Μακρυγιάννης: «Ενδοκοσμικές ελπίδες»

Ανέλαβε στις ΗΠΑ τα καθήκοντά του ο νέος πρόεδρος. Η εκλογή του θεωρήθηκε από αρκετούς ως έκπληξη ή, τουλάχιστον έτσι προβλήθηκε στη διεθνή κοινή γνώμη. Η προεκλογική εκστρατεία υπήρξε σκληρή κατά τον ανταγωνισμό και δεν αποφεύχθηκε κατ’ αυτήν η χυδαιότητα. Όσο για το επίπεδο της αντιπαράθεσης αυτό έδειξε περίτρανα τον παλιμβαρβαρισμό του πλανήτη. Καλό είναι να μη τρέφουμε αυταπάτες ότι τα πράγματα είναι καλύτερα στην ήπειρό μας.

Κατά την προεκλογική περίοδο προβαλλόταν ως η εκλεκτή του κατεστημένου συστήματος η συνυποψήφια του εκλεγέντος προέδρου. Τα «προοδευτικά» ΜΜΕ και οι «προοδευτικοί» πολιτικοί στήριζαν την εκλογή της ωσάν να ήταν άγνωστη η στάση της σε θέματα διεθνούς πολιτικής και ο ρόλος της στην αιματοχυσία στη Μέση Ανατολή. Αλλά μήπως διαφοροποιήθηκε κάποιος «προοδευτικός» από τους εγκληματίες που κατέστρεψαν Ιράκ και Συρία;

Η επίθεση κατά του εκλεγέντος προέδρου οργανώθηκε με μομφές του τύπου «είναι πολιτικά ακραίος», «υποτιμά τις γυναίκες», «θα συνεργαστεί με τον Πούτιν». Εν πολλοίς αυτά έγιναν πιστευτά στους λαούς της Ευρώπης. Γιατί δεν έπεισαν όμως τους Αμερικανούς ψηφοφόρους; Μήπως αυτοί κινούνται προς πλέον συντηρητικές θέσεις, καθώς δοκιμάζονται από την πολιτική, η οποία τείνει να συντρίψει την μικροαστική τάξη; Μήπως δηλαδή στις άγνωστές μας ΗΠΑ επιχειρείται το ίδιο που οι ανεπαρκέστατες κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών επιχειρούν; Και εδώ οι ολοκληρωτικές ιδεολογίες δεν κερδίζουν έδαφος; Μήπως οι Αμερικανοί για λόγους παράδοσης διστάζουν να παραδώσουν το πηδάλιο της χώρας σε γυναίκα; Όσο για τα περί συνεργασίας με τον Πούτιν, τον οποίο κατηγόρησαν για τη διαρροή εγγράφων, τα οποία ενοχοποιούσαν την Κλίντον είναι επιεικώς φαιδρά, αλλά δυστυχώς πιστευτά από το ζαλισμένο κοπάδι εντός και εκτός ΗΠΑ. Αντί να σταθούμε στο περιεχόμενο των αποκαλύψεων, οι οποίες σε ευνομούμενη χώρα θα οδηγούσαν την καταγγελλόμενη στη φυλακή, στρέφουμε την προσοχή μας στους «ενόχους» για τη διαρροή. Ω της διαφθοράς!

Δεν υπήρξαν λίγοι, οι οποίοι πίστεψαν ότι κάτι αλλάζει στη διεθνή σκηνή και έσπευσαν να πανηγυρίσουν την επιτυχία του Τραμπ ως αρχή νέας περιόδου προσέγγισης των ισχυρών, αντί του ανταγωνισμού, ο οποίος μας έφερε εγγύς ενός νέου ψυχρού πολέμου. Φαντάζει πολύ όμορφο, ώστε να υπάρχουν πολλές ελπίδες να συμβεί υπό τις συνθήκες που επικρατούν στον πλανήτη μας.

Οι ΗΠΑ είναι νέα χώρα, την οποία σχημάτισαν ποικίλοι τυχοδιώκτες, ανεπιθύμητοι στην πατρίδα τους, κυνηγοί της περιπέτειας και του πλούτου. Ως ιστορική κληρονομιά έχουν τη φρικτή δουλοκτησία, στην οποία έθεσαν τέλος οι οικονομικά ισχυροί, που χρειάζονταν εργάτες για τις βιομηχανίες τους. Αυτό οδήγησε στον εμφύλιο πόλεμο, η μνήμη του οποίου δεν νομίζω ότι έσβησε στους απογόνους των ηττημένων. Ήδη από την εποχή του πολέμου εκείνου υπήρχε καταθλιπτική η επιρροή του μεγάλου κεφαλαίου επί της εξουσίας. Ο τότε πρόεδρος Αβραάμ Λίνκολν φέρεται να είχε δηλώσει: «Έχω δυο μεγάλους εχθρούς. Το στρατό των Νοτίων μπροστά μου και το στρατό των τραπεζιτών πίσω μου. Από τους δυο αυτούς εχθρούς ο χειρότερος είναι ο πίσω μου». Οι τραπεζίτες είχαν επωφεληθεί από τις ανάγκες των εμπολέμων, ώστε να αυξήσουν τότε το επιτόκιο δανεισμού. Ο Λίνκολν πήρε τότε την απόφαση να τυπώσει χρήμα, ώστε να αποφύγει την υποθήκευση της χώρας του στους τραπεζίτες. Το τέλος του είναι γνωστό. Βέβαια εκτελεστής του υπήρξε κάποιος φανατικός του Νότου. ΤΟ άλλοθι είναι ισχυρό σε κάθε παρόμοια περίπτωση!

Στο πρώτο άρθρο του συντάγματος των ΗΠΑ αναγράφεται μεταξύ άλλων: «Το κογκρέσο θα έχει την εξουσία να εκδίδει νόμισμα και να καθορίζει την αξία του». Αυτό το άρθρο έχει καταπατηθεί εδώ και πολύ καιρό. Η FED, η ομοσπονδιακή κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, είναι ιδιωτική πολυμετοχική εταιρεία.  Το Αμερικανικό κράτος εκδίδει ομόλογα, τα δίνει ως εγγύηση σε ιδιώτες και αυτοί δανείζουν τα χρήματα στον Αμερικανικό λαό με τόκο! Οι τραπεζίτες κατάφεραν, ελέγχοντας τις κυβερνήσεις, να δανείζουν κατά τρόπο, ώστε να μην είναι δυνατή η αποπληρωμή του χρέους. Σήμερα οι ΗΠΑ χρωστούν δεκάδες τρις δολάρια, και πληρώνουν κάθε χρόνο πάρα πολλά δισεκατομμύρια σε τραπεζίτες, απλώς και μόνο επειδή ανέθεσαν σ’ αυτούς την εκτύπωση αντί να εκτυπώνει το κράτος το χρήμα!

Κατά τον Benjamin Freedman, εβραϊκής καταγωγής Αμερικανό και πρώην σιωνιστή, οι ελέγχοντες και τα ΜΜΕ Αμερικανοεβραίοι τραπεζίτες, έστρεψαν στο τέλος του 1916 την κοινή γνώμη των ΗΠΑ κατά της Γερμανίας και επέτυχαν την είσοδο της χώρας αυτής στον Α΄ μεγάλο πόλεμο! Παράταση πολέμου σημαίνει αυξημένος δανεισμός, αυξημένα κέρδη για τους τραπεζίτες. Η Γερμανία ηττήθηκε και της επιβλήθηκαν δυσβάστακτοι οικονομικοί όροι, αδύνατο να τηρηθούν σε περίοδο εντονότατης οικονομικής ύφεσης, αφού η Γερμανία είχε απολέσει όλες τις αγορές του πλανήτη. Τότε (1930) ιδρύθηκε στην Ελβετία η «Τράπεζα διεθνών διακανονισμών» με σκοπό την παρακολούθηση των υποχρεώσεων της Γερμανίας. Αντί όμως να εισρέουν εκεί ποσά από το γερμανικό δημόσιο ταμείο, διαβιβάζονταν άλλα και μάλιστα τρομακτικά προς τη Γερμανία ακόμη και μετά την επικράτηση του Χίτλερ! Έτσι κατέστη δυνατός ο σχηματισμός της τρομακτικής ισχύος γερμανικής πολεμικής μηχανής. Στην τράπεζα αυτή άρχισε να εισρέει ο χρυσός, που αρπάχτηκε από τις κατακτημένες περιοχές, ακόμη και τα χρυσαφικά (μέχρι και δόντια) των Εβραίων θυμάτων του ναζισμού. Ο πόλεμος παρατάθηκε με την «ανερμήνευτη» για πολλούς «ειδήμονες» διαταγή του Χίτλερ προς τον Γκουντέριαν να μην προσβάλει τον εκτεθειμένο στις αμμουδιές της θάλασσας της Μάγχης συμμαχικό στράτευμα. Με τη λήξη του πολέμου νικητές και ηττημένοι είχαν την ανάγκη υπέρογκου δανεισμού.

Κύλισαν τα χρόνια και τώρα πλέον οι οικονομικά ισχυροί δεν καλύπτονται στο παρασκήνιο. Είναι κοινό μυστικό ότι ελέγχουν τις κυβερνήσεις και προτείνουν στον εκλεγέντα πρόεδρο των ΗΠΑ το υπουργικό του συμβούλιο. Δεν είναι υπερβολή να γράψουμε ότι στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης δεν υπάρχουν στη Δύση κρατικές οντότητες (στον άλλο κόσμο δεν υπήρχαν ποτέ) και οι κυβερνώντες είναι απλά εντολοδόχοι του διεθνούς κεφαλαίου.

Υπήρξε για το τραπεζικό κεφάλαιο ο Τραμπ απρόβλεπτος και κινδυνεύει αυτό από την πολιτική, την οποία προτίθεται να ασκήσει; Είναι υπέρ της ειρήνης; Έχει τη διάθεση να συγκρουστεί με τους βιομηχάνους και εμπόρους όπλων; Δεν θα σπεύσω να απαντήσω. Τα τέσσερα έτη, κατά τα οποία θα ασκήσει την εξουσία, είναι σύντομο χρονικό διάστημα. Να μας έχει καλά ο Θεός να ζήσουμε, για να δούμε τις εξελίξεις. Συνήθως πάντως οι ενδοκοσμικές ελπίδες διαψεύδονται.

«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»  

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.