Καπέλωμα στην ανασκαφή της Αμφίπολης

By nikdigrik on 28/01/2015

του Γιώργου Ροδάκογλου

«Μια πολύμηνη σιωπή θα σπάσει σε λίγο. Μια σιωπή με νόημα. Χωρίς προεκλογικούς εντυπωσιασμούς, χωρίς πολιτικά ελατήρια και χωρίς επικοινωνιακές μεθοδεύσεις» .

Η ανάρτηση στο προσωπικό ιστολόγιο του αρχιτέκτονα Μιχάλη Λεφαντζή μας προδιαθέτει να καταλάβουμε ότι κάποια στιγμή θα απαντήσει σε όλους όσους επικρίνουν το έργο των ανασκαφών της Αμφίπολης.

Τα άρθρα που αναρτήθηκαν τις τελευταίες ημέρες και αναφέρονται στα μέλη της διεπιστημονικής ομάδας ξέφυγαν από τα όρια κάθε δεοντολογίας αφού επιχειρήθηκε η πολιτικοποίηση του θέματος των ερευνών με στόχο τον στιγματισμό της ομάδας.

Η κριτική που ασκήθηκε έως τώρα από θεσμικούς και μη παράγοντες, σίγουρα δεν είναι τυχαία, αλλά αποτελεί μέρος ενός σχεδίου ομάδας αρχαιολόγων που προωθεί το καπέλωμα της ανασκαφής, από μια επιστημονική επιτροπεία προκειμένου να υπάρχει ο απόλυτος έλεγχος ενώ παράλληλα διαφαίνεται η προσπάθεια που επιχειρούν ορισμένοι για το μπλοκάρισμα της επιστημονικής μελέτης.

Η δολοπλοκία αυτή μεταξύ αρχαιολόγων προέρχονται από την ανησυχία για το έργο τους , όσοι έχουν κάτι να επιδείξουν, καθώς τα ευρήματα του ταφικού μνημείου στο Λόφο Καστά Μεσολακκιάς τείνουν να τους διαψεύσουν , για όσα υποστήριζαν επί χρόνια με αποτέλεσμα να ακυρώνονται οι έρευνες τους.

Με την εφαρμογή της επιτροπείας, η ανασκαφική ομάδα δεν θα βρίσκεται υπό τον συντονισμό του εκάστοτε προϊσταμένου εφορίας αρχαιοτήτων αλλά θα κατευθύνονται από τα μέλη της επιτροπής

Η ομάδα των επιφανών υποστηρίζει ότι οι αρχαιολόγοι που εργάζονται στις αρχαιολογικές υπηρεσίες δεν έχουν την ικανότητα να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες μιας ανασκαφής όταν αυτή χρήζει περαιτέρω διερεύνησης .

«Μια σιωπή με νόημα» γράφει ο Μιχάλης Λεφαντζής και ίσως δεν έχει άδικο.

Εντύπωση προκαλεί η κριτική που ασκεί η Διευθύντρια του αρχαιολογικού Μουσείου Θεσσαλονίκης Πολυξένη Αδάμ Βελένη σε άρθρο της στην parallaxi με τον τίτλο «Ποιός χρειαζόταν την Αμφίπολη» https://www.parallaximag.gr/parallax-view/poios-hreiazotan-tin-amfipoli

Μεταξύ άλλων αναφέρει:

1) ποιος μας λέει ότι ο περίβολος είναι απαραίτητα σύγχρονος με τον τάφο;

2) Ποιο είναι το ακλόνητο τεκμήριο ότι ο τύμβος είχε πάνω του τον λέοντα, όταν οι επιστήμονες που τον έστησαν εκεί όπου σήμερα είναι λένε ότι είχαν βρει θεμελίωση της βάσης του;

3)Πως είναι δυνατόν να μην είναι ελληνιστικό, τουλάχιστον, ένα ταφικό μνημείο τόσο «παστίτσιο», όπως λέμε εμείς οι αρχαιολόγοι,με τόσο πολλά εκλεκτικιστικά στοιχεία δηλαδή, ένα χαρακτηριστικό που φωτογραφίζει μεταγενέστερες της κλασικής εποχές; – See more at:

Ωστόσο, το εύρημα της Αμφίπολης, όπως αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, ξεπέρασε και την επιστημονική, αλλά και την επικοινωνιακή του ομάδα. Το ίδιο το εύρημα αποδείχθηκε πολύ ανώτερο των διαχειριστών του, μια και η πολυπλοκότητά του χρειάζεται βαθιά γνώση πολλών ειδικοτήτων, προσεκτικές κινήσεις, ωριμότητα, περίσκεψη που δεν του χαρίστηκε. Δεν του δόθηκε ο επαρκής χρόνος να ωριμάσει στη σκέψη των ειδικών, ώστε να εκφραστούν εμπεριστατωμένες απόψεις για την αρχιτεκτονική του, τη διακόσμησή του, τη γλυπτική του, το ιδεολογικό και το πολιτικοοικονομικό του πλαίσιο, τη σημασία κατασκευής του κατά την εποχή του. Βιασύνη, προχειρότητα, αδεξιότητες και παραλείψεις στην ανασκαφή που τις μαρτυρούσαν οι ίδιες οι φωτογραφίες και τα βίντεο που διοχέτευε η επικοινωνιακή ομάδα, πέρα από τα αντιφατικά λεγόμενά τους. Σε μια ευνομούμενη χώρα, μια χώρα του υπέροχου αλλού, λέμε τώρα, μια λογική πολιτεία θα ζητούσε τις ευθύνες από αυτούς που προκάλεσαν αυτόν τον οχετό, στην Ελλάδα, όμως, ποτέ κανείς δεν φταίει σε τίποτα, παρά μόνο οι άλλοι που θέλουν εμποδίσουν γιατί φθονούν!

Από εδώ και πέρα ο δρόμος είναι πιο δύσκολος. Το μνημείο χρήζει άμεσης ορθολογιστικής αντιμετώπισης από ομάδα ειδικών (όχι απαραίτητα «διασήμων»), οι οποίοι θα σκύψουν πάνω του με τη δέουσα προσοχή και θα περισώσουν ό, τι μπορεί να περισωθεί, προπαντός μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Γιατί η Αμφίπολη παρά τη δημοσιότητα που έλαβε θα παραμείνει στην ιστορία ως ένα μελανό παράδειγμα στυγνής πολιτικής εκμετάλλευσης και καπήλευσης των προσδοκιών ενός λαού και ως ένα παράδειγμα ανασκαφικής έρευνας και πρακτικής προς αποφυγήν.