Είναι 7 το απόγευμα. Συγγενείς και φίλοι της άτυχης φοιτήτριας του τμήματος βρεφονηπιοκόμων αποχωρούν από το κοιμητήριο όπου νωρίτερα συνόδευσαν στον τελευταίο τόπο κατοικίας της την άτυχη Μαρία. Σε μια γωνιά συγκεντρωμένες…
φίλες της με βλέμμα παγωμένο, πόνο ανείπωτο και θρήνο βουβό.
Το πλησιάζει τα κορίτσια τις φίλες της Μαρίας και εκείνες μιλούν για το κορίτσι που χάθηκε τόσο άδικα και ξαφνικά κάτω από μέχρι στιγμής αδιευκρίνιστες συνθήκες.
«Η Μαρία δεν αυτοκτόνησε. Μπορεί να αντιμετώπιζε χίλια δυο προβλήματα, να ήταν στενοχωρημένη, να στενοχωριόταν για το κινητικό της πρόβλημα που την εμπόδιζε να κάνει όλα όσα ήθελε, πχ να τρέξει, να παίξει, να έχει μία φυσιολογική ζωή.
Κακά τα ψέματα, όσο και αν προσπάθησε, δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει ποτέ αυτό το θέμα του κινητικού προβλήματος που είχε. Η Μαρία το έπαθε αυτό στη διάρκεια του τοκετού της μητέρας της, καθώς η θέση του εμβρύου δεν ήταν κανονική και βγήκε ανάποδα έτσι έγινε ο τραυματισμός της και δημιουργήθηκε το μετέπειτα σοβαρό πρόβλημα στο πόδι και τη λεκάνη της.
Όλα αυτά τα χρόνια φανταστείτε πως έγιναν μία σειρά από επεμβάσεις, αλλά δυστυχώς δε βελτιώθηκε η κατάσταση της. Τελευταία ακολουθούσε μία αγωγή και προετοιμαζόταν για μία μεγάλη επέμβαση που θα έκανε σε δύο χρόνια με την ελπίδα πως θα έβλεπε επιτέλους βελτίωση κάνοντας το όνειρο της πραγματικότητα. Δυστυχώς δεν πρόλαβε», θα πει μία φίλη της με δάκρυα στα μάτια.
Η επόμενη μέρα βρίσκει την οικογένεια και τους φίλους της αλλά και το αγόρι της με ένα τεράστιο γιατί και με την ελπίδα οι έρευνες της αστυνομίας να ρίξουν φως στην υπόθεση.
trelokouneli.gr