Του Δημήτρη Σφαλτού
Η Λίμνη Πολυφύτου αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο έλεος της ανυπαρξίας του Ελληνικού Κράτους, καθημερινά μαστιγώνεται ανελέητα από επαγγελματίες και ερασιτέχνες αλιείς.
Οι επαγγελματίες αλιείς με πρόσχημα το μεροκάματο, υπεραλιεύουν τη λίμνη σε σημείο αφανισμού των ψαριών, τις περισσότερες φορές με μη επιτρεπόμενα αλιευτικά εργαλεία.
Ο κυπρίνος , η πέρκα και το γατόψαρο, αποτελούσαν για χρόνια τα βασικά ήδη που στοχεύαν oι επαγγελματίες, από την στιγμή όμως που άρχισε να υπάρχει έλλειψη, κύριος στόχος τους έγινε η πεταλούδα.
Σωρεία δημοσιευμάτων τα προηγούμενα χρόνια στα τοπικά ΜΜΕ για τα οφέλη που έχει η εξαγωγή της πεταλούδας στην τοπική κοινωνία ,παρά το γεγονός ότι εξάγονταν με την εξευτελιστική τιμή των 0,70 ευρώ το κιλό. Μέσα σε μόλις μία πενταετία τα αποθέματα τις Λίμνης σε πεταλούδα σχεδόν εξανεμίστηκαν.
Σειρά έχει τώρα η καραβίδα , χωρίς να έχει γίνει ούτε μία μελέτη ως αναφορά την εκμετάλλευση της , η καραβίδα, ο θησαυρός της Λίμνης όπως την αποκαλούν, που αν και σε πολλές χώρες του εξωτερικού αποτελεί προστατευόμενο είδος, στην Ελλάδα του 2016 , εξάγετε στην τιμή των 2 ευρώ το κιλό.
Στο βωμό του καιροσκοπισμού χιλιάδες νταούλια βρίσκονται σήμερα στη Λίμνη διαταράσσοντας την μορφή του βυθού, που σε συνδυασμό με τα δίχτυα δεν επιτρέπουν στα ψάρια την φυσική τους κίνηση με σκοπό την διατροφή και την αναπαραγωγή ,έχουν ως αποτέλεσμα το μικρό βάρος των ψαριών σε σχέση με το μέγεθός τους .
Από την άλλη μεριά υπάρχει ένα μέρος ερασιτεχνών αλιέων που πηγαίνει για ψάρεμα σαν να είναι η τελευταία του φορά. Τα μεγέθη των ψαριών ούτε μετριούνται ούτε ζυγίζονται , γίνεται υπεραλίευση στον μέγιστο βαθμό .
Το τελευταίο χρονικό διάστημα ακούγετε όλο και πιο συχνά πως με αφορμή την κρίση , στο όνομα και πάλι του καιροσκοπισμού , εμπορεύονται τα ψάρια.
Τα διαθέτουν είτε σε ταβέρνες είτε τα πουλάνε σαν πλανόδιοι ή ακόμα χειρότερα συνεργάζονται με επαγγελματίες αλιείς και τα πουλάνε σε αυτούς, χωρίς βέβαια να υπάρχει κάποιο παραστατικό πώλησης ή αγοράς. Το όφελος του κράτους και της τοπικής κοινωνίας είναι σχεδόν μηδαμινό, η φοροδιαφυγή είναι στα ύψη.
Τα σκάφη των επαγγελματιών αλιέων δένουν περιμετρικά της λίμνης, όπου βολέψει στον καθένα, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει έλεγχος ούτε στην ποσότητα ,ούτε στα μεγέθη των ψαριών .
Σε μια Ελλάδα που προσπαθεί να ορθοποδήσει , ο καθένας τους δηλώνει ότι θέλει. Η νομοθεσία για επαγγελματική και ερασιτεχνική αλιεία εσωτερικών υδάτων βασίζεται σε ένα προεδρικό διάταγμα του 72’ . Τα επιτρεπόμενα μεγέθη ψαριών είναι πολύ μικρά (πχ. Κυπρίνος 30 εκατοστά), με αποτέλεσμα τα ψάρια να μην προλαβαίνουν να ολοκληρώσουν των κύκλο τους , να μην προλαβαίνουν δηλαδή να αναπαραχθούν ούτε μία φορά.
Έτσι δημιουργείται ακόμα ένας παράγοντας που εμποδίζει τον φυσικό εμπλουτισμό της Λίμνης. Το σύγχρονο ερασιτεχνικό ψάρεμα δεν νοείται χωρίς σκάφος , πράγμα που αυτή την στιγμή απαγορεύεται για τους ερασιτέχνες αλιείς ( ενδεχομένως και για τους τουρίστες) . Δεν υπάρχει ούτε όριο καλαμιών για τους ερασιτέχνες ούτε όριο επιτρεπόμενων παγίδων και διχτυών για τους επαγγελματίες. Δείε στο παρακάτω βίντεο τα παράνομα εργαλεία, στο 2ο λεπτό φαίνεται το επιτρεπόμενο δίχτυ και στο 3:20 το δίχτυ που βγαίνει από την λίμνη(κρυσταλιζέ)!
Η Π.Ε. Κοζάνης ,παρά τις εκκλήσεις ερασιτεχνών, απευθύνεται στους επαγγελματίες για τον ορισμό της ημερομηνίας απαγόρευσης. Η ημερομηνία απαγόρευσης της αλιείας στην Λίμνη Πολυφύτου, που κύριο στόχο έχει την προστασία του κυπρίνου , ορίζεται σχεδόν κάθε χρόνο την Κυριακή των Βαΐων .Ο κυπρίνος δεν έχει σταθερή ημερομηνία αναπαραγωγής , αναπαράγεται όταν η θερμοκρασία του νερού φτάσει τους 16-18 βαθμούς Κελσίου. Εκείνη την περίοδο παρατηρούνται επαγγελματίες αλιείς να κλείνουν τις ακτές με δίχτυα , και στο βωμό του κερδοσκοπισμού χιλιάδες κυπρίνοι θανατώνονται , η μεγαλύτερη καταστροφή στη Λίμνη είναι ένα κοινό μυστικό . Η χρήση παράνομων κρυσταλιζέ διχτυών, είναι η συνηθισμένη τακτική τους.
Η πανέμορφη λίμνη του Πολυφύτου, μπορεί να αξιοποιηθεί τουριστικά, να γίνει πόλος έλξης για χιλιάδες ευρωπαίους ψαράδες, να εισέλθει εισόδημα σε ελληνικά χέρια, και να αναπτυχθεί όλη η περιοχή σε όλα τα επίπεδα. Μέχρι πότε αυτές οι προοπτικές ανάπτυξης θα γίνονται βορά των μικροσυμφερόντων, του ωχαδελφισμού και της μηδενικής αστυνόμευσης της περιοχής?
