Είναι σύνηθες φαινόμενο, λίγους μήνες πριν τις εκλογές, τους κατέχοντας την εξουσία να τους καταλαμβάνει ένας οίστρος και μια ιδιαίτερη ευαισθησία, στην κατασκευή έργων. Το βλέπουμε να επαναλαμβάνεται και το ζούμε κάθε τέσσερα χρόνια. Τέλος πάντων, ακόμη και έτσι, κάτι γίνεται στις μικρές τοπικές μας κοινωνίες.
Μόλις πρόσφατα στο χωριό μου, ξεκίνησε το έργο της αντικατάστασης του απαρχαιωμένου εσωτερικού δικτύου ύδρευσης.
Σκάψαμε που σκάψαμε λοιπόν, ανακατέψαμε το χωριό, (να δω πότε και με ποιο τρόπο θα κλείσουν τα σκάμματα), γιατί να μην κάνουμε και κάτι ακόμη;
Η Δημοτική Αρχή, έχοντας βαθιά γνώση της κατάστασης στο χωριό μου, μιας και ήταν παρούσα σ’ όλους τους γάμους, βαφτίσια, μνημόσυνα και κηδείες που έγιναν τα τελευταία τέσσερα χρόνια, διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι του χωριού έχουν ένα σημαντικό έλλειμμα στη ζωή τους, δεν περπατάνε σε πεζοδρόμια!!! Και η λύση στο πρόβλημα μπορεί να άργησε λίγο, ήρθε όμως. Εξάλλου το καλό πράγμα αργεί να γίνει.
Μετά λοιπόν από επισταμένη μελέτη του θέματος, μας πέταξαν στα μούτρα, μερικά πλακάκια (μάλλον από κάπου περίσσεψαν), λίγα από δω και λίγα από κει και τα βάφτισαν «πεζοδρόμια».
