Ο καπιταλισμός θεωρείται ως το κοινωνικοπολιτικό σύστημα, το οποίο εγγυάται την ελευθερία του ατόμου να αναπτύξει πάσης φύσεως δραστηριότητες. Η εγγύηση ελευθερίας προβάλλεται κατά κόρον και είναι άκρως εντυπωσιακή, ώστε λίγο–πολύ όλοι μας να ενεργούμε ως οπαδοί του συστήματος! Ας εξετάσουμε όμως λίγο βαθύτερα το θέμα. Ο όρος καπιταλισμός αποδίδεται στην ελληνική ως κεφαλαιοκρατία. Συνεπώς πρόκειται για ένα σύστημα, στο οποίο κεντρική αξία αποτελεί το χρήμα και οι κατέχοντες αυτό ασκούν την εξουσία. Τα περί ελευθερίας του προσώπου (ο όρος άτομο είναι άκρως διασπαστικός της κοινωνικής συνοχής) είναι η μεγαλύτερη απάτη του συστήματος, το οποίο παραμυθιάζει τους λαούς με την προβολή της δυνατότητας πλουτισμού!
Ο καπιταλισμός είναι το σύστημα της άπληστης αστικής τάξης. Διαδέχθηκε αυτή στην εξουσία την εκφυλισμένη τάξη των ευγενών, οι οποίοι είχαν κατοχυρώσει το «δίκαιο» της κληρονομικής εξουσίας των μελών της επί των υπηκόων τους και της γης. Με τους ευγενείς είχε συμπλεύσει και η θρησκευτική ηγεσία στη Δύση. «Δικαίωνε» με την αντιευαγγελική ευλογία την απολυταρχία και διευκολυνόταν στη διεκπεραίωση ζητημάτων πίστεως από την κοσμική εξουσία (βασανιστήρια αντιφρονούντων και πυρές). Ο καπιταλισμός εισήγαγε το «φυσικό» δίκαιο στη θέση του «θείου» δικαίου της απολυταρχίας. Το διατύπωσε κατά τρόπο σαφή αυτό η επαναστατική επιτροπή του γαλλικού συντάγματος του 1793. Ήταν συνεπώς ένα σύστημα αθεϊστικό στη γένεσή του. Ο Ρήγας Βελεστινλής, ο Ρωμηός συνέταξε λίγα έτη αργότερα το δικό του σύνταγμα. Επειδή στην πατρίδα μας, που στέναζε κάτω από τον οθωμανικό ζυγό, η Εκκλησία αποτελούσε την παρηγοριά των σκλαβωμένων, παρ’ όλες τις ανθρώπινες αδυναμίες κλήρου και λαού, ο Ρήγας δεν υπέκυψε στη νεωτερικότητα του αθεϊσμού. Γι’ αυτό και έγραψε ότι το δίκαιο είναι θεόθεν δοσμένο, που ερμηνεύεται: Αν δεν υπάρχει Θεός, δεν υπάρχει δικαιοσύνη! Και είναι εντυπωσιακό το ότι μετά από ενάμισι αιώνα κορυφαίος στοχαστής της Δύσης, υλιστής, ο Αλμπέρ Καμύ θέτει το ερώτημα: «Υπάρχει δικαιοσύνη χωρίς Θεό;» (Ο επαναστατημένος άνθρωπος).
Η αστική τάξη κυριάρχησε σ’ όλη την Ευρώπη. Μπορεί να διατηρήθηκε σε κάποιες χώρες ο θεσμός της βασιλείας, οι βασιλείς όμως ασκούν τυπική εξουσία αρχηγού κράτους για γιορτές και πανηγύρια. Οι άπληστοι για χρήμα αστοί ασκούν την εξουσία ανεχόμενοι μόνο στην (πάλαι ποτέ Μεγάλη) Βρετανία τη Βουλή των φαιδρών πλέον λόρδων! Η αστική τάξη που παραμύθιασε αρχικά τον γαλλικό λαό και μετέπειτα πολλούς άλλους, μηδέ και του ελληνικού εξαιρουμένου, έσπειρε και εξακολουθεί να σπέρνει τον όλεθρο σ’ όλη την έκταση του πλανήτη. Η αποικιοκρατία είναι το μεγαλύτερο έγκλημα που διέπραξε κατά τον 19ο αιώνα. Οι μεγάλοι και ολέθριοι πόλεμοι εξ αιτίας των αντικρουομένων οικονομικών συμφερόντων σημάδεψαν τον 20ο αιώνα. Σήμερα ευημερούν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια συνανθρώπων μας και δυστυχούν περισσότερα από έξι δισεκατομμύρια άλλων, τα οποία γεννούνται και πεθαίνουν στην αθλιότητα!
Η αστική τάξη, σε αντίθεση με την άλλη των ευγενών, διακρίνεται για τις διανοητικές της ικανότητες. Διείδε ευθύς μετά την κατάληψη της εξουσίας, ότι δεν είναι δυνατόν διοικητικής φύσεως μέτρα να εξαλείψουν το θρησκευτικό αίσθημα από τις ψυχές των ανθρώπων. Έτσι προέβη σε ιστορικό συμβιβασμό με τη θρησκευτική ηγεσία της Δύσης, η οποία ήταν πρόθυμη να προβεί σε νέου τύπου παραχωρήσεις και προδοσία του Ευαγγελίου επιδιώκοντας τη διατήρηση προνομίων και υπό το νέο καθεστώς! Στην αστική τάξη ταίριαζε περισσότερο το θρησκευτικό πρότυπο της διαμαρτύρησης (προτεσταντισμού), το οποίο είχε συγκρουστεί κατά το παρελθόν με την απολυταρχία του Βατικανού. Η ατομική ερμηνεία του δόγματος και η απεμπόληση της παράδοσης από τους διαμαρτυρόμενους συνταίριαζε με την ατομική επιδίωξη του κέρδους από τους νέους εξουσιαστές. Έτσι οι «χριστιανοί», με εξαίρεση κάποιους χριστιανούς, ευλόγησαν την αποικιοκρατία, την καταλήστευση του πλούτου των υποταγμένων, δια του όπλου ή της δοτής ηγεσίας, λαών και τη χρήση βίας κατά λαών που διεκδικούσαν την ελευθερία τους, η οποία, όπως γράψαμε στην αρχή, θεωρείται θεμελιακό δεδομένο του καπιταλισμού και γι’ αυτό επαίρονται οι οπαδοί του συστήματος! Πάστορες στην Κύπρο κατά τη διάρκεια του αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. διενεργούσαν σωματική έρευνα σε ορθοδόξους ιερείς, αφού είχαν θέσει εκτός της υποτυπώδους λατρείας τους το ιερό θυσιαστήριο!
Την αστική τάξη επιχείρησε να ανατρέψει ο διεθνής κομμουνισμός. Αν και το κοινωνιολογικό πρότυπο, άκρως μοιρολατρικό στην αρχή, προέβλεπε την νομοτελειακή υποχώρηση του αστισμού και τη δικτατορία (σε βάρος ποίων;) του προλεταριάτου, επικράτησε σε μη βιομηχανικά ανεπτυγμένες χώρες, με πρώτη την ορθόδοξη Ρωσία, τη χώρα των πολλών κριμάτων κλήρου, άρχουσας τάξης, διανόησης και λαού. Ο κομμουνισμός είχε ως πρότυπό του τον ολοκληρωτισμό του παπισμού και κατάληξε σε θρησκεία χωρίς θεό, για να εκμηδενιστεί τελικά από τον αστισμό, που αποδείχθηκε «Κρόνος» που τρώει τα παιδιά του! Οι κομμουνιστές διέπραξαν τρομακτικό σφάλμα: Ενώ επιχείρησαν με άγριους διωγμούς να εξαλείψουν το θρησκευτικό αίσθημα από τις ψυχές των λαών, επί των οποίων άσκησε δικτατορία, όχι βέβαια το προλεταριάτο αλλά η νομενκλατούρα κατά το ανάλογο της κούριας του Βατικανού, κάλεσε τους υποταγμένους λαούς σε αγώνα κατ’ εξοχήν ηθικό, σε πόλεμο κατά του ατομισμού. Αλλά ο άνθρωπος της πτώσης, σύμφωνα με τη διδασκαλία της Εκκλησίας, ρέπει προς τον ατομισμό και την επιδίωξη του ατομικού οφέλους. Γι’ αυτό ακριβώς και ο καπιταλισμός έχει αναδειχθεί κυρίαρχος. Ακόμη και εκείνοι, που στενάζουν κάτω από την αδικία και την εκμετάλλευση των κρατούντων, είναι στην συντριπτική πλειοψηφία καπιταλιστές με την έννοια ότι, καθώς το καθεστώς τους έχει εκμαυλίσει, ζουν με το όνειρο να τους «χαμογελάσει και αυτούς η τύχη». Θεωρούν και αυτοί ως πρώτη, αν όχι μοναδική, αξία το χρήμα και γι’ αυτό παθιάζονται. Και διατηρούν το φρόνημα αυτό ακόμη και όταν οι άπληστοι αστοί ξαναπαίρνουν πίσω εκείνα, που είχαν διανείμει στους προνομιούχους λαούς, προκειμένου να εξασφαλίσουν κοινωνική ειρήνη, τότε που το αντίπαλο δέος του κομμουνισμού διέθετε ιδεολογική και συνδικαλιστική ισχύ. Τον κόσμο των αποκλήρων τον έχουν αφανίσει. Τί επί πλέον να αρπάξουν απ’ αυτούς;
Μήπως υπό τις τρέχουσες συνθήκες, κατά τις οποίες επιδιώκεται η πλήρης πτώχευση του ελληνικού λαού, είναι ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε την αφροσύνη μας να απεμπολήσουμε την παράδοσή μας, την ποτισμένη με τα νάματα της ορθοδοξίας και να ενστερνιστούμε τις δυτικές «αξίες»; Το Ευαγγέλιο του Χριστού, που λογοκρίνεται ακόμη και στις χώρες με ορθόδοξους λαούς, είναι συντριπτικό κατά του πάθους του πλουτισμού! Ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, τον οποίο η Εκκλησία εορτάζει κατά την Δ΄ Κυριακή των νηστειών γράφει για τη φιλαργυρία: Φιλάργυρος είναι εκείνος που καταφρονεί τις ευαγγελικές εντολές και τις παραβαίνει ενσυνείδητα. Όποιος απέκτησε αγάπη διεσκόρπισε χρήματα. Όποιος όμως ισχυρίζεται πως συμβιβάζει στη ζωή του και τα δύο αυτοαπατήθηκε… Όποιος νίκησε το πάθος αυτό (της φιλαργυρίας), έπαυσε να έχει μέριμνες… Η ακτημοσύνη είναι απαλλαγή από τις φροντίδες, αμεριμνία βίου, οδοιπορία ανεμπόδιστη, αποξένωση από τη λύπη, πίστη στις εντολές του Θεού».
Επειδή κρύβουμε τον καπιταλιστή μέσα μας τα γραφόμενα αυτά δεν μας συγκινούν. Όταν μας τα πάρουν όλα, όπως έχουν σχεδιάσει, τότε θα βρεθούμε μπροστά στο δίλημμα: Να επιστρέψουμε στον Θεό ή να κατρακυλίσουμε στην απελπισία. Ο καπιταλισμός μας προσφέρει ελευθερία επιλογής!
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»