Δημήτρης Κοντοπίδης: «Η ζωή είναι ωραία όσο μικρή κι αν είναι»

Από τη Ζένια Σώρου

Ο Δημήτρης ήταν μόλις 8 χρόνων, όταν έμαθε πως πάσχει από κυστική ίνωση, όμως η ηλικία δεν του επέτρεπε να ταραχτεί. Άλλωστε, τι να ξέρει ένα παιδί από θανατηφόρες νόσους; Ένα παιδί πρέπει να παίζει, να γελάει, να χαίρεται τη ζωή του, την καθημερινότητά του. Κι αυτό ακριβώς έκανε. Όμως οι πνεύμονές του χρειάζονταν περισσότερο οξυγόνο –εκεί τον είχε χτυπήσει η πάθηση, η οποία προσβάλλει διάφορα όργανα του σώματος–, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει τις πρώτες του θεραπείες.

«Δεν είχα συνειδητοποιήσει το μέγεθος της πάθησής μου» λέει ο ίδιος. «Αργότερα, στην εφηβεία, άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι ακριβώς είναι η κυστική ίνωση. Εκείνη την περίοδο άρχισαν οι πρώτες αντιδράσεις και τα αναπάντητα ερωτηματικά» θυμάται. Μια έκρηξη συναισθημάτων συνέβη μέσα του. Θυμός, άρνηση, αβεβαιότητα κι ένα πελώριο «γιατί;» να υψώνεται κάθε μέρα σαν γίγαντας, να βαραίνει κάθε του βήμα, κάθε του σκέψη. «Για ποιο λόγο να διαβάζω, γιατί να δώσω εξετάσεις, αφού μπορεί να μην προλάβω καν να πάρω πτυχίο; Για ποιο λόγο να ακολουθήσω τις γραμμές της ζωής, αφού αυτή είναι τόσο αβέβαιη για μένα; Δεν είχα ανάγκη από γραμμές» εξομολογείται συναισθηματικά φορτισμένος ο Δημήτρης.

Διαβάστε ακόμη: Καθημερινοί ήρωες: Η Δέσποινα Παππά και το μωρό που έσωσε μια ζωή

«The end is near» («Tο τέλος είναι κοντά»), γράφει το τατουάζ που υπάρχει στο σώμα του και είναι ο δικός του τρόπος έκφρασης για να πει πως το αυτό το «τέλος» ίσως είναι η αρχή μιας νέας ζωής. Της δικής του ζωής. «Στην πορεία της διαδρομής μου, έμαθα ότι δεν έχει σημασία η ποσότητα αλλά η ποιότητα» λέει στο People.

Ο καιρός περνούσε κι εκείνος έδινε το δικό του αγώνα προκειμένου να αντιμετωπίσει την ασθένεια. «Τα φάρμακα δεν με έπιαναν πια και μου ανακοίνωσαν την πιθανότητα μεταμόσχευσης, που προϋπέθετε αναμονή για το μόσχευμα, αλλά και παραμονή σε οξυγόνο. Βρισκόμουν ξαπλωμένος σ’ ένα κρεβάτι νοσοκομείου να περιμένω» λέει. Τελικά, η μεταμόσχευση δεν έγινε και ο Δημήτρης συνέχιζε καθημερινά τη θεραπεία του. «Εκείνη την περίοδο χάραξα το τατουάζ. Έγραψα “The end is near”. Ήταν ένα πολύ κομβικό σημείο της ζωής μου. Έπειτα αποφάσισα να πάω στη Μύκονο να δουλέψω και να ζήσω τη ζωή μου στα άκρα» λέει γυρίζοντας το χρόνο πίσω στο παρελθόν.

Και την έζησε για επτά ολόκληρα χρόνια. Ρούφηξε κάθε στιγμή της διαδρομής, παρόλο που ήταν πολύ επικίνδυνο για την υγεία του. Ο Δημήτρης δούλευε και ταυτόχρονα διασκέδαζε τα βράδια. Όταν πια ένιωσε να εξαντλείται σωματικά, επέστρεψε στο σπίτι του. Τότε ήταν που αποφάσισε να μπει στο Πολυτεχνείο και να σπουδάσει αρχιτεκτονική, ενώ ήταν απόλυτα αποφασισμένος να ρουφήξει τις ανάσες που θα γεμίσουν όχι τους πνεύμονές του, αλλά το μυαλό και την καρδιά του.

Παράλληλα έδειξε ενδιαφέρον για την Ελληνική Εταιρεία για την Κυστική Ίνωση και αποφάσισε να έχει πιο ενεργό ρόλο στο σύλλογο. Αυτή την περίοδο αφιερώνει όλες του τις δυνάμεις στο συγκεκριμένο σύλλογο, ο οποίος έχει κάνει μια γροθιά τους συνανθρώπους μας που πάσχουν από την πιο συχνή κληρονομική θανατηφόρο ασθένεια της λευκής φυλής.

Η ενεργή ενασχόλησή του με το σύλλογο έφερε τον Δημήτρη αντιμέτωπο με μια σκληρή πραγματικότητα. «Ανακάλυψα πως παιδιά “έφευγαν” επειδή δεν υπήρχε κοινή γραμμή απαιτήσεων. Δεν υπήρχε ενημέρωση. Κι εγώ δεν άντεχα να το βλέπω» λέει στο People ως αντιπρόεδρος του συλλόγου.

Δείτε επίσης: Καθημερινοί ήρωες: Φτάσαμε στο μηδέν

Προτεραιότητά του είναι η δημιουργία επιστημονικής επιτροπής με γιατρούς εξειδικευμένους στην αντιμετώπιση του νοσήματος, η έμφαση στη φυσιοθεραπεία, που είναι πολύ σημαντική για τους ασθενείς, η καταγραφή ασθενών και η δημιουργία μονάδων πανελλαδικά. Ρωτώντας τον Δημήτρη αν υπάρχουν μέρες που λυγίζει και ξεσπάει, θα απαντήσει με αφοπλιστική ειλικρίνεια πως «Πραγματικά γονατίζω στην αδιαφορία. Όμως, όλο αυτό γίνεται μια δύναμη, γίνεται πείσμα και προσπάθεια για αλλαγή».

Ο Δημήτρης Κοντοπίδης είναι ο μεγαλύτερος από τα τρία του αδέλφια και το στήριγμα της μητέρας του, αφού έχασε τον πατέρα του σε μικρή ηλικία. Ως αρχηγός πλέον της οικογένειας, η μητέρα στάθηκε βράχος και οδηγός, προκειμένου να αντιμετωπίσει όχι μόνο τη δική του ασθένεια αλλά και του μικρότερου αδελφού του, ο οποίος πάσχει από την ίδια νόσο. «Η μητέρα μου κατάφερε να με κάνει να αγωνίζομαι, να μη θεωρώ τίποτα δεδομένο, να ζω την κάθε μου στιγμή και να είναι αληθινή. Τη θαυμάζω όχι για ό,τι έκανε αλλά για αυτό που είναι» εξομολογείται.

Η αλήθεια και η ειλικρίνεια είναι η βάση της σχέσης του με όλους τους ανθρώπους. Ακόμα και με τα κορίτσια. «Δεν θέλω να με λυπούνται. Δεν θέλω οίκτο. Θέλω να παίζω στα ίσα μαζί τους» απαντάει ο Δημήτρης

Το μόνο πράγμα που του λείπει είναι η ελευθερία του απρόσμενου, του ξαφνικού. «Αν θέλω να πάω ένα ταξίδι, όπως πρόσφατα πήγα στην Κούβα, πρέπει να προετοιμαστώ κατάλληλα. Να κάνω τις θεραπείες μου για να αντέξω. Πριν κάνω οτιδήποτε, θα πρέπει να έχω προνοήσει» λέει.

Αυτή η προνοητικότητα του επιτρέπει να μη φοβάται το θάνατο. «Συνήθως ο θάνατος επηρεάζει κυρίως τους γύρω σου. Δεν έχω πρόβλημα να “φύγω” ανά πάσα στιγμή. Φτάνει να έχω εκπληρώσει το χρέος μου –συνειδησιακό κυρίως και κοινωνικό– και να τα έχω αφήσει όλα τακτοποιημένα» λέει με απόλυτη ψυχραιμία.

Διαβάστε ακόμη: Καθημερινοί ήρωες: Μοιράζουν τρόφιμα και ανθρωπιά

Όταν πέφτει το φως, ο Δημήτρης Κοντοπίδης συναντάει την ευτυχία. «Πιο ευτυχής είμαι τη νύχτα, γιατί τότε σκέφτομαι πως πέρασε ακόμα μια μέρα που πρόλαβα να κάνω πράγματα» δηλώνει ο 30χρονος στο People.

Ο χρόνος που κυλάει δεν τον φοβίζει, κι ας τον φέρνει πιο κοντά στο τέλος. Άλλωστε, αυτό που πιστεύει πραγματικά είναι ότι στη ζωή όλα γίνονται για κάποιο λόγο. Για τον ίδιο, όλα έγιναν για να είναι σήμερα καλύτερος άνθρωπος, για να έχει μόνο αληθινές στιγμές και για να μπορεί να προσφέρει.

Και το τέλος; Μπορεί να το δει; Το νιώθει πάντα τόσο κοντά; Το περιμένει; «Δεν έχω φτάσει στο τέλος. Το μόνο που έχω δει σίγουρα είναι ότι η ζωή μας είναι ένα πέρασμα».

Στη Μύκονο…

Όταν τα φάρμακα δεν τον έπιαναν, οΔημήτρηςαποφάσισε να πάει στη Μύκονο γιατί δεν ήθελε να νιώθει περιορισμένος από την ασθένειά του. Παρόλο που γνώριζε ότι έχανε συνεχώς ποσοστό από την επάρκεια των πνευμόνων του, εκείνος επέμενε επί επτά χρόνια να πηγαίνει κάθε καλοκαίρι στη Μύκονο, ζώντας την κάθε στιγμή του στα όρια. Το χειμώνα επέστρεφε στην Αθήνα, όπου εκείνη την περίοδο σπούδαζε σε σχολή γραφιστικής.

Peoplegreece.com

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.