Μακρυγιάννης: «ΠΡΟΕΔΡΟΛΟΓΙΑ»

Η επίσπευση εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας αναζωπύρωσε τη φλυαρία των ΜΜ παραπληροφόρησης του λαού, ο οποίος φαίνεται να έχει πλέον εθιστεί στο ψεύδος! Κατ’ αρχήν πρέπει να επισημάνουμε ότι η εκάστοτε κυβέρνηση προκηρύσσει εκλογές, όταν εκτιμά ότι οι συγκυρίες την ευνοούν, καταστρατηγώντας κατάφωρα το Σύνταγμα της χώρας, αναστατώνοντας την κρατική μηχανή και επιβαρύνοντας τον προϋπολογισμό.

Ο ελληνισμός βιώνει την τρίτη μεγάλη παρακμή της μακρόχρονης ιστορικής του πορείας και εμείς χωρίς συναίσθηση της κρισιμότητας των καιρών αναλισκόμαστε σε κομματικές αντιπαραθέσεις, που αποκαλύπτουν το μέγεθος της μικρότητάς μας.

Ο πρωθυπουργός αποφάσισε την επίσπευση εκλογής προέδρου προτείνοντας ως υποψήφιο μάλιστα πρόσωπο της κομματικής του παράταξης. Συνήθης ήταν κατά το πρόσφατο παρελθόν η πρόταση προσώπου από τον χώρο της αντιπολίτευσης, προκειμένου να επιτευχθεί μείζων συναίνεση, καθώς ο πρόεδρος, υποτίθεται, είναι κατά την άσκηση των καθηκόντων του υπερκομματικός και εγγυητής της συνοχής και ομοψυχίας του λαού! Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι, δυστυχώς, στον καιρό μας δεν υπάρχουν δημόσια πρόσωπα του πολιτικού ή άλλου χώρου, τα οποία να εκτιμώνται από τη μεγάλη πλειονοψηφία του λαού. Η λειψανδρία βεβαίως είναι κυρίως γνώρισμα της παρακμής μας. Υπάρχει όμως και άλλο κακό, το οποίο συνήθως αποφεύγουμε να αποδεχθούμε και να αναλύσουμε: Η διάσπαση του λαού λόγω των οξυτάτων κομματικών αντιπαραθέσεων και ο ολοκληρωτικός αφανισμός της εθνικής ομοψυχίας, αφού ακόμη και η έννοια του έθνους δοκιμάζεται υπό τα πλήγματα ποικίλων διεθνισμών! Έτσι, όποιος και να είναι κάποιος, θεωρείται εκ προοιμίου κακός ή ακατάλληλος, εφ’ όσον ανήκει σε αντίπαλο κομματικό σχηματισμό! Αυτή την αθλιότητα της αστικού τύπου δημοκρατίας ουδείς τολμά να επικρίνει χωρίς κίνδυνο να χαρακτηριστεί εχθρός της δημοκρατίας, η οποία, ας τονιστεί, ουδεμία σχέση έχει με την αστική-καπιταλιστική θεώρηση της πολιτικής. Κατά τα σαράντα έτη της μεταπολίτευσης τα δύο κόμματα εξουσίας αφιόνιζαν τον λαό μας, ο οποίος ήταν πρόθυμος να ασκήσει ακόμη και βία κατά των κομματικών του αντιπάλων. Τελικά τα κόμματα αυτά, που χώριζε, υποτίθεται, αγεφύρωτο ιδεολογικό χάσμα συνέπλευσαν για «το καλό της πατρίδας», που τη θυμήθηκαν, αφού προηγουμένως την ξεπούλησαν στις αγορές του κόσμου!

Δεν υπονοώ ότι θα έπρεπε να προταθεί ως υποψήφιος πρόσωπο από την αξιωματική αντιπολίτευση, αν και τέτοια κίνηση θα έφερνε σε δεινή θέση αυτήν. Επισημαίνω τη σημαντική μείωση των πιθανοτήτων εκλογής προέδρου από την παρούσα Βουλή, παρά το διατυμπανιζόμενο από την κυβέρνηση ότι είναι εθνική ανάγκη! Το δύσμοιρο έθνος για μία ακόμη φορά γίνεται αντικείμενο φθηνής εκμετάλλευσης! Προβάλλεται από τους κρατούντες ο κίνδυνος οι αγορές να συνεχίσουν να αντιδρούν αρνητικά και να δυσχεράνουν την ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας (πάλι το έθνος στην επιφάνεια!). Αλλά οι αγορές δεν είναι παρά οι μη κατονομαζόμενοι, για ευνόητους λόγους, άπληστοι τραπεζίτες, οι οποίοι ελέγχουν μέσω της οικονομίας τις κυβερνήσεις των χωρών του πλανήτη. Συνεπώς δεν είναι δύσκολο να συμπεράνουμε ότι είναι σε θέση να επιβάλουν τη θέλησή τους και στην περίπτωση εκλογής προέδρου της ελληνικής Δημοκρατίας, εκλογής ασήμαντης για τις εξελίξεις. Πέρα όμως από την αναζωπύρωση των κομματικών αντιπαραθέσεων δυστυχώς γινόμαστε μάρτυρες του θλιβερού υποβιβασμού του κοινοβουλίου με τα διαθρυλούμενα περί εξαγοράς βουλευτών, την οποία, όσο και αν θέλουμε, δεν μπορούμε και να την αποκλείσουμε. Είναι ευρέως γνωστή φράση από ελληνική ταινία: «Είναι πολλά τα λεφτά». Και τα σκάνδαλα του πολιτικού βίου δεν μας επιτρέπουν να αμφιβάλλουμε για τα διατιθέμενα προς επηρεασμό μέσα. Να λοιπόν ένας ακόμη ευτελισμός του κοινοβουλευτικού θεσμού μέσα από την άστοχη επιλογή υποψηφίου προέδρου (Προσοχή: Δεν στρέφομαι κατά του προσώπου).

Η μείζων αντιπολίτευση επιτίθεται λαύρα κατά της συγκυβέρνησης και θεωρεί δεδομένη την αποτυχία εκλογής προέδρου από την παρούσα Βουλή, συνεπώς βέβαια τη νέα εκλογική αναμέτρηση εντός του 2015. Ασφαλώς γνωρίζουν τα στελέχη της ότι ο λαός έχει απαυδήσει από τις κάθε λίγο πρόωρες εκλογές, τις οποίες καταδικάζει ανεξάρτητα από την κομματική τοποθέτηση. Ασφαλώς και γνωρίζουν αρκετοί ότι μας περιμένουν νέα σκληρά μέτρα και οι δανειστές μας δεν είναι πρόθυμοι να χαλαρώσουν τον βρόχο, που έχουν περάσει στο λαιμό μας με τη βοήθεια αυτών που εκλέγαμε επί σειράν ετών. Μήπως αυτά έπρεπε να κάνουν την αντιπολίτευση πιο συγκρατημένη, ώστε να αποφεύγουν τα στελέχη τους τις μεγαλοστομίες; Αρκεί η αλλαγή κυβέρνησης και μόνο, για να λυτρωθεί η χώρα; Θα συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε καθισμένοι στον καναπέ το πρόγραμμα της αποβλάκωσης από τη μικρή οθόνη και κάποιοι σωτήρες θα δίνουν τη μάχη για την επιβίωσή μας ερήμην μας; Γιατί δεν τονίζουν ότι οι τοκογλύφοι δανειστές μας είναι αδίστακτοι, ότι θέλουν να μας τα πάρουν όλα και ότι πρέπει όλοι μαζί να αγωνιστούμε για την ελευθερία μας και την αξιοπρέπειά μας, ακόμη και με θυσίες αιματηρές;

Πώς μπορεί αυτή η χώρα να πάει μπροστά, αν η μείζων αντιπολίτευση αναλάβει τη διακυβέρνηση, αφού θα εκλεγεί με ποσοστό της τάξεως των 35% και στο οξύτατα πολωμένο κλίμα θα έχει απέναντί της όχι βέβαια τους κομματικούς αντιπάλους στο θέατρο της Βουλής, καθώς οι της εξουσίας τα βρίσκουν μεταξύ τους, αλλά σημαντικό μέρος του λαού, που έχει πεισθεί από τους πολιτικούς, που συμπαθεί, ότι οι άλλοι είναι ολετήρες της χώρας; Ας ομολογήσουμε με κάθε ειλικρίνεια. Τη συγκυβέρνηση στηρίζουν οι έχοντες ακόμη κάποια οικονομική επιφάνεια και την μείζονα αντιπολίτευση οι απόκληροι και κάποιοι τυχοδιώκτες, που οσμίζονται εξουσία! Ο λαός μας για μία ακόμη φορά είναι βαθειά διχασμένος. Τολμώ να γράψω ότι, αν εξυπηρετούνταν τα μεγάλα συμφέροντα ένας νέος εμφύλιος υποδαυλιζόμενος έξωθεν, θα μπορούσε και πάλι να μας οδηγήσει εγγύς του αφανισμού. Συνεπώς ο οποιοσδήποτε και αν εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας από αυτήν ή την επόμενη Βουλή δεν θα αποτελεί εγγυητή της εθνικής ομοψυχίας. Ο λαός μας χρειάζεται κάτι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Χρειάζεται να πεισθεί ότι κοινά είναι τα ιδανικά και τα οράματα για τους πολίτες της χώρας. Να πεισθεί ότι τούτη την πατρίδα πρέπει να υπερασπιζόμαστε όλοι πρόθυμοι να χύσουμε στην ανάγκη και το αίμα μας. Ποιος όμως στην κυβέρνηση και αντιπολίτευση μιλάει σήμερα για πατρίδα; Η χώρα μας τείνει να καταστεί χώρος απόλυτα ελεγχόμενος από ξένες δυνάμεις, στην υπηρεσία των οποίων είναι πρόθυμοι να τεθούν πλείστοι όσοι και όχι μόνον από έναν κομματικό μηχανισμό.

Άραγε κατανοούμε τι σημαίνει βιώνουμε έσχατη παρακμή;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.