Οι εκλογές τέλειωσαν κι η ώρα των απολογισμών άρχισε. Η Δημοτική Κίνηση «Κοζάνη, τόπος να ζεις» έκανε τη μεγάλη ανατροπή. Σαν πολίτης που πίστεψα στην ιδέα της από την πρώτη στιγμή και που μαζί με μερικούς ακόμα σκαπανείς εργαστήκαμε εδώ και τέσσερα χρόνια μεθοδικά και σκληρά για την καθιέρωση της και την προβολή της, θα ήθελα να απευθύνω ένα μεγάλο ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου:
α) στους ανθρώπους που πίστεψαν από πολύ νωρίς στην ιδέα της αλλαγής για τον τόπο και στάθηκαν δίπλα μας βοηθώντας μας ποικιλοτρόπως τα τελευταία 4 χρόνια,
β) σε όσους την τελευταία περίοδο αποφάσισαν να συνταχθούν μαζί μας.
γ) σ’ όσους με ξεχώρισαν προσωπικά και με τίμησαν με την ψήφο τους. Να είναι σίγουροι ότι θα συνεχίσω με την ίδια αυταπάρνηση και τον ίδιο ζήλο για να φανώ αντάξια της εμπιστοσύνης τους.
Τέλος, φύλαξα κάποια πολύ μεγάλα ευχαριστώ για μερικούς δικούς μου ανθρώπους, που θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας.
Πρώτα στον άντρα μου, τον Λάζο Τσικριτζή, τον άνθρωπο που δούλεψε άοκνα επί 40 χρόνια από όλα τα μετερίζια, και σαν μπροστάρης άνοιξε καινούριους δρόμους άγνωστους σε πολλούς , πάλεψε και διέδωσε τις οικολογικές ιδέες στον τόπο μας, εμπιστεύτηκε και προώθησε νέους ανθρώπους σαν τον Λευτέρη Ιωαννίδη πρώτα στην Οικολογική Κίνηση Κοζάνης και ύστερα στη Δημοτική Κίνηση. Σαν ιδρυτικό μέλος και πρωτεργάτης της Δημοτικής Κίνησης δούλεψε σκληρά γι’ αυτήν από την πρώτη στιγμή, εδώ και 4 χρόνια. Προσπάθησε από την αρχή, μέσα σε πνεύμα συλλογικότητας να την εξοπλίσει με θέσεις και προγράμματα. Δούλεψε σαν αφανής εργάτης–είλωτας και οργάνωνε τα μετόπισθεν, επενέβαινε σε στιγμές σύγκρουσης, διέβλεπε και πάσχιζε να θωρακίσει τα αδύνατα σημεία… Σήμερα κάθεται παραπίσω και χαίρεται. Και δεν μπορεί πάλι να κοιμηθεί καθώς το μυαλό του τρέχει σε χιλιάδες σημεία όπου μπορεί να ανακύψουν προβλήματα. Σ’ αυτή την κορυφαία και νικηφόρα φάση του αγώνα μας που εκούσια ΔΕΝ είναι μέσα στο σχήμα που θα αναλάβει την εξουσία στο Δήμο , αν και αυτή η τιμή του αξίζει περισσότερο από όλους μας, θα ήθελα να απευθύνω το μεγαλύτερο ευχαριστώ, γιατί σ’ αυτόν ανήκει το πιο σημαντικό μερίδιο της νίκης μας.
Ένα δεύτερο μεγάλο ευχαριστώ στα τρία παιδιά μου που διαμένουν και εργάζονται στο εξωτερικό, αλλά η καρδιά τους χτυπά και πάλλεται για τον τόπο τους. Αν και από μακριά μας έστελναν συνέχεια μηνύματα συμπαράστασης εμψυχώνοντας μας σ’ αυτόν τον τιτάνιο αγώνα . Σας παραθέτω ένα απόσπασμα από χθεσινοβραδυνό μήνυμα της κόρης μου Ρόζυς. Το ευχαριστώ της είναι και δικό μου ευχαριστώ:
«Η βροχή που πέφτει ασταμάτητα 3000 χιλιόμετρα μακριά από τη γενέτειρα δεν αρκεί να ξεπλύνει τη χαρά για τη νίκη της Δημοτικής Κίνησης ‘ Κοζάνης, Τόπος Να Ζεις’. Οι θεμέλιες βάσεις αυτού του σχήματος χτίστηκαν ακούραστα από ανθρώπους με το άλφα κεφαλαίο, που θυσίασαν ελεύθερο χρόνο και οικογενειακές στιγμές, χωρίς κανένα προσωπικό όφελος ή χρηματική ανταμοιβή και αγκάλιασαν την Κίνηση σαν παιδί τους, μιας και τα δικά τους έφυγαν μακριά. Οι πρωτεργάτες βρίσκονταν πάντα στο πολιτικό περιθώριο, και αντιμετωπίζονταν ως γραφικοί ή ονειροπαρμένοι, ενώ η πλειοψηφία έτρωγε το μόσχο το σιτευτό με χρυσά κουτάλια και δίδασκε στα παιδιά της ότι αυτό είναι το σωστό. Κάποιοι λίγοι της γενιάς μου αρνηθήκαμε να συνεχίσουμε το φαγοπότι. Το τίμημα είναι ότι ορισμένοι είμαστε πολύ μακριά για να ψηφίσουμε, αλλά το βλέμμα της καρδιάς μας επιμένει να βρίσκεται εκεί καρφωμένο. Ευχαριστώ αυτούς τους λίγους που πιστέψανε, φτιάξανε και στηρίξανε αυτό το διαφορετικό σχήμα, και με γνώμονα το ήθος, την ακεραιότητα, την σκληρή δουλειά και τη σεμνότητα αφήσαν μετά από πολλά χρόνια να απελευθερωθεί από τον πάτο του κουτιού της Πανδώρας αυτό που τόσο λείπει: η ελπίδα. Γαλούχησαν νέους ανθρώπους με την εμπειρία και τη γνώση τους και στάθηκαν στο πλάι της φωτογραφίας όταν ήρθε η νίκη. Ήρθε η ώρα, η άχαρη- ως τώρα στα μάτια των πολλών- κάμπια να γίνει πεταλούδα. Εύχομαι να αξιωθώ να είμαι εκεί κάποτε για να συμμετέχω και να δω την άνοιξη της πόλης μετά από αλλεπάλληλους θρασείς χειμώνες».
Ένα τρίτο ευχαριστώ στην πεθερά μου που κράτησε το σπίτι, όταν εγώ επί πεντάμηνο γυρνούσα σε όλα τα χωριά σε μια προσπάθεια να περάσω τις ιδέες μας. Και δεν είχα άδικο, ήταν η αχίλλειος πτέρνα μας στον πρώτο γύρο των εκλογών.
Ένα τέταρτο ευχαριστώ στη μάνα μου, που αν και φευγάτη για πάντα, η σκέψη της με χαλύβδωνε σ’ αυτή την προσπάθεια. Σ’ αυτήν χρωστώ το πείσμα και την αποφασιστικότητα που με διακρίνει, όταν οι άλλοι γύρω μου, τα έβλεπαν όλα μαύρα. Λες και ακούω πάλι τα λόγια της: «Φάνη, εσύ είσαι δυνατή, δε σε φοβάμαι».
Και μπορεί τα παιδιά μου να έλειπαν από αυτόν τον αγώνα , τα αντικατέστησαν όμως επάξια οι χιλιάδες μαθητές μου, που μεγάλωσαν μέσα στα χέρια μου στα 34 χρόνια λειτουργίας μου ως καθηγήτρια γαλλικών στο 3ο Γενικό Λύκειο Κοζάνης. Με πολλούς από αυτούς ξαναντάμωσα στη διάρκεια της προεκλογικής μας περιοδείας και με συγκίνησαν οι εκδηλώσεις αγάπης τους όπως και ο χαρακτηρισμός τους «η μαμά του κόσμου». Τους ευχαριστώ θερμά.
Τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ στους φίλους μου Μιχάλη και Βαγγέλη. Με τον πρώτο ανταμώσαμε την ημέρα των πρώτων εκλογών στην είσοδο του εκλογικού κέντρου. Εγώ ελαφρώς κουμπωμένη, πλην όμως χαμογελαστή, εκείνος, σαν γνήσιος αζμπόρστους Κοζανίτης, χωρίς να φοβηθεί τίποτα, φώναξε μπροστά σ’ όλους: «μαρ Φάνη, μη φουβάσι, να ξερ’ς ιγώ στουν σφύρ’ξα». Ο δεύτερος γιατί σε πείσμα των καιρών, βροντοφώναξε από τα κάγκελα του 6ου Δημοτικού «Φανούλα, σι τακτουποίησσα , μην ανησσυχείς». Αυτοί δυνατά, αλλά και άλλοι πολλοί «στα μουλουχτά» με στήριξαν και με βοήθησαν να βγω Δημοτική Σύμβουλος από την πρώτη Κυριακή, όταν τα πράγματα ήταν ακόμα ρευστά. Τους ευχαριστώ όλους για την εμπιστοσύνη τους.
Οι υποψήφιοι Δημοτικοί Σύμβουλοι βγήκαμε προς τα έξω, τρέξαμε στα χωριά, ήρθαμε σε επαφή με τον κόσμο, πίσω μας όμως στο εκλογικό κέντρο, κάποιοι άλλοι αθόρυβα και μεθοδικά δούλεψαν για όλους μας. Η Μαρία, η Βαγγελιώ, ο Βαγγέλης , η Ελένη Σιούστη. Η τελευταία, από τα πρώτα στελέχη της κίνησης, υποψήφια το 2010 αλλά και τώρα, συναγωνίστρια και συμπαραστάτρια σταθερά στον 4χρονο αγώνα μας να προβάλουμε την Δημοτική Κίνηση προς τα έξω , δεν έτρεξε καθόλου για την πάρτη της, δόθηκε ολόψυχα στον κοινό αγώνα όλων μας. Λυπάμαι ειλικρινά που δεν είναι σήμερα σε εκλόγιμη θέση, γιατί το άξιζε πραγματικά.
Αγαπητοί φίλοι , Οι εκλογές και ο αγώνας δε κερδίζονται με τους λίγους αλλά με τους πολλούς. Με όσους, ανεξαρτήτως πολιτικού χρώματος και ιδεολογίας βοήθησαν ο παραπόταμος της προηγούμενης Κυριακής να μετατραπεί προχθές σε βουερό ποτάμι και να παρασύρει στο διάβα του ο, τι σαθρό και αναχρονιστικό είχε οικοδομηθεί στο Δήμο Κοζάνης τα τελευταία 25 χρόνια. Η ανοικοδόμηση φυσικά του καινούριου απαιτεί θυσίες , κόπο και υπομονή. Απαιτούνται οι προσπάθειες όλων . Κανείς δεν πρέπει να λείψει από αυτή την εκστρατεία. Σας χρειαζόμαστε όλους δίπλα μας.
Όσοι μπορούν, ας έρθουν να εργαστούν στο πλάι μας, εμείς που πιστέψαμε στον εθελοντισμό και τον κάνουμε πράξη 40 τόσα χρόνια, τους θέλουμε συνοδοιπόρους. Όσοι αδυνατούν ας δώσουν τις ιδέες και τις προτάσεις τους. Είμαστε ανοιχτοί σε όλους. Όσοι πάλι δε μπορούν, ας μας στείλουν τις ευχές και το χαμόγελο τους. Τα χρειαζόμαστε κι αυτά για να παίρνουμε κουράγιο. Δε θέλουμε μόνο όσους παραφυλάγουν με το όπλο παρά πόδας, έτοιμοι να μας ρίξουν στην πρώτη στραβοτιμονιά. Λίγη επιείκεια εκ μέρους τους δεν θα έβλαπτε, ειδικά όταν πρόκειται για το κοινό καλό και το μέλλον αυτού του τόπου. Απέξω από το χορό πολλά τραγούδια λέγονται . «Αραδιαστείτι στου χουρό» όπως χαρακτηριστικά λέει και ένα παλιό κοζανίτικο τραγούδι, και μεις πρώτοι θα τον σύρουμε.
Φανή Φτάκα-Τσικριτζή