Βλέποντας τις εικόνες των «εορταστικών» συσσιτίων η σκέψη των συνανθρώπων μας που αυτές τις μέρες έζησαν το δικό τους Γολγοθά μένει χαραγμένη στο μυαλό του καθενός. Βέβαια σύμφωνα με τα συστημικά ΜΜΕ το success story μας έχει κυριεύσει και όποιος λέει το αντίθετο και δεν βιώνει την ευτυχία της εξόδου στις αγορές είναι το λιγότερο προβοκάτορας και μηδενιστής, όμως δυστυχώς η πραγματικότητα σε αντίθεση με την πλάνη δεν φτιάχνεται σε μονταζιέρα ούτε ανακαλύπτεται, απλά υπάρχει και είναι τραγική.
Μία από τις σημαντικότερες πτυχές της πολυδιάστατης κρίσης αποτελεί το γεγονός ότι η πολιτεία λόγω της κυβερνητικής πολιτικής αποδεικνύεται ανήμπορη όχι μόνο να αποτρέψει την ανθρωπιστική της διάσταση αλλά και να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της στην καθημερινότητα. Η λεγόμενη κοινωνική πολιτική μένει κενό γράμμα φωτισμένη από πυροτεχνήματα (κοινωνικό επίδομα, κοινωνική κατοικία, κλπ) και η επιβίωση κάποιων συνανθρώπων μας εξαρτάται από τις φιλότιμες προσπάθειες των εθελοντικών δομών αλληλεγγύης, της εκκλησίας και κάποιων εσκεμμένα παρεξηγημένων αλλά πολύ δραστήριων και άξιων ΜΚΟ. Οι προσπάθειες αυτές δυστυχώς δρουν πυροσβεστικά και βραχυπρόθεσμα αφού στην ουσία τίποτε δεν μπορεί να αντικαταστήσει ή να υποκαταστήσει στην καθημερινή μάχη για επιβίωση των θυμάτων της κρίσης τις κοινωνικές λειτουργίες ακόμη κι ενός χρεοκοπημένου κράτους.
Η εγγύτερη μορφή αυτής της κρατικής υπόστασης στα μάτια του κάθε πολίτη είναι η Τοπική αυτοδιοίκηση, με την Περιφέρεια να φαντάζει περισσότερο ως οργανωτικός φορέας και τους Δήμους ως εκτελεστικός. Ο Ν. 3852/2010 (Καλλικράτης) έδρασε για ακόμη μια φορά αποτρεπτικά στις όποιες καλές προθέσεις αφού παραχωρούσε στις Περιφέρειες αρμοδιότητες σχετικές κυρίως με θέματα απασχόλησης και κοινωνικής ενσωμάτωσης, στερούσε δηλαδή θεσμικά τη δυνατότητα άμεσης παρέμβασης για την αντιμετώπιση των καθημερινών προβλημάτων της φτωχοποίησης – εξαθλίωσης. Μετά από παρεμβάσεις ο νεότερος Ν. 4071/2012 (Καλλικράτης ΙΙ) εξειδικεύει περισσότερο τις αρμοδιότητες των περιφερειών στον τομέα της κοινωνικής πολιτικής και στο άρθρο 2 αναφέρει ότι «Στο πλαίσιο των παντοπωλείων (κοινωνικών) οι Ο.Τ.Α. α΄ και β΄ βαθμού μπορούν να διοργανώνουν και συσσίτια για τη διανομή φαγητού σε απόρους και αστέγους. Μπορούν επίσης, να λαμβάνουν κάθε άλλο μέτρο υποστήριξης αστέγων και απόρων».
Υπό αυτό το πρίσμα θα περίμενε κανείς ότι οι Περιφερειακές αρχές θέλοντας να αντιμετωπίσουν τα οξύτατα κοινωνικά προβλήματα λόγω της κρίσης θα είχαν προχωρήσει σε δράσεις για συγκρότηση μηχανισμών στήριξης των ατόμων που βρίσκονται σε κατάσταση ακραίας φτώχειας και συνολικά των ευπαθών κοινωνικών ομάδων. Τίποτα ουσιαστικό δεν έγινε, αφού η κατάλυση του κοινωνικού κράτους με ότι αυτό συνεπάγεται, αποτελεί κεντρική πολιτική επιλογή της δικομματικής κυβέρνησης μέσω κατάργησης δομών και οικονομικής ασφυξίας με τις περιφερειακές αρχές να την αποδέχονται πειθήνια και την ανθρωπιστική κρίση να γιγαντώνεται.
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν;
Μπορούμε σαν κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της να επιτρέψουμε την κατάσταση αυτή να συνεχίζεται;
Αρκούν οι καλές προθέσεις και ο εθελοντισμός λίγων ευαισθητοποιημένων συμπολιτών μας για την αποενοχοποίηση όλων μας;
Μήπως τελικά ήρθε η ώρα να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν και με την ψήφο μας να προκαλέσουμε τη συνολική ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, τοπικού και κεντρικού, έτσι ώστε πέρα όλων των άλλων να δημιουργήσουμε τις κατάλληλες συνθήκες για τη διαμόρφωση ενός εθνικού αποκεντρωμένου πλαισίου άσκησης κοινωνικής πολιτικής από την Αυτοδιοίκηση, με θεσμικά κατοχυρωμένη λειτουργία, διασφαλισμένους πόρους και ξεκάθαρες επιλογές αλληλεγγύης και σεβασμού και όχι ελεημοσύνης και κοινωνικού στιγματισμού δίνοντας τη δυνατότητα στον καθένα που έχει ανάγκη να σταθεί στα πόδια του;
Η επιλογή είναι δική μας.
Χάρης Κουζιάκης
Υποψήφιος Περιφερειακός σύμβουλος στο Συνδυασμό «ΑλλάΖουμε εποχή»
Με υποψήφιο περιφερειάρχη τον Θέμη Μουμουλίδη
.