- Γιατί μπαμπά ο μηχανοδηγός δεν είδε το τραίνο που ερχόταν προς τα πάνω του;
- Πώς να το δει;
- Από την οθόνη στο ταμπλό του.
- Δεν είχε.
- Καλά έχεις εσύ στο αυτοκίνητο για να βλέπεις που έχει κίνηση και δεν έχει αυτός στο τραίνο;
- Ναι.
- Δεν το πιστεύω!!!! Πώς γίνεται αυτό;
Στην Ευρώπη (ας περιοριστούμε στην ήπειρό μας) δεν υπάρχουν διαδρομές τις τάξης των 500 χιλιομέτρων οι οποίες εξυπηρετούνται από αεροπλάνα. Οι διαδρομές αυτές καλύπτονται από σύγχρονα τραίνα, γρήγορα, ποιοτικά, με ακρίβεια, πολύ φθηνότερα και από το κέντρο, στο κέντρο των πόλεων.
Στην Ελλάδα τουλάχιστον τέσσερεις αεροπορικές εταιρίες, το στόλο κάποιων από αυτές χρηματοδότησαν οι συστημικές τράπεζες, ανταγωνίζονται στη διαδρομή Αθήνα – Θεσσαλονίκη και είναι πλήρεις επιβατών και κερδοφόρες την ίδια ώρα που στην Ευρώπη τόσο κοντινές διαδρομές (των μόλις σαράντα λεπτών της ώρας) θεωρούνται ασύμφορες.
Εναλλακτική λύση αποτελεί η ΠΑΘΕ την οποία διαχειρίζονται οι δυο – τρεις μεγαλύτερες τεχνικές εταιρίες της χώρας με πανάκριβα διόδια καταφανώς δυσανάλογα των υπηρεσιών τους, οι οποίες κατασκεύασαν το δρόμο χρηματοδοτούμενες από της γνωστές μας τράπεζες.
Και εισπράττουν, εισπράττουν, εισπράττουν…
Εναλλακτική λύση επίσης, είναι και το τραίνο. Το οποίο μέχρι και τα χρόνια της χρεοκοπίας ήταν κρατικό και ταυτόχρονα παραμελημένο, καταχρεωμένο, αναξιόπιστο, βρώμικο (κυριολεκτικά και μεταφορικά) για να μεταφέρει τους φτωχούς φαντάρους κα φοιτητές και κάθε λογίς κακόμοιρους. Έχει όμως ταυτόχρονα και μια τεράστια περιουσία έτσι ώστε η αξία του ΟΣΕ να ξεπερνά το δισεκατομμύριο (1.000.000.000) ευρώ. Το ερώτημα προκύπτει αβίαστα. Γιατί το κράτος άφησε ανεκμετάλλευτο τόσο πλούτο την ίδια ώρα που στην Ευρώπη προσδίδουν συνεχώς προστιθέμενη αξία στον σιδηρόδρομο με τεράστιες επενδύσεις στις υποδομές, στις νέες τεχνολογίες, σε καινοτόμες δράσεις, σε πράσινα τραίνα κοκ;
Ένα σοβαρό τραίνο στην διαδρομή Αθήνα –Θεσσαλονίκη θα συνέβαλε στην μείωση της εξάρτησης της χώρας από τα καύσιμα, θα εξοικονομούσε τεράστιο αριθμό εργατοωρών, θα συνέβαλε στο περιβάλλον. Άλλα ποιός νοιάζεται γι’ αυτά.
Ένα σοβαρό τραίνο στην διαδρομή Αθήνα –Θεσσαλονίκη θα έκλεινε την αεροπορική σύνδεση και θα μείωνε στο μισό τα έσοδα από τα διόδια.
Το τραίνο στην Ελλάδα δεν λειτουργεί όπως πρέπει γιατί δεν θέλουν οι μεγάλες εταιρίες και οι χρηματοδότες τους να λειτουργήσει.
Και αυτό το καταφέρνουν με δύο εργαλεία που διαθέτουν. Τους «πολιτικούς» και τους «δημοσιογράφους».
Και όμως τα τραίνα πουλήθηκαν μόλις πενήντα εκατομμύρια (κάτω από το 5% της αξίας του) στους ιταλούς. Αυτοί επέλεξαν να κερδίσουν μειώνοντας τα κόστη. Κάθε είδους κόστος συρρικνώθηκε. Ελαχιστοποιήθηκε. Μηδενίστηκε. Έτσι χωρίς να βάλουν χρήμα, το χρήμα έρεε.
Δεν σκέφτηκε κανείς ότι ακόμη και ένας έμπειρος σταθμάρχης στην πορεία ετών στον επαγγελματικό του βίο είναι βέβαιο – βέβαιο – ότι δεν θα παραμείνει αλάνθαστος; Δεν σκέφτηκε κανείς ότι οι γραμμές δεν ελέγχονται με το μάτι ενός ανθρώπου;
Σίγουρα το ήξεραν. Άλλα οι απαντήσεις έχουν κόστος. Αγόρασαν μια εταιρεία με τεράστια περιουσία και προφανή προοπτική και δεν επένδυσαν ούτε ένα ποσό τις τάξης του 30% τις αξίας της, για να τη φέρουν στον εικοστό πρώτο αιώνα. Μόνο να εισπράττουν θέλουν.
Μα το κράτος δεν έβλεπε;
Είπαμε: Τα εργαλεία τους είναι οι «πολιτικοί» και οι «δημοσιογράφοι».
Η απάντηση βρίσκεται στο κυνήγι του χρήματος.
Θεός τους το χρήμα. Βωμός τους τα Τέμπη.
Ανθρωποθυσία στο βωμό του χρήματος.
Καλό παράδεισο συνέλληνες. Οι μελλοθάνατοι (αν δεν αναλάβουμε ΤΩΡΑ τις πολιτικές μας ευθύνες, ως πολίτες) σας χαιρετούν.
*Ακολούθησε το χρήμα
Γκουντιός Γιάννης