ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης: «Χορεύοντας στη Λούνασα» του Μπράιαν Φρίελ

By Voula Z on 06/01/2017

Παρασκευή 6, Σάββατο 7, και Κυριακή 8 Ιανουαρίου στις 9.00μ.μ. στην Αίθουσα Τέχνης

Το αριστούργημα του σπουδαίου Ιρλανδού συγγραφέα Μπράιαν Φρίελ, «Χορεύοντας στη Λούνασα», σε σκηνοθεσία και μετάφραση Νικαίτης Κοντούρη, ανεβαίνει στις 9 Δεκεμβρίου στην Κοζάνη σε συμπαραγωγή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης και του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων. Η παράσταση θα παρουσιαστεί στη Κοζάνη, τα Ιωάννινα και σε άλλα μέρη της Βορειοδυτικής Ελλάδας, με αποκορύφωμα την παρουσίασή της στη Μονή Λαζαριστών τον Απρίλιο του 2016, φιλοξενούμενη από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Πρεμιέρα Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2016 – Αίθουσα Τέχνης, 9.00μ.μ.

Παραστάσεις

Δεκέμβριος – Ιανουάριος

Κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή

Αίθουσα Τέχνης – Ώρα έναρξης: 9.00μ.μ.

Στο πολυβραβευμένο έργο του Φρίελ, ένας νεαρός άντρας, ο Μάικλ, επισκέπτεται το σπίτι που γεννήθηκε στην φανταστική πόλη του Μπάλιμπεκ στο Ντόνεγκαλ της Ιρλανδίας. Εκεί το μυαλό του ταξιδεύει στο καλοκαίρι του 1936 και ανασύρει μέσα από τη μνήμη του τη ζωή της ανύπαντρης μητέρας του και των τεσσάρων αδερφών της. Το καλοκαίρι αυτό σηματοδοτείται από τρεις αφίξεις, αυτή του ιεραπόστολου θείου Τζακ από την Ουγκάντα, του πατέρα του Μάικλ λίγο πριν την αναχώρηση του με τις Διεθνείς Ταξιαρχίες για την Ισπανία αλλά και της πρώτης ραδιοφωνικής συσκευής της οικογένειας. Και ενώ ο συγγραφέας δεν επιχειρεί να γράψει ένα πολίτικό έργο, η ευαίσθητη ιστορική στιγμή μιας προσωρινής φαινομενικής ηρεμίας μοιάζει να αντανακλά την ευαίσθητη ισορροπία του σπιτιού των αδερφών Μάντι. Μια ισορροπία που διαταράσσεται από το ξέσπασμα ενός λυτρωτικού χορού των αδερφών, όταν το ραδιόφωνο εκπέμπει ξαφνικά Ιρλανδική μουσική. Μια κραυγή ελευθερίας πέρα από την καταπίεση του καθολικισμού, την κοινωνική καταπίεση απέναντι στο γυναικείο φύλο και τη φτώχεια. Ένα τρυφερό έργο μνήμης, με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία, όπου τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και επινόησης είναι δυσδιάκριτα. Όπως γράφει και ο Μπράιαν Φρίελ στο τελευταίο μονόλογο του Μάικλ: «Όταν φέρνω στο μυαλό μου το καλοκαίρι του 1936 με επισκέπτεται μια ανάμνηση πιο καθαρά απ’ όλες τις άλλες. Κι αυτό που με συναρπάζει σ’ αυτή την ανάμνηση είναι ότι η ατμόσφαιρα είναι πιο πραγματική από το γεγονός και όλα είναι την ίδια στιγμή πραγματικότητα και ψευδαίσθηση».