Οι ισχυροί νικητές του Β΄ μεγάλου πολέμου καθόρισαν να γιορτάζεται η λήξη του την 9η Μαΐου. Δεν γνωρίζουμε πώς γιορτάζουν οι ηττημένοι και κυρίως οι Γερμανοί την επέτειο, πάντως και στις χώρες που πολέμησαν στο πλευρό των νικητών ο εορτασμός είναι άκρως υποτονικός. Λίγοι πλέον είναι οι επιζώντες της εποχής εκείνης. Οι κατά πολλοί πολυπληθέστεροι επίγονοι αρχίζουν να λησμονούν ακόμη και την περίοδο του ψυχρού πολέμου, κατά την οποία συχνές ήταν οι αφορμές που έδειχναν ότι θα επακολουθούσε θερμός. Η Ευρώπη κυρίως αλλά και περιοχές σε άλλες ηπείρους είχαν διαχωριστεί στις δύο ισχυρές πολιτικοστρατιωτικές συμμαχίες, θεμελιωμένες στις δύο κυρίαρχες ιδεολογίες των κατ’ ανάγκη συμμάχων, οι οποίοι άρχισαν να αλληλοϋποβλέπονται πριν ακόμη συνθηκολογήσουν οι ηττημένοι.
Τελικά όμως οι ιδεολογίες κατέρρευσαν λήγοντος του 20ου αιώνα και ο κόσμος για μικρό διάστημα έδειξε ενοποιημένος υπό την κυρίαρχη ιδεολογία του νέου καπιταλισμού της νέας τάξης πραγμάτων. Βέβαια δεν έπαψαν οι συγκρούσεις σε περιφερειακό επίπεδο, αυτές όμως οφείλονταν στην προκλητική επιδίωξη προάσπισης των συμφερόντων των οικονομικά ισχυρών χωρών. Με εξαίρεση την πρώην Γιουγκοσλαβία, την οποία κατασπάραξαν, προκειμένου να αφανίσουν τους Σέρβους, όλες οι άλλες συγκρούσεις έλαβαν χώρα εκτός της ευρωπαϊκής ηπείρου και ιδίως σε χώρες με μουσουλμανικό πληθυσμό. Δεν είναι λίγες οι φορές, που ενοχλημένοι εμείς οι Έλληνες από την ιταμότητα των ισχυρών «προασπιστών» της ελευθερίας αναπολήσαμε την περίοδο του ψυχρού πολέμου, κατά την οποία επικρατούσε η ισορροπία του τρόμου. Ίσως συνέβαινε αυτό, επειδή δεν γευθήκαμε τον τρόμο που επικρατούσε στις χώρες υπό ολοκληρωτικό κομμουνιστικό καθεστώς, οι λαοί των οποίων επί δύο δεκαετίες υπήρξαν οι πιο θερμοί κήρυκες του καπιταλισμού.
Η κατάσταση αυτή θα συνεχιζόταν ίσως για αρκετές ακόμη δεκαετίες, αν δεν άλλαζε το πολιτικό σκηνικό στη Ρωσία. Αυτή έγινε αρχικά δεκτή στην ομάδα των πλέον ισχυρών χωρών (G8) και ενισχύονταν οι πάσης φύσεως σχέσεις της με τη δυτική κυρίως Ευρώπη. Το σκηνικό ανετράπη άρδην, όταν στην εξουσία ανήλθε ο Πούτιν. Αυτός κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να ανορθώσει την οικονομία της χώρας και κατ’ επέκταση το γόητρό της, επωφελούμενος από την εκτίναξη της τιμής των υγρών καυσίμων από τους ελέγχοντες πλείστες πηγές απλήστους δυτικούς πλουτοκράτες. Η άνοδος του γοήτρου είχε ως συνέπεια την χάραξη πολιτικής υπαγορευόμενης από τα συμφέροντα της χώρας, τα οποία έρχονταν σε αντίθεση με εκείνα των δυτικών εταίρων. Η επιχείρηση προσεταιρισμού αρχικά όλων των τουρκογενών κρατών της πρώην ΕΣΣΔ και των ομόρων χωρών της Ουκρανίας και Γεωργίας στη συνέχεια μαρτυρούν το σχέδιο των δυτικών να περισφίξουν τον κλοιό γύρω από τη Ρωσία. Γιατί όμως άραγε, αφού και εκεί υπάρχει το ίδιο οικονομικό σύστημα και κάποιοι ισχυροί του κεφαλαίου, οι ολιγάρχες, που επωφελήθηκαν από την πτώση του προηγουμένου καθεστώτος κατέχουν πλούτο και πολιτική δύναμη;
Γιατί η Ρωσία έχει καταστεί στόχος για τη Δύση; Γιατί η Δύση κρύβεται πίσω από κάθε τρομοκρατική σε ρωσικό έδαφος ενέργεια ισλαμιστών, τους οποίους η ίδια καταγγέλει όταν δρουν σε άλλες περιοχές και πλήττουν δυτικά συμφέροντα; Δεν είναι υπερβολή να γράψουμε ότι οι δυτικοί άρχισαν να δαιμονοποιούν τον Πούτιν! Είναι η στάση της χώρας έναντι της πολιτικής των δυτικών στη Μέση Ανατολή και μόνο ικανή να ερμηνεύσει τα γενόμενα; Είναι η διεκδίκηση των δικαιωμάτων των Ρώσων και όχι ρωσοφώνων της Ουκρανίας αυτή που εξαγριώνει τους δυτικούς; Μήπως είναι κάτι βαθύτερο;
Βρισκόμαστε πλέον μπροστά σε σύγκρουση πολιτισμών και όχι ιδεολογιών. Τη σύγκρουση αυτή είχε επισημάνει ο Σάμιουελ Χάντιγκτον του Χάρβαρντ (1996), ο οποίος, πολύ ορθά, έθεσε εκτός του χώρου του δυτικού πολιτισμού και τους λαούς που είναι ορθόδοξοι και όχι μόνο τους άλλους που ασπάζονται το Ισλάμ. Αυτό επιβεβαιώνουν πρόσφατες δηλώσεις του Σουηδού υπουργού εξωτερικών, σύμφωνα με τον οποίο ο Πούτιν καταδεικνύει την προσήλωσή του όχι στις παγκόσμιες αξίες, αλλά στις αξίες της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, όπως γίνεται σαφές από κείμενό του αναρτημένο στο διαδίκτυο. Θεωρεί ο Σουηδός υπουργός ότι η συμπεριφορά του Πούτιν κατά της Δύσης βασίζεται στο βαθύ συντηρητισμό των ιδεών της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Κάποιοι στη χώρα μας θεωρούν τον Πούτιν απεσταλμένο από τον Θεό. Πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που οραματίζονται τη λύτρωση εξ ουρανού χωρίς να έχουν διάθεση να κουνήσουν το δακτυλάκι τους για την αλλαγή των πραγμάτων ούτε να αναλάβουν να αντιμετωπίσουν κάποιον κίνδυνο. Ο Πούτιν σαφώς δεν είναι πλέον του πολιτικού, που αγαπά την πατρίδα του σε κάποιο βαθμό και έχει την αίσθηση ότι αυτή έχει την ισχύ να προασπίσει τα συμφέροντά της έναντι της βουλιμίας των δυτικών. Ούτε προφήτης είναι ούτε άγιος. Απλώς δείχνει αρκετό σεβασμό προς την πατροπαράδοτη πίστη του λαού, τον οποίο κυβερνά, σε αντίθεση με τους δικούς μας πολιτικούς, οι οποίοι κάνουν τα πάντα, κατ’ εντολή των πατρώνων τους, για να ξεθεμελιώσουν αυτή την πίστη.
Η στάση του Πούτιν δεν θεμελιώνεται στη διδασκαλία του Ευαγγελίου, αλλά στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης του αισθανομένου ότι δέχεται επίθεση. Και οι δυτικοί ως παγκόσμια αξία έχουν αναγάγει τα πάθη της απληστίας και της καταδυνάστευσης των άλλων λαών. Πέρα από αυτά καλλιεργούν πλέον εμφανώς τα πάθη της διαστροφής στη γενετήσια σφαίρα. Απόδειξη η πρόσφατη ανάδειξη νικητού στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό μουσικής χυδαιότητας με τη συνέργεια και συμπατριωτών μας! Βέβαια όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι δυτικές κοινωνίες αντιμετωπίζουν πλέον και οι εκδυτικισμένες κοινωνίες των ορθοδόξων λαών. Οι δυτικές «αξίες» εν πολλοίς έχουν γίνει αποδεκτές από σημαντικό μέρος των ορθοδόξων στην ταυτότητα ή, μάλλον, ούτε και εκεί πλέον λαών. Αντιμετωπίζουν και αυτοί οι λαοί, μηδέ της Ρωσίας εξαιρουμένης, τον τρομακτικό κίνδυνο εκ της δημογραφικής γήρανσης, καθώς σε λίγο οι δείκτες θα είναι μη αναστρέψιμοι με τον τρομακτικό αριθμό των εκτρώσεων. Ο Πούτιν λαμβάνει κυρίως αστυνομικής φύσεως μέτρα για την αντιμετώπιση των φαινομένων ηθικού εκφυλισμού. Αλλά αυτό είναι της δυτικής χριστιανοσύνης γνώρισμα, όχι της Ορθοδοξίας.
Οι δυτικοί αλαζόνες κατά παράδοση δεν αντιλαμβάνονται ότι ο κίνδυνος που τους απειλεί δεν είναι η Ρωσία, αλλά το ανεξέλεγκτο εντός της Ισλάμ. Όταν θα το αντιληφθεί θα είναι πλέον πολύ αργά. Εκείνοι που θα θελήσουν να αντισταθούν στην πίεση εξισλαμισμού, θα πρέπει να έχουν σοβαρούς λόγους. Και οι λόγοι αυτοί απουσιάζουν σήμερα από τις δυτικές κοινωνίες και εν πολλοίς από τις εκδυτικισμένες ορθόδοξες. Υπάρχει όμως το λείμμα, το οποίο θα αυξάνεται διαρκώς στις δυτικές κοινωνίες και θα διατηρείται στις ορθόδοξες. Στο τέλος θα δικαιωθεί ο Ράνσιμαν που είπε: Ο 21ος αιώνας θα είναι αιώνας της Ορθοδοξίας.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»