Α ρε Ελλάδα!

Θα μου πείτε, αφού γίνονται έλεγχοι από τους ελεγκτές του ΙΚΑ για την ανασφάλιστη εργασία .

Τίποτα, κοροϊδεύουν τον κόσμο. Και όταν γίνονται, με λίγα ευρώ ξεπουλιούνται και αυτοί.

Κάτι σαν τους εξεταστές για το δίπλωμα οδήγησης. Μάλιστα, Προχθές ο ΞΑΔΕΛΦΟΣ μου πλήρωσε από 100 ευρώ τον κάθε εξεταστή, μέσω του δάσκαλου του, και το πήρε με τη πρώτη .Που έγινε αυτό; Θα μου πείτε .

Έλατε τώρα . Κοινό μυστικό!

Παντού γίνεται αλλά μιας και εδώ τα λέμε όλα, εκεί κάπου στην Αθήνα …

Που λέτε αδέλφια, όλα γκρεμίζονται, καταρρέουν και το πιο άσχημο είναι ότι εμείς παρακολουθούμε τα τεκταινόμενα κάθε βράδυ στις οκτώ από το παλιοκούτι που και αυτό είναι συνένοχο για το σημερινό κατάντημα.

Διότι οι μεγάλο δημοσιογράφοι είναι ξεπουλημένοι.

Το ξέρατε αυτό για τα pay rols ;

Υπάρχουν δημοσιογράφοι που πληρώνονται κάθε μήνα από τα Υπουργεία και πολιτικά πρόσωπα και κόμματα και σιωπούν ή λένε κάτι υπέρ του άτυπου εργοδότη τους.

Τώρα θα μου πείτε, εσύ ένας άνεργος νέος είσαι, τι σε ενδιαφέρει τι κάνουν δημοσιογράφοι, πολιτικοί και κάθε διαπλεκόμενος…

Βέβαια και με ενδιαφέρει, είναι μία από τις αιτίες που δεν μπορώ να δουλέψω αξιοπρεπώς ούτε σαν διανομέας !

Το κάθε τι από αυτά είναι και μία μαύρη τρύπα για τη σημερινή κατάντια μας . Αυτοί οι προδότες του Έθνους και των Ελλήνων, πότε θα τιμωρηθούν ;

Ένας Τσοχατζόπουλος δεν μου λέει κάτι. Εξιλαστήριο θύμα είναι για μένα και οι δικαστές εκτελούν πολιτικές εντολές. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη .

Κυβέρνησαν την Ελλάδα και έκαναν περιουσίες κατακλέβοντας ότι έβρισκαν μπροστά τους.

Λαίμαργα ζώα να ήταν θα είχαν λίγη εγκράτεια.

Επανέρχομαι στο γολγοθά μου…

Και σαν μην έφτανε η εξαθλίωση μας, χάσαμε και το χαμόγελο.

Βγαίνω το πρωί από το σπίτι και πάω και να πιω ένα καφέ κάπου κοντά στη  γειτονιά μου και αντικρίζω πρόσωπα σκυθρωπά, χαμένα στο πέλαγος της κατήφειας και της μαύρης σκέψης.

Οι φίλοι μου, οι γονείς μου και τα αδέλφια μου. Και σε αυτούς βλέπεις μία απογοήτευση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα τους .

Προσπαθώ να ξανά σκεφτώ για να βγάλω ένα ασφαλές συμπέρασμα .

Όσο και να επιδίωξα να διώξω τις αρνητικές μου σκέψεις δεν τα κατάφερα όπως έπρεπε.

Όταν χαμογελάω, ελπίζω. Σε κάποιες βαθυστόχαστες σκέψεις μου είπα, λες να χάθηκε και η ελπίδα;

Δεν  ήθελα να αποδεχτώ μέσα μου κάτι τέτοιο.

Πίνω ένα καφέ την ημέρα στο καφενέ της γειτονιάς  μου, έχω κόψει εξόδους, αναγκαστικά. Για κινηματογράφο ή μπαράκια δεν το συζητώ.

Δεν υπάρχει μία. Και αυτά τα ελάχιστα ευρώ τα εξασφαλίζω από τη 82χρονη γιαγιά  μου . Όσο ζει εκείνη  θα πίνω ένα καφέ…

Μας λένε ότι θα επιστρέψουμε στα χωριά μας. Προσωπικά το χωριό μου είναι Τουρκοκρατούμενο. Αλλά για όσους χωριά, τι να κάνουν να γυρίζουν; Ας σοβαρευτούν λιγάκι. Η ύπαιθρος ερήμωσε και  για αυτό υπάρχουν ένοχοι. Αφήστε το  αυτό είναι μεγάλο κεφάλαιο. Τουλάχιστον όσοι έπρεπε να είναι φυλακή να μην κάνουν σήμερα μαθήματα επιβίωσης. Ο γνήσιος  Έλληνας θα επιζήσει. Θα βρει τον τρόπο. Κι εγώ μαζί….

Ε λοιπόν, την ελπίδα δεν μπορεί να μας την στερήσει.

Προσωπικά μέσα την κατήφεια μου, ΕΛΠΙΖΩ, ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ, ΖΩ!

Ψυχραιμία και τόλμη.

Λευτέρης

Άνεργος