Παρομοιώσεις. Πάντα μου άρεσαν.. και εξακολουθούν να μου αρέσουν.. αυτή η διαδικασία να ενώνεις κομμάτια καταστάσεων, σκέψεων, πραγμάτων με κάτι αντίστοιχο που ‘’κολλάει’’.. σαν ένα πάζλ αποκλειστικά και μόνο για το μυαλό και τη φαντασία. Κάπως έτσι επιλέγω και να σας γράφω πλάκα πλάκα.. με προσλαμβάνουσες διαφορετικές κάθε φορά, αλλά που πάντα θα σας δίνουν την δυνατότητα να σκεφτείτε ”έξω από το κουτί”.
Θα παρομοίαζες ποτέ την αλήθεια με κάποιο ζώο; Και αν ναι, ποιο θα ήταν αυτό; Κι όμως.. η αλήθεια παρομοιάζεταιεύστοχα με ένα λιοντάρι, που δεν χρειάζεται να το υπερασπιστείς όταν βρεθείς και εσύ μπλεγμένος σε μια μάχη του, γιατί πολύ απλά, θα υπερασπιστεί τον εαυτό του μόνο του. Άνετα. Με την δύναμη που του έχει δώσει η ιδία του η φύση. Κάπως έτσι και η αλήθεια..
Το ‘χεις;
Στα πόσα ”κατάλαβα λάθος” καίγεσαι; Θα σου πω εγώ.. σε κανένα. Η φράση είναι λάθος. Στα ποσά ”ήθελα να σε κάνω να καταλάβεις λάθος” καίγεσαι. Και εκεί, δεν έχεις παρά να χειροκροτήσεις την παράσταση και να αποχωρήσεις, χωρίς να σταματήσεις να κοιτάς τους πρωταγωνιστές της. Και αυτή θα είναι η καλύτερη ”ανταμοιβή” τους. Γιατί στα μάτια σου, θα βλέπουν την αλήθεια που πολύ όμορφα κατάφεραν να μεταμφιέσουν σε μια καλοπαιγμένη παράσταση.
Θα μου πεις, γιατί μπήκες να τη δεις; Και άδικο δε θα έχεις. Αλλά σε αυτή τη ζωή, καλώς η κακώς, έχεις μεγαλώσει πιστεύοντας στα ιδεατά, στα όμορφα, στα ιδανικά. Στο ότι κάποιος/κάποιοι, θα σε καθησυχάσουν, ότι αυτό που θα λείπει τις περισσότερες φόρες και είναι κάτι αληθινό να το πιστέψεις άφοβα, θα έρθει κάποια στιγμή. Και θα έρθουν και κάποιοι και θα σου πουν ”μπούρδες φίλε μου”, γιατί όλοι οι άνθρωποι φεύγουν από τη ζωή σου, όταν εκπληρωθούν οι επιθυμίες τους. Και έτσι μπλέκεις πάλι.. σε αδιέξοδες απόψεις, γνώμες και αν είσαι και λίγο μπερδεμένος; Άστα να πάνε..
Πολλές φόρες βρέθηκα να λέω και εγώ τη γνώμη μου σε καταστάσεις.. να δίνω τις συμβουλές μου (τι αστεία λέξη; λες και μπορείς να μπεις στα παπούτσια του άλλου!), αλλά πάντα το έκανα με γνώμονα του τί μπορεί να ”σηκώσει” αυτός που θα τις ακούσει. Και για αυτό και πολλές φόρες δεν ήταν και αρεστές.. γιατί δεν ”χάιδευαν αυτιά”. Δεν ήταν αυτό που περίμεναν να ακούσουν. Και δεν πρέπει να είναι έτσι. Άμα το καλοσκεφτείτε, ασυναίσθητα όλοι μας επιλέγουμε να μιλάμε σε φίλους, που ενδόμυχα ξέρουμε ότι η άποψή τους θα ταιριάζει με τη δική μας. Το έχετε κάνει έτσι;
ΛΑΘΟΣ.
Να μπορείς να μπεις στη διαδικασία να ακούσεις για να καταλάβεις κομμάτια του εαυτού σου που ίσως δεν μπορείς να δεις, αλλά κάποιος άλλος, ίσως να μπόρεσε. Μην κλείνεις τα αυτιά σου, γιατί απλά δεν ηχούν καλά οι λέξεις στο όμορφο κεφάλι σου. Να τη ζητάς την αλήθεια, να την διεκδικείς, να την απαιτείς, να τη δίνεις και εσύ. Είναι η καλύτερη αυτοάμυνα σε κάθε μάχη που θα δίνεις καθημερινά με ανθρώπους και καταστάσεις.
Φαντάσου τον εαυτό σου σαν έναν ανθρωπάκο γεμάτο γαντζάκια. Κάθε φορά κρέμας το κλειδί σε έναν γάντζο, για να μπορείς κάποια στιγμή να ξεκλειδώσεις το ψέμα που μπορεί να έχεις πει. Και έρχεται μια μέρα που περπατάς και ”κουδουνίζεις” από τα πολλά κλειδιά και μπορεί και να ”χάσεις και τη μπάλα” με το ποιο κλειδί ξεκλειδώνει ποιο ψέμα. Και στο τέλος θα ”κλειδωθείς” και εσύ στο ίδιο σου το εγώ.
Το ρισκάρεις;
Εγώ πάντως θα προτιμήσω να περπατάω όμορφα και κυρίως αθόρυβα, με ένα εξίσου όμορφο και αθόρυβο χαμόγελο. Αυτό που σου χαρίζει η αλήθεια. Και μόνο αυτή. Ό,τι και να γίνει..
Την αγάπη μου…
Επιμέλεια-Κείμενο-Φωτογραφία : Ντίνα Παπαγεωργίου
facebook page : Γυρολιμνιά Καστοριάς