- Μαμά, υπάρχει ο Άγιος Βασίλης;
- Ναι, αν το πιστεύεις, υπάρχει.
- Και πού ζει;
- Κάπου μακριά. Ίσως και κάπου κοντά… Μέσα σου, μάλλον. Κι εκεί θα ζει για όσο νιώθεις παιδί.
Ακόμα θυμάμαι τα γράμματα που έγραφα παιδί στον Άγιο Βασίλη. Κι ακόμα έχω στο μυαλό μου τόσο ζωντανή την πρωινή ανάμνηση ενός δώρου τυλιγμένου με κατακόκκινο χαρτί, που ήταν ακουμπισμένο κάτω από το τζάκι, με το όνομά μου γραμμένο επάνω του. «Ο Άγιος Βασίλης ξέρει το όνομά μου! Ο Άγιος Βασίλης ξέρει το όνομά μου!» Κάπου γύρω στα έξι, τότε που η φαντασία είναι η πιο ωραία πραγματικότητα που μπορείς να ζήσεις, κι η ζωή η πιο συναρπαστική περιπέτεια φαντασίας…
Ο Άγιος Βασίλης… ένα από τα πιο αγαπημένα και υπέροχα κομμάτια των παιδικών μας χρόνων, από αυτά που χαράσσουν ωραίες γραμμές χαράς στα πρόσωπά μας, καθώς μεγαλώνουμε. Από αυτά που θυμόμαστε με την πιο γλυκιά νοσταλγία. Από αυτά που δεν θέλουμε να αφήσουμε να ξεχαστούν. Γιατί έχουμε ανάγκη φορές να «πιστεύουμε» σ’ αυτά, όχι μόνο ως παιδιά, μα και ως μεγάλοι…
Όσο κι αν αλλάζουν οι εποχές, όσο κι αν τίποτε γύρω δεν μένει το ίδιο, κάποια πράγματα είναι πάντα εκεί που τα άφησες. Τα παιδιά πάντοτε θα γράφουν ένα χριστουγεννιάτικο γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Κι εκείνος πάντα θ’ ανταποκρίνεται σιωπηλά. Σ’ ένα γράμμα χωρίς παραλήπτη, σε μια κατάθεση της ωραίας αθωότητας της παιδικής ηλικίας, όπου όλα γίνονται και όλα μπορούν να συμβούν…
- Σσσς… Μαμά, ακούς τα καμπανάκια του έλκηθρου στον ουρανό;
- Ναι, τα ακούω…
- Άσε ανοιχτή την πόρτα του τζακιού, να μπει ο Άγιος Βασίλης. Και λίγα κουλουράκια να του αφήσουμε κάτω απ’ το δέντρο. Όμως, δε θέλω να κοιμηθώ, θέλω να τον δω…!
- Μα, ο Άγιος Βασίλης έρχεται μόνο όταν τα παιδιά κοιμούνται… Κι αν είσαι καλό παιδί, μπορεί να τον δεις και στο όνειρό σου.
…Σε λίγο αλλάζει η χρονιά. Για λίγο παιδί! Για λίγο ακόμα…
Άγιε μου Βασίλη, φέτος θα ήθελα να μου φέρεις… «ό, τι θέλεις εσύ…»
