Οι ληστές που συνελήφθησαν στο Βελβεντό δηλώνουν απερίφραστα:
δεν συνεργάζονται, δεν απολογούνται.
Αντ’ αυτών συνεργάζονται οι δικηγόροι τους. Ουδείς όμως απολογείται εκ μέρους τους.
Ιδού ένα pot-pourri δηλώσεων
από το περιβάλλον στο οποίο γαλουχήθηκαν οι τρομοκράτες:
– Μετανιώνει;
– «Για ποιο πράγμα;»
«Ξέρω όλες τις κατηγορίες και με αφήνουν παγερά αδιάφορο»
«Είμαι πολύ περήφανη για το γιο μου, που αγωνίζεται ενάντια σε μια παράνομη και σάπια κοινωνία και θα τον υπερασπιστώ μέχρι την τελευταία ρανίδα του σώματός μου»
«Κι εγώ περήφανος είμαι για το γιο μου. Και του το φωνάζω κάθε φορά.»
– Τι θα λέγατε στο παιδί σας;
– «Ότι είμαι πολύ υπερήφανος, ότι είναι λεβέντης, ότι είναι όρθιος, παρά που τον χτυπάνε, παρά τους βασανισμούς, και πολλά άλλα που δεν καταλαβαίνουν κάποια ανθρωπάρια που κυκλοφορούν δίπλα μας».
«Δεν πήγαινε στο σχολείο του και έφυγε από το σπίτι».
«Δεν άκουγε heavy metal. Άκουγε ροκ, άκουγε Χατζιδάκι, άκουγε Μότσαρτ».
«Ντρέπομαι για όλους τους ανυποψίαστους πολίτες που θα τον τσουβαλιάσουν μέσα στο κεφάλι τους σαν έναν τρομοκράτη»
«Δεν του αρέσει να αναφέρει κανείς ότι ήταν αριστούχος μαθητής».
«Παρότι είχαν όπλα, περισσότερο για εκφοβισμό ήταν. Δεν νομίζω ότι ξέρει καν να χρησιμοποιεί όπλα».
«Σε δίκες της Χούντας οι κατηγορούμενοι ως βομβιστές τιμωρήθηκαν με ελαφρύτερες ποινές από τους Πυρήνες»
«Ηταν σε ένα τυφλό κελί και όλοι οι αστυνομικοί φορούσαν κουκούλες. Ούτε δικηγόροι της χούντας δεν έβλεπαν έτσι τους πελάτες τους.»
«Οι περίφημες εκρήξεις αποδεδειγμένα δεν δημιούργησαν κίνδυνο σε άνθρωπο».
το Βήμα