Εκδήλωση τιμής στη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του

30 ΜΑΡΤΗ 1952
4:10 τα ξημερώματα εκτελείται ο Νίκος Μπελογιάννης.

Το γιατί τιμούμε τη μνήμη του εκτελεσμένου Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη εξήγηση. Ο Μπελογιάννης και χιλιάδες άλλοι και άλλες, επώνυμοι και ανώνυμοι, δεν δίστασαν να προσφέρουν και τη ζωή τους για το λαό, για τους εκμεταλλευόμενους και καταπιεζόμενους.

Ο Μπελογιάννης έγινε ήρωας γιατί έκανε το καθήκον του ως το τέλος. Ήταν συνειδητή, προμελετημένη η απόφασή του να πεθάνει. Ήξερε τι τον περίμενε, ήξερε ότι μπορούσε αν ήθελε να κερδίσει τη ζωή του, όμως δεν το ρίσκαρε, γιατί τον ενδιέφερε να κρατήσει τη συνείδηση και την αξιοπρέπειά του ως το τέλος, μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα.

Ο Νίκος Μπελογιάννης γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1915. Από μικρή ηλικία εντάχθηκε στο ΚΚΕ, φυλακίστηκε και εξορίστηκε επανειλημμένα.

Ο πόλεμος του 1940 τον βρήκε εξόριστο στην Ακροναυπλία απ’ όπου μαζί με τους 600 συγκρατούμενούς του κομμουνιστές ζήτησε να πολεμήσει στην πρώτη γραμμή, αλλά η μεταξική δικτατορία το αρνήθηκε. Αντί αυτού τον Απρίλιο του 1941 τους παρέδωσε στις γερμανικές αρχές Κατοχής μαζί με άλλους κομμουνιστές κρατουμένους σε άλλες φυλακές σε όλη τη χώρα.

Το 1943 κατάφερε να δραπετεύσει, εντάχθηκε στο ΕΑΜ και πολέμησε μέσα από τις γραμμές του ΕΛΑΣ στην Πελοπόννησο.
Κατά την τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ 1946-’49 που ακολούθησε, ήταν Πολιτικός Επίτροπος της 10ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Μετά την ήττα του ΔΣΕ ήταν ένας από τους τελευταίους που εγκατέλειψαν τη χώρα τον Σεπτέμβριο του 1949 και εγκαταστάθηκε σαν πολιτικός πρόσφυγας στις λαϊκές δημοκρατίες.

Τον Ιούνιο του 1950 επέστρεψε στην Ελλάδα, ως απεσταλμένος του Κόμματος, με σκοπό να ανασυγκροτήσει τις οργανώσεις του παράνομου τότε ΚΚΕ στην Αθήνα, που είχαν διαλυθεί από τις συλλήψεις και εκτελέσεις πολλών στελεχών του. Συνελήφθη στις 20 Δεκεμβρίου 1950.

Η πρώτη δίκη του Μπελογιάννη ξεκίνησε στην Αθήνα στις 19 Οκτωβρίου 1951 μαζί με άλλους 92 κατηγορούμενους συντρόφους του, από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών.

Η δίκη ολοκληρώθηκε στις 16 Νοεμβρίου με δώδεκα θανατικές καταδίκες.
Εν τω μεταξύ στήνεται νέα δίκη παρωδία όπου επιστρατεύεται ο μεταξικός νόμος περί κατασκοπείας.

Ο Μπελογιάννης, αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες, κατάφερε να μεταστρέψει τη δίκη σε κατηγορώ ενάντια στη ντόπια ολιγαρχία και τους υπηρέτες των Αμερικάνων, με την ιστορική του απολογία. Ανάμεσα σε άλλα είπε: “Ο λόγος που δικάζομαι είναι η ιδιότητα μου ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ” και ότι “οι κομμουνιστές που τους καταδικάζουν ως προδότες δώσανε το αίμα τους για το ψωμί και τις ελευθερίες του λαού. “Αγωνιστήκαμε δίχως να γνωρίσουμε ύπνο για να προφτάσουμε την αυγή και το αύριο και να δημιουργήσουμε νέους χρόνους και εποχές στο μπόι των ονείρων μας στο μπόι των ανθρώπων”.

Η δίκη του πήρε μεγάλη δημοσιότητα όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλο τον κόσμο. Σε πολλές πόλεις της Ευρώπης έγιναν εκδηλώσεις συμπαράστασης. Μέσα σε χρονικό διάστημα μίας εβδομάδας, η κυβέρνηση Πλαστήρα λαμβάνει περίπου 250.000 τηλεγραφήματα από όλο τον κόσμο, με τα οποία πολλοί επώνυμοι και μη ζητούν τη σωτηρία του Μπελογιάννη. Ανάμεσά τους ο Σαρλ ντε Γκολ και σχεδόν όλες οι προσωπικότητες της γαλλικής πολιτικής ζωής, καθώς και 159 βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων της Μεγάλης Βρετανίας. Ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Πάμπλο Πικάσσο, ο Τσάρλι Τσάπλιν είναι μερικά μόνο από τα ονόματα διανοούμενων και καλλιτεχνών που προσπαθούν να σώσουν τον Μπελογιάννη.

Παρέμβαση υπέρ του Μπελογιάννη έκανε και ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών, Σπυρίδων λέγοντας: «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».

Παρά την παγκόσμια κινητοποίηση και συγκίνηση, το δικαστήριο αποτελούμενο αυτήν την φορά από τακτικούς στρατοδίκες, καταδίκασε τον Μπελογιάννη και τους συντρόφους του ομόφωνα σε θάνατο, την 1η Μαρτίου 1952.

Η θανατική καταδίκη δεν άλλαξε ποτέ, ούτε δόθηκε χάρη από τον Βασιλιά Παύλο, παρά τις διεθνείς εκκλήσεις.
Στις 30 Μαρτίου 1952, ημέρα Κυριακή και ώρα 4.10΄ ξημερώματα, οι τέσσερις μελλοθάνατοι, Νίκος Μπελογιάννης, Νίκος Καλούμενος, Δημήτης Μπάτσης και Ηλίας Αργυριάδης μεταφέρθηκαν από τις φυλακές της Καλλιθέας στο στρατόπεδο του Γουδή και εκτελέστηκαν δια τυφεκισμού.

Η ώρα και η ημέρα της εκτέλεσης ήταν εξαιρετικά ασυνήθιστη (οι εκτελέσεις γινόταν πάντα με το πρώτο φως του ήλιου και ποτέ μέρα Κυριακή ακόμα και από τους Γερμανούς Ναζί κατακτητές) και φέρεται να έγινε τότε για να προλάβουν οι υπέρμαχοι της εκτέλεσης τυχόν κινητοποίηση του λαού της πρωτεύουσας.

Ο Νίκος Μπελογιάννης έμεινε γνωστός ως «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο», από ένα γαρύφαλλο που κρατούσε καθημερινά κατά τη διάρκεια της δίκης. Ο Πάμπλο Πικάσο εμπνεύστηκε ένα διάσημο σκίτσο από την εικόνα του ανθρώπου με το κόκκινο γαρύφαλλο.

Η Τομεακή Επιτροπή Υπαίθρου Κοζάνης τιμά τη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του, του Μπάτση, του Αργυριάδη, του Καλούμενου στην εκδήλωση που διοργανώνει την Τρίτη 31 Μάρτη 2015 και ώρα 19:00, στην αίθουσα συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου Εορδαίας

Θα μιλήσει ο Γιάννης Βήττας, γραμματέας περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ.

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.