Η Αγάπη είναι εκεί…..

Η αληθινή ιστορία που ακολουθεί είναι υφασμένη σε σκληρό καμβά με πολύ λεπτή κλωστή γι’ αυτό την δούλεψα με προσοχή μεγάλη !!!
Τα ονόματα. ο τόπος ,ο χρόνος είναι φανταστικά.

Ο Κωνσταντής , παλικαρόπουλο, τώρα πια γεννήθηκε πριν δεκαοκτώ χρόνια στην Θεσσαλονίκη. Πριν περάσουν τρεις μήνες βρέθηκε στο Νοσοκομείο με βαριές κρανιακές και λοιπές σωματικές κακώσεις . Βίαιη πτώση ήταν η αιτία. Το περιεχόμενο της ιατρικής διάγνωσης και όχι μόνο ,δεν θα γραφεί εδώ. Έχει καταχωρηθεί στα αυστηρά προσωπικά δεδομένα της ζωής του. Οι συνέπειες όμως της πτώσης άφησαν μόνιμη την αναπηρία στο κορμί του και κατέγραψαν ανεξίτηλα σημάδια στην άγραφη ψυχή του.
Αναστήθηκε σε μονάδα Νοσοκομείου για ανάπηρα παιδιά.
Μάνες του οι αδελφές και οι εθελόντριες επισκέπτριες.
Η φυσική του μητέρα βρήκε περίθαλψη και καταφύγιο σε δημόσιο Ψυχιατρείο. Πατέρας άγνωστος.

Ο Κωνσταντής μεγάλωνε ιδρυματικά . Τα κατάφερε όμως σαν το πληγωμένο δεντρί που επιμένει κάθε άνοιξη καχεκτικά κλωνιά να βγάζει, αδύνατα φύλλα δροσερά να ξεπετά. Περπάτησε δύσκολα κι ακόμη έτσι περπατάει,. Απόκτησε όμως στα χέρια δύναμη μεγάλη. Η ομιλία του έστρωσε με τον καιρό. Κουβέντες και σωστές προτάσεις διατυπώνει μέχρι που τούγινε συνήθεια να συνομιλεί και με τον κόσμο γύρω του ευγενικά και να επικοινωνεί σωστά.

Η ΑΓΑΠΗ παιδοψυχίατρος, με δυο παιδιά , ένα αγόρι ένα κορίτσι, και άντρα δικηγόρο, παρακολουθούσε την εξέλιξη του παιδιού μέχρι που μεγάλωσε.

Έχασε τον ύπνο της. Μήνες την βασάνιζε η σκέψη του.
« Ο Κωνσταντής δεν πρέπει να μείνει άλλο στο ίδρυμα. Θα θαφτεί ζωντανό. Θα πάει όλη μου η δουλειά μαζί του χαμένη. .Έλεγε στον άντρα της τον Θύμιο , άνθρωπο πονετικό και υποχωρητικό . Δεν της είχε ποτέ χαλάσει χατίρι.

Μια μέρα ,θες γιατί κουράστηκε τα ίδια και τα ίδια να του λέει, θες γιατί τον είχε μυήσει στην ιδέα της , υποχώρησε.
—Άντε κάνε ότι θέλεις .Πάρε τον σπίτι αφού το θέλεις . Να ξέρεις όμως είναι μεγάλη η ευθύνη και κοίτα τι θα κάνεις με τα παιδιά.

Αυτό ήταν. Άνοιξε πράσινο για την έξοδο του Κωνσταντή από το ίδρυμα και την είσοδο του στον έξω κόσμο.
—Μην ανησυχείς . Εγώ θα τα τακτοποιήσω όλα. . Θα τον εντάξω σε ομάδες Ειδικών ατόμων , θα κοινωνικοποιηθεί μέσα από προγράμματα , θα μάθει όσα γράμματα μπορεί , θα γίνει αυτόνομος. Στο σπίτι μας μόνο την οικογενειακή θαλπωρή θα βρει, όλα τα άλλα θα τα κατακτήσει μόνος του γιατί ΜΠΟΡΕΙ .!
Έτσι κι έγινε .Γιατί αυτή ήτανε η ΑΓΑΠΗ !
Έγινε ανάδοχος του Κωνσταντή και ο Κωνσταντής έγινε το τρίτο της παιδί.
.
Δεν ήταν απλά μια παιδοψυχίατρος. ‘Όποια πέτρα ΑΜΕΑ στην Θεσσαλονίκη σήκωνες θα την εύρισκες από κάτω. Δεν θα πω περισσότερα γι αυτήν την σπουδαία αθόρυβη γυναίκα , γιατί είναι ΜΟΝΑΔΙΚΗ και ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΗ . Οποιαδήποτε λεπτομέρεια για την δραστηριότητά της παραπέμπει στη ταυτότητά της και ας έχω εγώ αλλάξει ονόματα, τόπο και επαγγέλματα…( εκτός από το δικό της)

Ο Κωνσταντής ,σπουργιτάκι με πληγωμένα φτερά, αδοκίμαστος στο πέταγμα, δεν άργησε να προσαρμοστεί στην νέα του ζωή .
Η εφηβεία του σωστή γιορτή . Οικογένεια, δραστηριότητες ,δράσεις, ταξίδια με την ΑΓΑΠΗ ,όπου πήγαινε μαζί της τον έπαιρνε. Του μάθαινε να βηματίζει στο νέο μονοπάτι της ζωής του απ΄όπου έμπαινε ήλιου φως και έβλεπε ουρανό. Τις νύχτες μετρούσε τα αστέρια από την βεράντα της ΑΓΑΠΗΣ κι έγραφε με το νου του στο φεγγάρι την ίδια πάντα ευχή. « Την μάνα του να δει!»
Το φεγγάρι δεν την έσβησε την ευχή του.

Ένα μεσημέρι που γύρισε από το σχολείο του , η ΑΓΑΠΗ είχε καλά μαντάτα..
Η μάνα του η Ισμήνη πάει πολύ καλά, παίρνει εξιτήριο από το ψυχιατρικό και θα εγκατασταθεί σε προστατευόμενο ξενώνα . Θα μπορεί να την συναντά , να βγαίνουν μαζί , να περνούν μια μέρα μαζί , να…. να….να….
Έτσι κάπως γράφονται τα παραμύθια τα αληθινά!!!

Το σπουργιτάκι απέκτησε γερά φτερά και πέταξε μέχρι και την μέση εκπαίδευση. Σπουδαστής σε ειδικό γυμνάσιο ,μαθητής καλός , επιμελής και σε όλα μέσα. Γλυκοκοίταζε και τα κορίτσια !!! Απέκτησε και δικό του νοικοκυριό. Η ΑΓΑΠΗ του εξασφάλισε δικό του σπίτι. Μια περιποιημένη ισόγεια γκαρσονιέρα. Η μητέρα του η Ισμήνη ερχόταν συχνά τον νοικοκύρευε , αντιλογούσανε κάπου-κάπου, σαν μάνα με γιο , αλλά του έφτιαχνε και κάτι μακαρονάδες, μα κάτι μακαρονάδες!!!

Ή Ισμήνη ήταν μια γλυκιά ,ευγενική νέα γυναίκα σαράντα ετών. Την είχα γνωρίσει από κοντά. Ακόμη θυμάμαι την ελαφρά ακαμψία της (φαρμακευτική παρενέργεια) και κείνο το απλανές βλέμμα που την ταξίδευε στην νιότη που δεν έζησε.

Η παλάμη της λευκή κι αδούλευτη άγγιζε δειλά ,στον καναπέ τα βράδια, το χέρι του παιδιού της που δεν χάιδεψε μωρό, δεν κορφολόγησε δεν νανούρισε ,δεν κανάκεψε σαν μάνα.

Είχα καιρό να μιλήσω με την ΑΓΑΠΗ. Στις γιορτές πήρα το τηλέφωνο να ευχηθώ. Το σήκωσε ο Κωνσταντής
—Γεια σου Κωνσταντή , Χρόνια Πολλά , Καλή Χρονιά. Τι κάνεις?
—Σιωπή από την άλλη άκρη της γραμμής
— Κωνσταντή , η Αγάπη είναι εκεί.?
—Όχι. Παύση και …
—Τα μάθατε κυρία Βασιλείου
—Όχι τι?
—Η μητέρα μου έφυγε .
—Πού πήγε?
—Στον ουρανό ,πριν μια εβδομάδα
— Πώς, από τι?
—Από πνευμονικό οίδημα!!

Η γραμμή έπεσε όπως και η αυλαία στην σύντομη παρένθεση της ζωής του Κωνσταντή .

Η ΑΓΑΠΗ είναι εκεί !! δίπλα του. Στήριγμα. Είναι ο δικός του άνθρωπος.
Να του κρατά το χέρι στο ταξίδι. … ΄

λυγερη

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.