Τάδε έφη Ισοκράτης στην αρχαιότητα.
Οι υπόλοιποι βγάλτε άκρη κόντρα στη δικαστική – και όχι μόνο – επικαιρότητα.
«Ελληνες εισί οι μετέχοντες της ελληνικής παιδείας»
Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, δεν είναι με αυτό το πνεύμα που αποφαίνεται το Συμβούλιο της Επικρατείας στην προσφυγή κατά του νόμου Ραγκούση – ή, εν πάση περιπτώσει, ενός εκ των πολλών νομοθετημάτων που άφησε ο πρώην υπουργός Εσωτερικών – για την ιθαγένεια. Για να μην μπερδευόμαστε με τα νομικά, η σύνοψη σε ό,τι αφορά τα ξένα παιδιά που μεγάλωσαν στη χώρα μας είναι η εξής: δεν αρκεί να έχεις γεννηθεί ή να έχεις πάει σχολείο στην Ελλάδα. Χρειάζεται και κάτι – ένα «τσικ» – παραπάνω για να πάρεις την ελληνική ιθαγένεια.
Οπως και οι γυναίκες έτσι και η Θέμις δεν είναι μία – είναι πολλές. Αντίστοιχα, ανάλογα με τη σύνθεση, τα δικαστήρια δεν είναι τα ίδια – ακόμη και το Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο της χώρας. Οταν ο Παναγιώτης Πικραμμένος απεχώρησε νωρίς από το Συμβούλιο της Επικρατείας για να πάει στο Μαξίμου πολλοί νομογνώστες ένιωσαν την καρδιά τους να σφίγγεται. Εν απουσία αυτού από την έδρα κάποιες κρίσιμες υποθέσεις, μεταξύ αυτών και ο νόμος Ραγκούση για την ιθαγένεια, δεν αποκλείεται να είχαν διαφορετική τροπή. Για την ακρίβεια: δεν αποκλείεται να υπέκυπταν στη συντηρητική – ας μην πούμε: στην αντιδραστική – πεπατημένη που πάει να γίνει ο κανόνας σε ενεργούς θυλάκους της ελληνικής Δικαιοσύνης.
Κακά τα ψέματα. Η δικαστική κρίση δεν είναι άμοιρη του κοινωνικοπολιτικού κλίματος. Ας το δούμε θετικά. Το 1974-75 η Ελλάδα είναι πρότυπο μετάβασης από τη δικτατορία στη δημοκρατία. Οι πραξικοπηματίες, οι βασανιστές, οι εισβολείς του Πολυτεχνείου κρίνονται από τη Δικαιοσύνη. Πουθενά δεν έχει συμβεί αυτό με τρόπο τόσο συντεταγμένο παρά μόνο – όπως το είχε επισημάνει προ δεκαετίας και βάλε σε παρέμβασή του σε συνέδριο της Νομικής Σχολής του Χάρβαρντ ο συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος – στη Νότια Αφρική μετά το τέλος του απαρτχάιντ.
Ωστόσο, τίποτε δεν είναι για πάντα. Και δεν χρειάζεται να περιοριστούμε στην Ελλάδα. Στις ΗΠΑ είναι το Ανώτατο Δικαστήριο που το 1973 νομιμοποιεί τις αμβλώσεις στην ιστορική απόφαση Roe vs Wade. Περισσότερο από τριάντα χρόνια αργότερα, η συντηρητικοποίηση της Αμερικής εκφράζεται όχι μόνο από την απόφαση για τερματισμό της επανακαταμέτρησης στη Φλόριδα το 2000 – που εξέλεξε πρόεδρο τον Τζορτζ Μπους – αλλά στον δικαστικό κλεφτοπόλεμο που αποσκοπεί στο ξήλωμα του Roe vs Wade. Σε χαλαρή αλλά ουσιαστική αναλογία, η ελληνική Δικαιοσύνη πάει να μετατραπεί από εγγυητή μιας κρίσιμης πολιτειακής αλλαγής σε ανάχωμα συντηρητικής ελληνοφρένειας.
Παιδιά ενός κατώτερου Θεού, λοιπόν, τα τέκνα ξένων γονέων που γεννήθηκαν ή μαθήτευσαν στην Ελλάδα. Ασφαιρη η ελληνική Παιδεία. Εμπρός για γαλανόλευκες συνεντεύξεις – άραγε όπως αυτές της κυβέρνησης Καραμανλή για τις προσλήψεις στο Δημόσιο; – και για πάνελ εθνοτικής αξιολόγησης. Ακυρη, με επίκληση του Συντάγματος, και η ψήφος μεταναστών στις αυτοδιοικητικές εκλογές που ορίζει ο ίδιος νόμος.
Δεν είπε κανείς ότι οι δικαστές έχουν μπράτσα για να φορέσουν μαύρο μπλουζάκι. Αλλά τα συμπεράσματα είναι προφανή. Οπως προφανείς θα είναι και οι συνέπειες στον κυβερνητικό συνασπισμό όπου τουλάχιστο ένα κόμμα, η ΔΗΜΑΡ – αφού ο Γιάννης Ραγκούσης έχει τεθεί εκτός Ιπποκράτους -, δεν βλέπει γιατί πρέπει να συμμετέχει σε μια κυβέρνηση παλαιοδεξιών αντιλήψεων.
Με άλλα λόγια, το ξαναγράψιμο του νόμου θα είναι δύσκολο.
Του Δημήτρη Μητρόπουλου
tanea.gr