Η πλήρη ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και της Ηλεκτρικής Ενέργειας (Η/Ε) μπαίνει στο τελικό της στάδιο μετά και τη δημοσιοποίηση από την κυβέρνηση (Πράξεις Υπουργικού Συμβουλίου 24.7.2013) του χρονοδιαγράμματος της διάλυσης και του ξεπουλήματος της μεγαλύτερης κρατικής επιχείρησης της χώρας!
Έτσι μέχρι το τέλος του χρόνου θα πουληθεί το 49% των δικτύων μεταφοράς της Υψηλής Τάσης (ΑΔΜΗΕ), με ταυτόχρονη ανάληψη της διοίκησης από τον «επενδυτή», ενώ στο πρώτο εξάμηνο του 2014 θα δοθεί στον «επενδυτή» και το υπόλοιπο 51% (είσοδος στρατηγικού επενδυτή) και η ΔΕΗ θα αποχωρήσει τελείως από τη ιδιοκτησία των δικτύων της! Δηλαδή ο νέος ιδιοκτήτης θα πάρει (προφανώς τζάμπα) περίπου 12.000 χιλιόμετρα δικτύων μεταφοράς υψηλής τάσης που έγιναν από το υστέρημα του Ελληνικού λαού και την επομένη κιόλας θα αρχίσει να εισπράττει «διόδια ενέργειας» από όσες εταιρείες (και η ΔΕΗ μέσα σ αυτές) χρησιμοποιούν τα δίκτυα. Αυτό είναι σχιζοφρενικό αφού καμιά σοβαρή εταιρεία, δημόσια ή ιδιωτική ποτέ δεν πουλάει το δίκτυο μεταφοράς γιατί θα χρειαστεί μετά να πληρώνει τεράστια ποσά για να μεταφέρει τα προϊόντα της! Να σημειώσουμε ότι ο ίδιος ο Σαμαράς προεκλογικά έλεγε ότι τα μόνα που δε θα πουληθούν στη ΔΕΗ θα είναι τα δίκτυα μεταφοράς!
Το δεύτερο στάδιο προβλέπει τη δημιουργία μιας Εταιρείας, θυγατρικής της ΔΕΗ (τη λεγόμενη μικρή ΔΕΗ), η οποία θα περιέχει στο χαρτοφυλάκιό της, την παραγωγή και την εμπορία του 30% της μητρικής ΔΕΗ. Αυτά που είδαν το φως της δημοσιότητας και ισχύουν μέχρι σήμερα είναι ότι στη «μικρή ΔΕΗ» θα περιέλθουν 1400 MW από λιγνίτη (2 μονάδες του ΑΗΣ [Ατμο-Ηλεκτρικού Σταθμού] Αμυνταίου, ο ΑΗΣ Μελίτης που είναι σήμερα η πιο σύγχρονη και πιο ακριβοπληρωμένη μονάδα της ΔΕΗ αλλά και η Μελίτη ΙΙ για την οποία υπάρχει υποδομή και προβλέπεται να κατασκευαστεί στο μέλλον) συμπεριλαμβανομένων και των αντίστοιχων ορυχείων, 500 MW από υδροηλεκτρικά (το συγκρότημα του Νέστου), 500 MW από φυσικό αέριο (μάλλον ο ΑΗΣ Κομοτηνής) και δώρο 1.500.000 καταναλωτές, αφού η ΔΕΗ εξαναγκάζεται να παραδώσει το αντίστοιχο πελατολόγιο και η κυβέρνηση μελετά τον τρόπο που θα τους στείλει στους ιδιώτες (άλλη μια υγιέστατη λειτουργία του «ανταγωνισμού» και των «ελεύθερων αγορών»)! Η διαδικασία δημιουργίας και πώλησή της «Μικρής ΔΕΗ» θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί το αργότερο έως τον Φεβρουάριο του 2014.
Οι εργαζόμενοι και στις δυο περιπτώσεις (αφού ολοκληρωθούν οι μεταθέσεις, μετατάξεις, απολύσεις) θα περάσουν στους νέους ιδιοκτήτες υπογράφοντας προφανώς Ατομικές Συμβάσεις Εργασίας.
Τέλος ότι απομείνει από τη χιλιοδιασπασμένη πλέον μητρική ΔΕΗ με βάση το χρονοδιάγραμμα θα πρέπει να έχει ιδιωτικοποιηθεί πλήρως μέσω της «προσέλκυσης στρατηγικού επενδυτή» το αργότερο στο πρώτο τρίμηνο του 2016! Σημειωτέον ότι ήδη το 17% των μετοχών της σημερινής ΔΕΗ είναι ήδη προς πώληση στο ΤΑΙΠΕΔ.
Το χρονικό του ξεπουλήματος
Για να μπορέσει να γίνει σήμερα το ξεπούλημα της ΔΕΗ και να περάσει εξ ολοκλήρου η Ηλεκτρική Ενέργεια στα χέρια των κερδοσκόπων βιομηχάνων και των αεριτζήδων της ενέργειας μεσολάβησαν 20 και πλέον χρόνια σχεδιασμού, απαξίωσης και διαρκών διοικητικών και νομοθετικών παρεμβάσεων της κομισιόν και των Ελληνικών κυβερνήσεων.
Το κεφάλαιο της χώρας μας και του εξωτερικού τα τελευταία χρόνια, ορέγεται τον τζίρο (4 δισ ευρώ περίπου ετησίως) και το πελατολόγιο (7 εκατομμύρια πελάτες) της ΔΕΗ και ψάχνει τρόπους να τη “βάλει στο χέρι” με τη βοήθεια της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων. Σ αυτά τα ζητήματα κάνουν μαζί “γιουρούσι” στη δημόσια περιουσία ντόπιοι και ξένοι βιομήχανοι αφού οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται και διεκδικούν τα τελευταία χρόνια την Η/Ε στη χώρα μας είναι πολυεθνικές με τη συμμετοχή αντίστοιχα Ελλήνων βιομηχάνων πχ ο Μυτιληναίος συνεργάζεται την ισπανική Endesa και τη γαλλική Alstom, η ΤΕΡΝΑ με την Γαλική GdF-Suez κλπ
Η περίπτωση της ΔΕΗ ήταν ιδιαίτερη και χρειαζόταν προσεχτικές και μακροχρόνιες παρεμβάσεις λόγω του μεγέθους της (περίπου 17 με 20 δις ευρώ υπολογίζεται σήμερα η περιουσία της, χώρια τα ενεργά λιγνιτικά κοιτάσματα αξίας 150 έως 250 δις ευρώ), της καθετοποιημένης δομής της (παραγωγή, μεταφορά, διανομή, εμπορία), Των δυσκολιών και της περιπλοκότητας των μορφών παραγωγής (λιγνιτωρυχεία, λίμνες, ντιζελοκίνητα εργοστάσια κλπ) του κρατικο-μονοπωλιακού της ρόλου στη λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας (ρεύμα κάτω του κόστους παραγωγής και άλλες διευκολύνσεις στη βιομηχανία της χώρας μας) αλλά και του κοινωνικού της χαρακτήρα (κατασκευή δικτύων και στο πιο απομακρυσμένο χωριό, αγροτικά τιμολόγια, πολύτεκνοι, ΑΜΕΑ, ρεύμα στα νησιά που τη στοιχίζει δεκαπλάσια από την τιμή πώλησης κλπ).
Γι αυτό και ξεκίνησε από το 1990 η διαδικασία τεμαχισμού, απαξίωσης και ιδιωτικοποίησης της μεγαλύτερης δημόσιας επιχείρησης της χώρας με τις “οδηγίες” και τις αποφάσεις της ΕΕ, την ψήφιση, των “απαιτούμενων” για την απαξίωση και διάλυση, νόμων και τροπολογιών από τη βουλή, την “άοκνη” προσπάθεια όλων των αστικών κυβερνήσεων αλλά και την «αμέριστη συμπαράσταση» της ξεπουλημένης ηγεσίας του Σ.Κ της ΔΕΗ.
Η πρώτη προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ έγινε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη την περίοδο 1990-93 που στην ουσία ήταν και η πρώτη προσπάθεια επιβολής του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα μας. Εκτός των άλλων εμποδίων, που ήταν κυρίως οι σθεναροί αγώνες των εργαζομένων και η ισχνή κοινοβουλευτική της πλειοψηφία, η κυβέρνηση του λαομίσητου ηγέτη Κ. Μητσοτάκη πηγαίνοντας για την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ βρήκε και ένα αξεπέραστο, για αστική κοινοβουλευτική κυβέρνηση, εμπόδιο που ήταν τα αποθεματικά του ασφαλιστικού των εργαζομένων, τα οποία ήταν ενσωματωμένα στα περιουσιακά στοιχεία της ΔΕΗ. Δηλαδή οι εργαζόμενοι επειδή δεν είχαν ασφαλιστικό ταμείο και φορέας ασφάλισής τους ήταν ο ίδιος ο εργοδότης ο οποίος αφού τους κάλυπτε συνταξιοδοτικά και υγειονομικά επένδυε στην επιχείρηση τα αποθεματικά, γι αυτό και οι εργαζόμενοι είχαν περιουσία μέσα στην περιουσία της ΔΕΗ και αν δε γινόταν διαχωρισμός των περιουσιακών στοιχείων δεν μπορούσαν να πουλήσουν ούτε ένα κομματάκι, ούτε μια μετοχή!
Σ αυτό το πρόβλημα και αφού μεσολάβησαν έξι χρόνια, δυο αναλογιστικές μελέτες, διαβουλεύσεις και παζάρια πάνω και κάτω από το τραπέζι, η πλειοψηφία της συνδικαλιστικής ηγεσίας της ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΑΔ-συν) “διαισθανόμενη την ευθύνη και τη σοβαρότητα του ρόλου της” ως κατ’ εξοχήν εκπροσώπου του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού προσέφερε καθοριστική βοήθεια αφού δέχτηκε να διαχωριστεί η περιουσία, να αναγραφεί και να επικαιροποιηθεί το ποσό του αποθεματικού των εργαζομένων, στη συνέχεια (εκπροσωπώντας συνδικαλιστικά και νομικά τους εργαζόμενους που ποτέ δεν είχαν ερωτηθεί) χάρισε τα αποθεματικά των εργαζομένων στη ΔΕΗ και στους μετέπειτα ιδιώτες μετόχους, “έναντι αντιπαροχής” που θα ήταν η κάλυψη από τον κρατικό προϋπολογισμό των ασφαλιστικών ελλειμμάτων του Ταμείου.
Αφού λύθηκε πλέον “το πρόβλημα” του ιδιοκτησιακού διαχωρισμού, δόθηκε και η πρώτη “οριστική λύση του ασφαλιστικού των εργαζομένων της ΔΕΗ” (θα ακολουθήσουν έκτοτε πάρα πολλές “οριστικές λύσεις του ασφαλιστικού”), μπήκε μπροστά η διαδικασία μετοχοποίησης της ΔΕΗ. Δόθηκε λοιπόν στους ιδιώτες μετόχους το 49% της ΔΕΗ (η αξία της οποίας υπολογιζόταν τότε 7 έως 10 τρις δραχμές, χωρίς τα λιγνιτικά αποθέματα) έναντι 600 δισεκατομμυρίων δραχμών! Δηλαδή πουλήθηκε στην ουσία η μισή ΔΕΗ στο ένα 1/15 της αξίας της όταν σχεδόν τα 3/4 της πραγματικής και το πενταπλάσιο της υποτιμημένης της αξίας ανήκουν στους εργαζόμενους με τη σφραγίδα μάλιστα (λόγω αναλογιστικής μελέτης) της ΔΕΗ και της ίδιας της κυβέρνησης.
Την ίδια χρονιά μπαίνει σε εφαρμογή και η προσαρμογή της χώρας μας στην απελευθέρωση της ενέργειας με την ψήφιση στη βουλή του Ν. 2773/99 που στην ουσία είναι η ενσωμάτωση της Ευρωπαϊκής οδηγίας 92/96 στο Ελληνικό δίκαιο. Αυτός ο νόμος και άλλοι τρεις που ψηφίστηκαν αργότερα με δεκάδες τροποποιήσεις βάζουν τις βάσεις για την είσοδο των ιδιωτών στην Η/Ε αφού το κράτος χρηματοδοτεί τις επενδύσεις τους μέχρι και 90% του συνολικού κόστους και φροντίζει να πουλάνε το ρεύμα τους πανάκριβα στη ΔΕΗ που αναγκάζεται να το μεταπουλάει στη λιανική έως και 100% κάτω από την τιμή που το αγοράζει και μάλιστα σταματώντας πολλές φορές δικές της μονάδες, ενώ ταυτόχρονα απαγορεύει στη ΔΕΗ να αναπτύξει νέες μονάδες παραγωγής ρεύματος παρά μόνο σε αντικατάσταση παλαιών μονάδων (όμως ούτε αυτό της επέτρεψαν ποτέ να το κάνει) παρά τον ορατό τότε κίνδυνο ενός γενικευμένου μπλακ-άουτ λόγω έλλειψης ισχύος.
Η “Απελευθέρωση” της αγοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας που δήθεν έγινε για να έχουν οι καταναλωτές φθηνότερο ρεύμα και καλύτερες υπηρεσίες αποδείχτηκε ότι στην ουσία έγινε για να οικονομήσουν αμύθητα ποσά και να βάλουν στο χέρι το δημόσιο πλούτο και τους καταναλωτές οι βιομήχανοι! 50% αυξήθηκε το ρεύμα από την έναρξη της απελευθέρωσης και οι βιομήχανοι πιέζουν να γίνουν αυξήσεις ακόμα 60% αφού όπως λένε η ΔΕΗ δεν υπολογίζει σωστά το κόστος της κιλοβατώρας (KW/h). Αυτοί που κατασκεύασαν μονάδες με καύσιμο εισαγόμενο φυσικό αέριο (Μυτιληναίος, Λάτσης κλπ) δήθεν για να παράγουν ρεύμα για δική τους χρήση, ανάγκασαν μέσω του υπηρετικού τους προσωπικού (των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΗΜΑΡ) τη ΔΕΗ να το αγοράζει έως και στην τριπλάσια τιμή απ ότι το πουλάει η ΔΕΗ σ αυτούς τους ίδιους για τις ανάγκες των ενεργοβόρων τους βιομηχανιών, (Μυτιληναίος με Αλουμίνα της Ελλάδας, Λάτσης για διυλιστήρια κλπ) και στους άλλους βιομήχανους. Και βεβαίως επιδοτούνται ακόμα και όταν δεν λειτουργούν οι μονάδες τους (ψυχρή εφεδρεία) με 100.000 ευρώ ανά εγκατεστημένη ΜW/h.Τα ίδια ισχύουν και για τις επενδύσεις των βιομηχάνων στις ΑΠΕ (ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά, μικρά υδροηλεκτρικά) όπου εκτός των άλλων επιδοτήσεων εισπράττουν κι άλλο χαράτσι από τους οικιακούς καταναλωτές μέσω του ΕΤΜΕΑΡ (Ειδικό Ταμείο Μείωσης Εκπομπών Αερίων Ρύπων) ταυτόχρονα τα τελευταία 15 χρόνια αναπτύσσεται σαρωτικά η λεγόμενη “αφανής ιδιωτικοποίηση” μέσω εργολάβων στην μηχανολογική και ηλεκτρολογική συντήρηση, στις κατασκευές δικτύων, στη φύλαξη, στην καθαριότητα, ακόμα και στην παραγωγή με τεράστια κέρδη των εργολάβων και θύματα τους εργαζόμενους, στο λεγόμενο δουλεμπόριο, χωρίς εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα και εξευτελιστικά μεροκάματα.
Η προτελευταία πράξη του δράματος (στην οποία συμμετείχε ενεργά και πάλι η πλειοψηφία της ηγεσίας της ΓΕΝΟΠ) γράφτηκε με τη διάσπαση (τριχοτόμηση) της ΔΕΗ σε θυγατρικές για να μπορέσει να χωριστεί σε φιλέτα ούτως ώστε σήμερα να ξεπουληθούν άνετα οι πιο κερδοφόροι της τομείς! Οι νέες εταιρείες που είναι πλέον εντελώς διαχωρισμένες από τη ΔΕΗ είναι: ΑΔΜΗΕ που είναι τα δίκτυα μεταφοράς Υψηλής Τάσης, ΔΕΔΗΕ που είναι η διανομή, τα δίκτυα της χαμηλής τάσης, η Παραγωγή (Σταθμοί παραγωγής και ορυχεία) και η Εμπορία που παραμένουν στη μητρική ΔΕΗ.
Η εμπειρία των εργαζομένων και των οικιακών καταναλωτών από τη μέχρι σήμερα Απελευθέρωση της Η/Ε, την Ανάπτυξη και τον Ανταγωνισμό είναι ασύμφορη και οδυνηρή γι αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανέναν να παίζει παιχνίδια κερδοσκοπίας με το ηλεκτρικό ρεύμα που είναι κοινωνικό αγαθό απαραίτητο για την επιβίωση! Είναι πλέον ώριμο να δημιουργηθεί ένα μαζικό, εργατικό και λαϊκό κίνημα που θα απαιτήσει μια ΔΕΗ ενιαία και καθετοποιημένη, 100% Δημόσια, κάτω από εργατικό και κοινωνικό έλεγχο που θα λειτουργεί για τις ανάγκες του λαού και όχι των βιομηχάνων, με εθνικοποίηση-κρατικοποίηση του συνόλου της Η/Ε, χωρίς ούτε έναν ιδιώτη και αεριτζή στην Ηλεκτροπαραγωγή.
Το ασφαλιστικό της ΔΕΗ και το μεγάλο ξεπούλημα της συνδικαλιστικής «ελιτ»
Η συνδικαλιστική ηγεσία των εκπροσώπων του κυβερνητικού και Πάλε ποτέ εκσυγχρονιστικού μπλοκ των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΑΔ συνέβαλε καθοριστικά σε όλα τα στάδια της απαξίωσης, της διάλυσης και του ξεπουλήματος της ΔΕΗ και της Ηλεκτρικής Ενέργειας συνολικά, στηρίζοντας την πολιτική και τις επιδιώξεις της αστικής τάξης, της ΕΕ και της κυβέρνησης.
Στην ιστορία των μεγαλύτερων εγκλημάτων, πουλημένων συνδικαλιστών, κατά της εργατικής τάξης θα μείνει το ξεπούλημα του ασφαλιστικού της ΔΕΗ αφού χαρίστηκαν στον εργοδότη τα ασφαλιστικά αποθεματικά των εργαζομένων για να μπορέσει να μετοχοποιηθεί και να πουληθεί η Επιχείρηση.
Το ασφαλιστικό των εργαζομένων της ΔΕΗ δημιουργήθηκε με το νόμο 4491 του 1966 και ήταν ένα πρωτοποριακό ασφαλιστικό σύστημα (ασφάλιση στον εργοδότη) αφού ο εργοδότης παρακρατούσε τις ασφαλιστικές εισφορές από τους εργαζόμενους και τις επένδυε στην επιχείρηση, αναλαμβάνοντας την υποχρέωση να καλύπτει υγειονομικά και συνταξιοδοτικά τους εργαζόμενους. Έτσι οι εργαζόμενοι ήταν εξασφαλισμένοι αλλά και η επιχείρηση κέρδιζε αφού αναπτυσσόταν με τα λεφτά των εργαζομένων και δε χρειαζόταν να καταφύγει σε έντοκο εξωτερικό δανεισμό. Αυτός ήταν ο λόγος που δεν μπορούσαν να πουλήσουν περιουσιακά στοιχεία ούτε μετοχές αφού οι εργαζόμενοι είχαν περιουσία μέσα στην περιουσία της ΔΕΗ και ήταν αδύνατο να διαχωριστεί χωρίς τη συναίνεση τους.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη με τους αντιασφαλιστικούς νόμους 1902/90, 1976/91, 2084/92 γνωστούς ως νόμους Σιούφα και Σουφλιά έκανε το πρώτο βήμα αποδόμησης του ασφαλιστικού συστήματος στη χώρα για να βρεθεί μπροστά σ ένα μεγάλο απεργιακό και αγωνιστικό κίνημα που εκφράστηκε και στη ΔΕΗ με πολυήμερες απεργίες αλλά και έναν «προχωρημένο» μηχανισμό απεργοσπασίας (με συνδικαλιστές και απεργοσπαστικά σωματεία) που έφτασαν να μεταφέρουν απεργοσπάστες ακόμα και με ελικόπτερα. Παρά τις διάφορες παρεμβάσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη που προσπάθησε τότε να δημιουργήσει ασφαλιστικό ταμείο στη ΔΕΗ δεν μπορούσε να πουλήσει αν δεν ξεκαθάριζε με το ασφαλιστικό των εργαζομένων γι αυτό ανέθεσε στις αγγλικές εταιρείες WYATT & PRUDENTIAL, την εκπόνηση αναλογιστικής μελέτης για να προσδιοριστεί το οικονομικό μέγεθος της ασφαλιστικής περιουσίας των εργαζομένων της ΔΕΗ που σύμφωνα με την τελευταία μελέτη που παραδόθηκε το 1994 ανέρχεται στα 3,3 τρισεκατομμύρια δραχμές!!! Τεράστιο ποσό αν αναλογιστεί κανείς ότι το 1999 το 49% της ΔΕΗ πουλήθηκε έναντι 600 δις δραχμών και τα αποθεματικά των εργαζομένων τότε ήταν 4,5 τρις δραχμές, επικαιροποιημένα!
Από τότε ξεκινάει ένας μεγάλος αγώνας της αστικής τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) να «εξαφανίσουν» την ασφαλιστική περιουσία των εργαζομένων που στέκεται εμπόδιο στα σχέδιά τους και το πετυχαίνουν με τη συναίνεση των «προθύμων» συνδικαλιστών το 1999 με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, υπουργό βιομηχανίας τον Βενιζέλο και πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ τον Νίκο Έξαρχο ο οποίος ένα χρόνο αργότερα διορίζεται ΓΓ Αθλητισμού στο υπουργείο Πολιτισμού με Υπουργό πάλι τον Βενιζέλο! Η δικαιολογία ότι πήρε αξιοκρατικά τη θέση γιατί έπαιζε μικρός μπάσκετ δεν έπεισε κανέναν! Έτσι οι εργαζόμενοι μέσω των «εκπροσώπων τους» ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ, Σπάρτακος και άλλα εργοδοτικά συνδικάτα (Λειτουργώντας ως πέμπτη φάλαγγα στις γραμμές του συνδικαλιστικού κινήματος και παρά την διαφωνία και αντίδραση 8 πρωτοβάθμιων συνδικάτων που είχαν και την πλειοψηφία των εργαζομένων) χαρίζουν τα αποθεματικά στη ΔΕΗ και το κράτος, με νόμο που ψήφισαν στη βουλή ΠΑΣΟΚ–ΝΔ-Συνασπισμός, αναλαμβάνει την υποχρέωση να καλύπτει τις υποχρεώσεις του ταμείου και να αφαιρεί από το καταγραμμένο ποσό των αποθεματικών. Αυτό έγινε για κάποια χρόνια αλλά ξεκινώντας τα μνημόνια οι κυβερνήσεις αναγνωρίζουν την υποχρέωση αλλά «αδυνατούν να τις καλύψουν»!
Η «συνεπέστατη» αυτή στάση της ξεπουλημένης συνδικαλιστικής ηγεσίας συνεχίζεται και με τη μετοχοποίηση αφού αντί να οργανώσουν τον αγώνα για την αποτροπή της προτρέπουν τους εργαζόμενους να αγοράσουν μετοχές, για «να γίνουν αφεντικά στον εαυτό τους», επειδή «η μετοχοποίηση θα μας προστατέψει από την ιδιωτικοποίηση», για «να αντλήσει η ΔΕΗ φθηνό χρήμα από το χρηματιστήριο και να κάνει επενδύσεις» και άλλα φαιδρά επιχειρήματα. Στα ταμεία της ΔΕΗ εισέρευσαν συνολικά από τη μετοχοποίηση 150 δις δραχμές που τότε αντιστοιχούσαν στα κέρδη ενός τριμήνου και η κατασκευή μιας μόνο μονάδος παραγωγής (ΑΗΣ Μελίτης) κόστισε τα τριπλάσια!
Την ίδια τακτική ακολούθησε η πλειοψηφία της ηγεσίας του Σ.Κ της ΔΕΗ κάνοντας πλάτες για να περάσουν όλοι οι νόμοι για την απελευθέρωση της Η/Ε πιστοί στον «Υγιή ανταγωνισμό» παρότι ήταν ολοφάνερη η απαξίωση της ΔΕΗ και η εξόφθαλμη πριμοδότηση των ιδιωτών κερδοσκόπων.
Το τελευταίο ξεπούλημα (γιατί από δω και στο εξής δεν τους χρειάζονται) της ηγεσίας του Σ.Κ της ΔΕΗ έγινε πρόσφατα που πριν ακόμα αποφασίσει η κυβέρνηση και το Δ.Σ της ΔΕΗ την τριχοτόμηση η ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ την αποφάσισε ως το λιγότερο κακό σε έκτακτο συνέδριο! Έτσι τη διάσπαση της ΔΕΗ (τριχοτόμηση) σε θυγατρικές ώστε να πουληθεί ευκολότερα τη στήριξαν οι σύνεδροι της ΠΑΣΚΕ με ελάχιστες «απώλειες», η μισή ΔΑΚΕ και η ΣΑΔ που απαρτίζεται από συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ούτε μία απώλεια!
Του Στέφανου Πράσσου