«Δεν έφταιξε κανείς…μόνο οι λέξεις»

-Δεν σου είπα ψέματα ισχυρίζεσαι…

-Δεν είπες όμως αλήθειες!

Με πόση ευκολία έβγαιναν οι λέξεις από το στόμα σου…λόγια, χείμαρρος  αγάπης, αιώνιας αφοσίωσης.

Λέξεις γεμάτες υποσχέσεις..

-Είσαι αυτό που περίμενα, ο άνθρωπός μου, η αιώνια αγαπημένη!

Οι λέξεις, όταν μιλάει το  κορμί, είναι αυτές που εύκολα σε μεθάνε…

Μεθάς από έρωτα, από πάθος, νιώθεις να πετάς ψηλά και αρχίζεις τα όνειρα.

Όνειρα που ποτέ δε θα έκανες, αν δεν λειτουργούσαν οι λέξεις με τέτοια υποβλητική δύναμη μέσα σου.

Όνειρα για κοινή  πορεία, που ποτέ δε θα ονειρευόσουν, αν δεν σε «παραμύθιαζαν» τόσο οι λέξεις.

Και εκεί είναι που  αρχίζεις να χτίζεις εσύ πλέον  τον δικό σου (σας;) κόσμο με τις λέξεις που τόσον καιρό σου έδιναν τα υλικά για να τον δομήσεις,

Πόσο ακόμα θα περιμένεις μια που οι λέξεις τον έπλασαν  τόσο ονειρικό, που ανυπομονείς να τον ζήσεις!

Ρωτάς «πότε;»…σου απαντάνε οι ψεύτικες λέξεις «σύντομα, κάνε υπομονή»

-Δεν σου είπα ψέματα ισχυρίζεσαι…

-Δεν είπες όμως αλήθειες!

Και έρχεται η στιγμή που αρχίζεις να απαιτείς το τώρα!

Τότε  έρχονται οι λέξεις -αυτές που σε απογείωναν παλιά- να αποδομήσουν  αυτόν τον κόσμο σταδιακά.

Εσύ όμως κρατάς με νύχια και με δόντια τις λέξεις, τις ντυμένες με ωραία φορέματα και ελπίζεις.

Ζητάς τον κόσμο σου (σας;), ίσως ζεις ήδη μέσα σε αυτόν, δε θέλεις να βγεις στην παγωνιά , έχεις δώσει την ψυχή σου, έχεις επενδύσει πάνω στις πλανεύτρες λέξεις που κάνουν τον νου να πετάει στα σύννεφα, στην ελπίδα μια κοινής ευτυχισμένης ζωής.

Πόσο να περιμένεις πια;

Κουράστηκες…αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι πως αυτό ήταν μόνο δικό σου όνειρο. ότι σε πλάνεψαν οι λέξεις.

Και τότε μόνο φεύγεις, έχοντας όμως στην ψυχή σου βαθιά χαραγμένη μια πληγή που αιμορραγεί ασταμάτητα.

Στο παραμύθι της ζωής η παραπάνω ιστορία είναι επαναλαμβανόμενη.Αφορά πάνω κάτω τους περισσότερους ανεκπλήρωτους έρωτες, έρωτες που τελικά έγιναν απωθημένα και επηρεάζουν την μετέπειτα πορεία του καθενός.Στιγματίζουν πολλές φορές πορείες ζωής και καταρρακώνουν ψυχικά όποιον-α  έγινε θύμα.

Στις περισσότερες όμως των περιπτώσεων γίνεται αντιληπτό το ψέμα από τις πρώτες φορές που θα ειπωθεί, απλά ίσως οι ίδιοι επιλέγουμε να ζήσουμε το παραμύθι, αδυνατώντας να προσγειωθούμε ανώμαλα σε ένα έδαφος σκληρό και άγονο.Έτσι, αν και γνωρίζουμε βαθιά μέσα μας ότι ποτέ δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί το όνειρο, το ζούμε σαν υπνωτισμένοι, δεν θέλουμε να ξυπνήσουμε και να το εκλογικεύσουμε.

Δεν φταίνε επομένως οι λέξεις.Αυτές εκπλήρωσαν ακριβώς τον σκοπό της ύπαρξης τους.Μας ανέβασαν έστω και λίγο στον ουρανό και μας έδειξαν ένα άλλο κόσμο, που μας έβγαλε έστω και προσωρινά από την πεζή καθημερινότητά μας.Μπορεί να μην έχτισαν τον κόσμο έτσι όπως τον προσδοκούσαμε, αλλά έβαλαν και αυτές ένα λιθαράκι στην εμπειρία μας πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις.

Τίποτα δεν είναι όπως ακούγεται, σπάνια τα μεγάλα λόγια γίνονται πράξεις.Και μάλιστα όσο πιο μεγάλα τόσο ανεκπλήρωτα  όσα υπόσχονται.

Ας έχουμε αυτό κατά νου τη επόμενη φορά που θα θελήσουμε να αφεθούμε.Μπορεί βέβαια κάθε φορά να λέμε «ποτέ ξανά», αλλά η ανθρώπινη ψυχή αυτό ακριβώς ζητά…τις λέξεις που σαν βάλσαμο θα τη γιατρέψουν, θα την ξαναπονέσουν και πάλι από την αρχή.

Τελικά αυτό που αξίζει είναι το όνειρο και όποιος το έζησε μπορεί να το καταλάβει.Η στιγμή και όχι το για πάντα, το ταξίδι και όχι ο προορισμός. Αξίζει να το ζήσει ο καθένας μας, όσο ακριβά κι αν το πληρώσει.-

Lydia

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.