Ανάσταση στα Κοιμητήρια… Κι αν η λέξη και η ιδέα της Ανάστασης στα Νεκροταφεία μπορεί να παραξενεύει ορισμένους ή και να… φοβίζει και να “ξενίζει” άλλους τόσους, για τους Κοζανίτες -που δυστυχώς έχασαν πρόσφατα ή και 2-3 χρόνια πριν κάποιον δικό τους- δεν υπάρχει πιο “γλυκόπικρη” Ανάσταση απ’ αυτή στον Άγιο Γεώργιο, στα “μνήματα” όπως λέγονται στον τόπο.
Βλέπετε, η παράδοση θέλει -και πολλές φορές η καρδιά κι η σκέψη “ορίζουν”- οι συγγενείς να κάνουν Ανάσταση στον τάφο του προσφιλούς κεκοιμημένου προσώπου τους, να ακούν το “Χριστός Ανέστη”, να ανάβουν λαμπάδες, κεριά και καντηλάκια με το Άγιο Φως και μάλιστα ν’ αφήνουν και το κόκκινο αβγό για τον νεκρό τους.
Από νωρίς η εκκλησία γεμίζει από κόσμο και τα μνήματα σιγά-σιγά φωτίζονται, γεμίζουν λουλούδια, φως, συγγενείς…
Οι ψαλμωδίες και οι Λόγοι των ιερέων αντηχούν απ’ άκρη σ’ άκρη του Κοιμητηρίου… και μετά την Ανάγνωση του Ευαγγελίου το “Χριστός Ανέστη…” φέρνει χαρμολύπη στα πρόσωπα των πιστών που προσδοκούν Ανάσταση νεκρών…
Ίσως, η πιο συγκινητική στιγμή και το πιο συγκλονιστικό σημείο της Λειτουργίας -καθώς όλοι δακρύζουν στην ανάμνηση των αγαπημένων τους αφού εκείνη είναι η στιγμή- η Ανάσταση, που όλοι αισθάνονται πως “…Σήμερον τὰ ἄνῳ τοῖς κάτω συνεορτάζει, καὶ τὰ κάτω τοῖς ἄνω συνομιλεῖ…” όπως μαρτυρά η Εκκλησία μας, αφού η Ανάσταση είναι η στιγμή που …φεύγει το πένθος: “ἔφυγε τὸ πένθος, ἡ κατήφεια, ἡ θλίψις καὶ ὁ πόνος∙ μᾶς κατακλύζει ἡ χαρά, ἡ ἀγαλλίασις μέ τό λόγο τοῦ Ἀγγέλου στίς Μυροφόρες: «Ἀνέστη ὁ Κύριος»! Ἔκλεισε ὁ Ἅδης! Κατελύθη τὸ κράτος καὶ ἡ μονοκρατορία τοῦ διαβόλου! Ἄνοιξε καὶ πάλιν ὁ Παράδεισος”…
