Ανακοίνωση της Λαϊκής Ενότητας Εορδαίας
Το 1973 ήταν ο 6ος χρόνος μιας δικτατορίας που στηρίχτηκε στην Ελλάδα από το ντόπιο κεφάλαιο και το δυτικό ιμπεριαλισμό. Κάθε πολιτική, συνδικαλιστική και κοινωνική ελευθερία είχε καταργηθεί. Η τρομοκρατία κυριαρχούσε: συλλήψεις, βασανιστήρια, στρατοδικεία, η Αριστερά αντιμετώπιζε τις εξορίες και τα ξερονήσια. Η Ασφάλεια παρακολουθούσε τα εργοστάσια, τις σχολές και τα σχολεία, τις γειτονιές. Ο κόσμος υπέφερε και μόνο οι εφοπλιστές, οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες έβλεπαν τα κέρδη τους να γιγαντώνονται.
Η χούντα δεν είχε μαζική υποστήριξη, γι αυτό συμφώνησε με τους καπιταλιστές και τους διεθνείς συμμάχους της σε μια διαδικασία ομαλής «φιλελευθεροποίησης», χωρίς κανένα εργατικό και κοινωνικό δικαίωμα. Τα σχέδια αυτά τίναξε στον αέρα η εξέγερση του Νοέμβρη.
Ο απλός κόσμος (300.000 λαού στους δρόμους γύρω από το Πολυτεχνείο στην Αθήνα στις 17 Νοέμβρη…) δικαίωσε τις δυνάμεις εκείνες της Αριστεράς που επέμεναν για τη συνέχιση της κατάληψης και το άπλωμα της εξέγερσης, αντίθετα με τις μεγαλύτερες δυνάμεις της Αριστεράς που ορκίζονταν (και τότε…) στον «ρεαλισμό», προσπαθούσαν να σταματήσουν την κατάληψη, πάσχιζαν για να αντικατασταθεί η χούντα από «κυβέρνηση εθνικής ενότητας». Οι απλοί άνθρωποι υπέγραψαν με το συγκλονιστικό αγώνα τους και το αίμα τους το τέλος της χούντας.
Έτσι οδηγηθήκαμε στους ανεξέλεγκτους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες της μεταπολίτευσης, όπου το σύστημα υποχρεώθηκε σε παραχωρήσεις κι έδωσε ελευθερίες που δεν δόθηκαν σε καμία άλλη χώρα που πέρασε «ομαλά» από τη χούντα στον κοινοβουλευτισμό. Κατακτήσεις και δικαιώματα που μέχρι σήμερα ακόμα προσπαθούν να ξηλώσουν.
Μέσα στα αδιέξοδα μιας κρίσης ο δρόμος της εξέγερσης έδειξε ότι μπορεί να οδηγήσει σε λύσεις προς το συμφέρον των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων.
42 χρόνια μετά…
Με τη μετάλλαξή της, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έπληξε σοβαρά την ελπίδα για «αντίσταση, ρήξη και ανατροπή», ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές της λιτότητας. Μετά την αντιστροφή του δημοψηφίσματος στο όνομα των «ρεαλισμών» που υπαγόρευσε το σύστημα, πρωτοστατεί στο 3ο μνημόνιο, συνεχίζοντας το καταστροφικό έργο των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων. Ο «ρεαλισμός» του ΤΙΝΑ (δεν υπάρχει εναλλακτική) φαίνεται ακλόνητος. Δεν έχει καμία σχέση όμως με την πραγματικότητα.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου του 1973 είναι μια τρανταχτή απόδειξη ότι τέτοιοι «ρεαλισμοί» ούτε μονόδρομο αποτελούν, ούτε νίκες μπορεί να φέρουν. Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα που κρατάμε σήμερα. Πρόσφατα μάθαμε από την εμπειρία μας ότι ακόμα και η κατάκτηση της κυβέρνησης στο όνομα της Αριστεράς δεν αρκεί. Αν η Αριστερά δεν είναι αποφασισμένη να συγκρουστεί για να υπερασπιστεί πάση θυσία τον κόσμο της εργασίας, δεν μπορεί να επιβάλει κατακτήσεις, δεν μπορεί ούτε καν να πετύχει έναν «έντιμο συμβιβασμό» και παραδίδεται στον αντίπαλο, όπως έκανε ο Τσίπρας. Ο μόνος δρόμος είναι η ενεργοποίηση των απλών ανθρώπων, το μαζικό κίνημα και το δυνάμωμα μιας Αριστεράς που πιστεύει στη δύναμη των εργαζομένων κόντρα σε ψεύτικους «ρεαλισμούς», μιας Αριστεράς αποφασισμένης να προχωρήσει μέχρι τέλους τον αγώνα για «ΟΧΙ» στα μνημόνια.
Γι αυτό με αγώνα τιμούμε τους αγωνιστές και αγωνίστριες εκείνης της εποχής, προσπαθώντας, έστω και λίγο, να βαδίσουμε στα χνάρια τους. Όλοι και όλες στις συγκεντρώσεις για το Πολυτεχνείο, την Τρίτη 17 Νοέμβρη.